Telegram-канал fiction_12 - کاغذِ خط‌خطی (داستان-رمان): Unsorted

کاغذِ خط‌خطی (داستان-رمان)

03 April 2024 16:48

خیابانِ از قلم افتاده
(بخش دوم)

نویسنده: #پاتريک_ودينگتون
برگردان: «يوس نوری‌زاده»

مارک كه دچار حيرت شده بود، گنگ و مبهم به ياد می‌آورد كه اندک‌زمانی بعد از شروع به كار، قسمتی كه او در آن كار می‌كرد به طبقۀ ديگری منتقل شده بود. پرونده‌های قديمی را دور می‌ريختند و همۀ كارت‌ها را از نو درست می‌كردند. بايد همان‌موقع كارت «خيابان بطری سبز» بين كشوهای پايين و بالا گير كرده باشد.
كارت را در جيب گذاشت و به خانه رفت تا درباره‌اش فكر كند. آن شب بد خوابيد و موجودات ترسناک خوابش را به‌هم زدند. در ميان آن‌ها يكی كه هيكل غول‌آسايي داشت و شباهت زيادی به رئيسش داشت، ديوانه‌وار او را به‌زور در قفسۀ گداختۀ پرونده‌ها می‌چپاند.
روز بعد تصميمش را گرفت. بعدازظهر، به بهانۀ كسالت كارش را تعطيل كرد و با قلبی كه به‌شدت می‌تپيد راه افتاد تا خيابان را پيدا كند. با آن‌كه محلِ آن را به‌خوبي می‌شناخت، دوبار از آن‌جا گذشت و مجبور شد از همان راه برگردد. گيج و سردرگم چشم‌هايش را بست، به نقشۀ خطاناپذيرِ ذهنش مراجعه كرد، و مسقيماً به‌طرف يک مدخل راه افتاد. چنان باريک بود كه با دستانی باز ديوارهای دوطرف را لمس می‌كرد. چند متر بعد از پياده‌رو، ساختمان بلند و چوبيِ استوار و محكمی دید كه بيشترِ نمای آن مثل پوست انسان آفتاب‌سوخته بود، و در وسطِ آن درِ سادۀ كلون‌داری بود. در را باز كرد و وارد شد. «خيابان بطری سبز» پيش روی او بود.
كاملاً‌ واقعی، و البته دل‌گرم‌كننده بود. دوطرفِ پياده‌روی سنگ‌فرش، سه خانۀ كوچك وجود داشت. در كل شش خانه در آن خيابان بود. جلوی هركدام از آن‌ها باغچۀ نُقلی‌ای كه با نرده‌های كوتاه آهنی از هم جدا می‌شد، به چشم می‌خورد. نرده‌ها از نوع نرده‌هايی بود كه فقط در محله‌های قديمی پيدا می‌شود. ظاهر خانه‌ها فوق‌العاده ‌تروتميز بود و خوب نگه‌داشته شده بودند و به‌نظر تازه روی سنگ‌فرش آب پاشيده و جارو كشيده بودند. ديوارهای آجریِ بی‌پنجرۀ انبارهای قديمی، دورتادورِ شش خانه را احاطه كرده بودند و در انتهای خيابان به هم می‌رسيدند.
در همين نگاه اول، مارک پی به فلسفۀ اسم عجيب‌غريب خيابان برد. شكل آن دقيقاً شبيه به بطری بود.
آفتاب روی سنگ‌ها و زمينِ باغچه‌ها می‌تابيد. آسمانِ آبی بالای سر گسترده بود؛ خيابان احساس گذرايی از سعادت و آرامش در او به وجود آورد. كاملاً دل‌ربا بود؛ صحنه‌ای بود از تصاوير پنجاه سال قبل.
زنی كه مارک احتمال می‌داد شصت سال داشته باشد، داشت به گل‌های رُز باغچۀ اولين خانۀ سمت راست آب می‌داد. آرام و بی‌حركت به مارک چشم دوخته بود، و آب از آب‌پاش او همين‌طور روی زمين جاری بود. مارک كلاهش را برداشت و گفت: «من از بخش مهندسیِ شهرداری آمده‌ام، خانم».

زن دست‌وپای خودش را جمع كرد و آب‌پاش را زمين گذاشت. گفت: «پس بالاخره متوجه شديد!»

با شنيدن اين حرف، خطای بی‌زيان و مضحكی كه دوباره در سرِ مارک جان گرفته بود، با شتاب تمام از ذهنش رخت بربست. اشتباهی در كار نبود.
مارک با حالت وارفته‌ای گفت: «لطفاً راجع بهش حرف بزنيد».

داستان عجيبی بود. زن گفت چندين سال مستأجرين «خيابان بطری سبز» با هم و با صاحب‌خانۀ خود، در صلح و دوستی به سر برده بودند. خودِ صاحب‌خانه نيز در يكی از خانه‌های كوچک زندگی می‌كرد. مالک خانه‌ها چنان به آن‌ها دل بسته بود كه زمان مرگش، به نشان حسن‌نيّت، املاکش را با مقدار كمی پول برای آن‌ها باقی گذاشت.
زن گفت: «ما ماليات خودمون ‌رو می‌داديم و در فواصل منظّم فرم‌های زيادی‌ رو پُر می‌كرديم و به سؤالات مسئولين مختلف دربارۀ املاك خودمون پاسخ می‌‌داديم. بعد... بعد از مدتی، ديگه برای ما اخطاری نيومد، ما هم ديگه ماليات پرداخت نكرديم. هيچ‌كس اصلاً مزاحم ما نشد. خيلي طول كشيد تا فهميديم كه يه‌جورايی ما ‌رو فراموش كردن».

مارک سرش را تكان داد. معلوم بود ديگر! اگر «خيابان بطری سبز» از فهرست خيابان‌های شهرداری از قلم افتاده بود، هيچ بازرسی آن‌جا نمی‌رفت، هيچ آماری گرفته نمی‌شد، هيچ مالياتی هم اخذ نمی‌شد. همه‌چيز خوش‌خوشان می‌گذشت، و با قفسۀ بی‌نقصِ پرونده‌ها، توجه همه به جای ديگری جلب می‌شد.
زن ادامه داد: «بعد، مايكل فلانگان، كه توی خونۀ شمارۀ چهار زندگی می‌كنه و مرد جالبيه، ما رو دُور هم جمع كرد و گفت گيريم كه معجزه‌ای شده، ما هم بايد شريک‌جرم اونا باشيم. اون بود كه داد در رو ساختن و توی ورودیِ كوچه نصبش كرد تا عابرين و مسئولين گذرشون به اين طرفا نيفته. معمولاً اين در رو قفل می‌كرديم، اما چون خيلی‌وقته كسی پيداش نشده، حالا ديگه به خودمون زحمت بستن اون رو نمی‌ديم. اوه، مجبور بوديم خرده‌كاری‌های زيادی بكنيم، مثل گرفتن نامه‌هامون از ادارۀ پست. هيچ وقت چيزی دم در به ما تحويل داده نشد. الان فقط برای خريد غذا و لباس پا به دنيای بيرون می‌ذاريم».

ادامه دارد...
@Fiction_12