Telegram-канал tarjomaanweb - ترجمان علوم انسانى: Unsorted

ترجمان علوم انسانى

28 May 2025 07:35

🎯 چه می‌شود اگر کل زندگی را با کار اشتباه بگیریم؟

🔴 فرض کنید کار تمام دنیا را به تسخیر خود درآورده است. طوری که همۀ چیزهای دیگر مطیع کار شده‌اند. بازی‌ها، سرگرمی‌ها، موسیقی، دوستی، جشن‌ و سوگ، همگی به شکلی تقریباً نامشهود از صحنۀ زندگی کنار رفته‌اند و خودشان را با کار سازگار کرده‌اند. کم کم دنیاهای متعددی که پیش از حکمرانی کار بر جهان وجود داشت، از حافظۀ فرهنگی و تاریخی پاک شده و به دست فراموشی سپرده می‌شوند. در چنین دنیایی، نحوۀ فکر و احساس مردم چگونه خواهد بود؟ احتمالاً همه به کار عشق می‌ورزند و تنبلی کثیف‌ترین و نابخشودنی‌ترین گناه شناخته می‌شود.

🔴 در دنیای «کار مطلق» روحیۀ پرکاری و سخت‌کوشی، راه دستیابی به موفقیت معرفی می‌شود و اگر گاهی خبری از خودکشی یا مرگ در اثر بیش‌کاری به گوش برسد، زمزمۀ مطبوعی میان کارگران خواهد پیچید که خوشا کسی که در راه کار مرگ را در آغوش گرفت!

🔴 دنیای کار مطلق، اگرچه شبیه داستان‌های علمی-تخیلی به نظر می‌رسد، چندان از ما دور نیست. جوزف پیپر، فیلسوف آلمانی، پس از جنگ جهانی دوم اصطلاح کار مطلق را ابداع کرد. عبارتی که به فرایندی اشاره می‌کند که انسان در نتیجۀ آن به کارگرانِ صرف فروکاسته می‌شوند. غایت همه‌چیز، حتی تفریح و عشق و لذت، به کار تبدیل می‌شود و هیچ بعد دیگری ورای کار برای زندگی باقی نمی‌ماند. امروز روان‌شناسان مکرراً با انسان‌هایی مواجه می‌شوند که تلقی‌شان از زندگی چنین است: زنجیرۀ بی‌پایانی از تکالیف که تا آینده‌ای نامعلوم کش آمده و گسترده شده‌اند.

🔴 وقتی در جهان هیچ‌چیز جز کارهای روی هم تلنبارشده را نمی‌بینیم، زمان در نظرمان مثل منبع کمیابی می‌شود که باید حسابگرانه از آن استفاده کرد و همیشه نگران از دست دادن و تلف‌کردن آن هستیم.

🔴 اما هرچقدر زمان بیشتری را به کار اختصاص می‌دهیم، چشم‌اندازی از پایانِ کار نمی‌بینیم. به ما می‌گویند که باید بهره‌وری‌مان را افزایش دهیم، برنامه‌ریزی و اولویت‌بندی کنیم، اما باز هم احساس می‌کنیم که به اندازۀ کافی کار نمی‌کنیم. در این مسیر، زمان به دشمن ما تبدیل می‌شود. فشارِ همه‌جانبۀ مشغولیت‌های ذهنی ما را به ستوه می‌آورد و رنجی عظیم و بی‌جهت بر ما تحمیل می‌کند. شیوه‌ای از زندگی که کانون آن فعالیتِ بی‌وقفه و فشرده است، تعامل پویای ما با جهان را که هدفش پرسیدن، اندیشیدن و غرق‌شدن در اساسی‌ترین مسائل وجودی است، از بین می‌برد.

🔴 جان کلام اینکه کار مطلقْ ناگزیر به «دوکا» منتهی می‌شود، اصطلاحی بودایی که به موقعیتی اشاره می‌کند که همۀ تلاش‌ها نافرجام می‌ماند، چون طبیعت زندگی مملو از رنج و ناکامی شده است.

🔴 کار مطلق علاوه بر پدیدآوردن دوکا یا رنجِ مدام، مانع از دستیابی به سطوح والاتر واقعیت می‌شود. وقتی زندگی را سراسر در کار خلاصه می‌کنیم، تبلور زیبایی در هنر، تجلی جاودانگی در دین، حظ بی‌آلایش عشق و حس سرگشتگی فلسفی را دیگر تجربه نخواهیم کرد. این‌ها واقعیاتی انسانی هستند که در دنیای کار مطلق یافت نمی‌شوند، زیرا این احوالات برای اینکه دریافت شوند نیازمند سکوت، سکون و اشتیاقی برآمده از دل و جان‌اند. نیازمند لحظاتی که از شر وسواسِ کارهای به‌تعویق‌افتاده و تلمبارشده، رها هستیم.

📌 آنچه خواندید مروری کوتاه است بر مطلب «بچه می‌شود اگر کل زندگی را با کار اشتباه بگیریم؟» که در مجلۀ شمارۀ ۷ ترجمان علوم انسانی منتشر شده است. این مطلب در تاریخ ۲۰ اسفند ۱۳۹۶ در وب‌سایت ترجمان نیز بارگذاری شده است. این مطلب نوشتۀ اندرو تگرت است و سجاد امیری آن را ترجمه کرده است. برای خواندن نسخه کامل این مطلب و دیگر مطالب ترجمان، به وب‌سایت ترجمان سر بزنید.

📌 ادامۀ مطلب را در لینک زیر بخوانید:

https://B2n.ir/yw5864

@tarjomaanweb