Telegram-канал fiction_12 - کاغذِ خط‌خطی (داستان-رمان): Unsorted

کاغذِ خط‌خطی (داستان-رمان)

17 August 2024 09:11

دوشيزه بريل
(بخش یکم)

نویسنده: #كاترين_منسفيلد

برگردان: «ارژنگ درچه‌زاده»

با این‌که هوا خیلی عالی بود - آسمان آبی با نقاط درشت نورانی و طلایی که مثل شراب سفید بر باغ ملی افشانده شده بودند - دوشیزه بریل خوش‌حال بود که توانسته تصمیمش را در مورد پوست خزش بگیرد. هوا ساکن بود، اما با دهان باز می‌شد خنکای ملایمی‌ را حس کرد، مثل خنکای لیوان آب یخ قبل از این‌که جرعه‌ای از آن نوشیده شود، و گاهی برگی معلق در هوا می‌آمد، از یک جایی، از آسمان. دوشیزه بریل با دستْ خزش را لمس کرد. «آخی!» لمس دوبارۀ آن خیلی لذت داشت. بعدازظهر همان روز از جعبه درش آورده بود، گَردِ بیدکُش را از آن تکانده بود، ماهوت‌پاک‌کن بهش زده بود و دوباره به چشمان کوچکِ کم‌فروغش زندگی بخشیده بود. چشمان کوچک غمگین گفتند «چه بر سر من آمده بود؟» اوه! چه شیرین بود که دوباره از بستر پرقوی قرمز او را دید می‌زدند. اما بینی‌اش که از چیز سیاهی ساخته شده بود، اصلاً سر جایش سفت نبود. حتماً یک طوری بهش ضربه خورده بود. «عیبی ندارد! یک‌ذره مومِ آب‌بندیِ مشکی، موقعی که وقتش بشود، وقتی که خیلی لازم باشد... شیطون کوچولو!» آره، واقعاً در موردش همین جور احساس می‌کرد. شیطون کوچولویی که دُم خودش را درست در کنار گوش چپ او گاز می‌گرفت. خوب بود. پیش‌تر هم آن را درآورده بود و روی دامنش نوازش کرده بود. در دست‌ها و بازویش احساس خارش کرد و با خود فکر کرد «مال راه رفتن است». وقتی که نفس می‌کشید، چیزی سبک و غمگین – نه! نه دقیقاً غمگین!- به‌نظر می‌آمد که چیز لطیفی روی سینه‌اش حرکت می‌کند.
در آن بعدازظهر جماعتی بیرون بودند، خیلی بیشتر از یکشنبۀ قبل. گروه نوازندگان بشاش‌تر و بلندآواتر به‌نظر می‌رسید. دلیلش هم این بود که «فصل» آغاز شده بود. چون گروه نوازندگان در طول سال هر یکشنبه برنامه داشت، اما هیچ‌وقت خارج از فصل این‌طور نبود. مثل کسی که تنها برای افراده خانواده‌اش می‌نوازد و اگر هیچ غریبه‌ای حاضر نباشد، اهمیتی ندارد که چطور بنوازد. کُتی که رهبر ارکستر به تن داشت نو نبود؟ مطمئناً نو بود. او کف کفشش را به زمین کشید و مانند خروسی که بخواهد بخواند دستهایش را گشود، و نوازندگان که زیر کلاه‌فرنگیِ سبزرنگ نشسته بودند لپ‌های خود را باد کردند و به نت‌های موسیقی چشم دوختند. صدای فلوت‌مانندی بلند شد، خیلی زیبا! زنجیرۀ کوچکی از قطعاتِ شفاف. او مطمئن بود که تکرار می‌شود. همین طور هم شد. سرش را بلند کرد و لبخند زد.
تنها دو نفر بر روی نیمکت «مخصوص»ش با او شریک شده بودند؛ پیرمرد ریزه‌ای با کُت مخملی که دست‌هایش دُور عصای کنده‌کاری‌شده حلقه شده بود، و پیرزن چاقی که سیخ نشسته بود و حلقۀ بافتنی روی پیشبند گل‌دوزی‌شده‌اش قرار داشت. آن‌ها صحبت نمی‌کرند، و این دوشیزه بریل را که همیشه مشتاق شنیدن گفت‌وگو بود دلخور می‌کرد. با خود فکر کرد که چه مهارتی پیدا کرده در این‌که وانمود کند گوش نمی‌کند و در ظرف یک دقیقه که مردم کنارش صحبت می‌کنند، در زندگی آن‌ها شریک شود.
از گوشۀ چشم نگاهی به زوج پیر انداخت. احتمالاً به‌زودی از آن‌جا می‌رفتند. یکشنبه پیش هم به دلچسبی همیشه نبود. مردی انگلیسی که کلاه پانامای وحشتناکی به سر داشت و همسرش با چکمۀ دکمه دار. تمام مدت حرف خانم این بود که عینک لازم دارد، ولی هیچ عینکی را نمی‌پسندید. مطمئناً همه‌شان شکستنی بودند و هیچ یک درست سر جایش قرار نمی‌گرفت. و آقا خیلی صبر به‌خرج می‌داد. هر چیزی را که می‌توانست به خانم پیشنهاد کرد؛ قاب‌طلایی، مدلی که دُور گوش می‌پیچد، لایۀ نرمی‌ که در پل عینک تعبیه شده باشد. نه! هیچ چیز خانم را راضی نمی‌کرد. «عینک از روی دماغم می‌آید پایین!» دوشیزه بریل دیگر واقعاً می‌خواست یک چیزی بهش بگوید.
زوج پیر روی نیمکت نشسته و هنوز مثل مجسمه بودند. ولی عیبی نداشت، برای تماشا کردن همیشه جمعیتی وجود دارد. جلو باغچۀ گل‌کاری‌شده و گروه موسیقی، مردم زوج‌زوج و دسته‌دسته به این‌سو آن‌سو جولان می‌دادند. می‌ایستادند با هم حرف بزنند، سلام و احوال‌پرسی کنند یا از گدایی که سینی‌اش را به نرده‌ها نصب کرده بود دسته‌ای گل بخرند. بین آن‌ها بچه‌های خندان می‌دویدند، پسر بچه‌ها با پاپیون‌های بزرگ سفید و دختربچه‌ها - عروسک‌های فرانسوی - با لباس‌های توری و مخملی. گاهی کوچولوی گیجی از زیر درختان به بیرون تلوتلو می‌خورد، می‌ایستاد، با تعجب نگاه می‌کرد تا درحالی‌که ناگهان «تلپی» زمین می‌خورد، مادر کوچک‌اندامش با گام‌های بلند مثل مرغی جوان با اوقات‌تلخی و عجله به کمکش بیاید. بقیۀ مردم روی نیمکت‌ها و صندلی‌های سبز نشسته بودند؛ همان‌هایی بودند که تقریباً هر یکشنبه آنجا بودند و دوشیزه بریل اغلب متوجه چیزهای جالبی درمورد همه‌شان می‌شد. آن‌ها عجیب، ساکت و تقریباً همگی پیر بودند. طوری نگاه می‌کردند که انگار تازه از اتاق‌های کوچک و تاریک یا حتی، حتی ازتوی گنجه‌ها بیرون آمده‌اند.

ادامه دارد…
@Fiction_12