در کویِ بیوفایان دانی سرشکِ من چیست؟
چون پیشِ اهلِ کوفه، تسبیح ِکربلایی
#سلیم_تهرانی
✅@ShereHafez
آن غالیه خط گر سوی ما نامه نوشتی
گردون ورق هستی ما درننوشتی
هر چند که هجران ثمر وصل برآرد
دهقان جهان کاش که این تخم نکشتی
آمرزش نقد است کسی را که در این جا
یاریست چو حوری و سرایی چو بهشتی
در مصطبه عشق تنعم نتوان کرد
چون بالش زر نیست بسازیم به خشتی
مفروش به باغ ارم و نخوت شداد
یک شیشه می و نوش لبی و لب کشتی
تا کی غم دنیای دنی ای دل دانا
حیف است ز خوبی که شود عاشق زشتی
آلودگی خرقه خرابی جهان است
کو راهروی اهل دلی پاک سرشتی
از دست چرا هشت سر زلف تو حافظ
تقدیر چنین بود چه کردی که نهشتی
#حافظ ب سعی سایه
✅@ShereHafez
ای جرعهنوشِ مجلسِ جم سینه پاکدار
کایینهایست جامِ جهانبین که آه از او
#حافظ
✅@ShereHafez
میان عاشق و معشوق هیچ حایل نیست
تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز
#حافظ
یقین دان که تو او نباشی؛
ولیکن چون تو در میان نباشی،
تو اویی.
منسوب به #عینالقضات_همدانی
✅@ShereHafez
موسیقی #بیکلام Ed Carlsen
«یکروز خواهد رسید که با وجودِ تمام رنجها، سبکبال و سرخوش و صادق خواهیم بود.»
از میان نامهی آلبر کامو به ماریا کاسارس.
💫@ShereHafez
این خرقه که من دارم در رهن شراب اولیٰ
وین دفتر بیمعنی غرق می ناب اولیٰ.
#حافظ
از بس کتاب در گرو باده کردهايم
امروز خشت ميکدهها از کتاب ماست.
#صائب
✅@ShereHafez
یادِ زمستان را دست به دست کنید
باشد که خُنکایش،
سنگری شود
برابرِ تیربارِ تابستان!
#ناشناس
✅@ShereHafez
«بلاغتِ ابیاتِ زیبا»
تنت به نازِ طبیبان نیازمند مباد!
وجودِ نازکت آزردهٔ گزند مباد!
#حافظ
گر چه شاعر در رویهٔ سخن، سلامتِ محبوب/ ممدوحش را آرزو کرده اما رندانهگوییِ حافظ مخاطب را به سویهٔ دیگرِ کلام که همانا تأکید بر غیرتِ عاشق است، هدایتمیکند. عاشق ازآنرو سلامتِ محبوبش را آرزو میکند که تابِ آمدنِ طبیب بر بالینش و احتمالا گرفتنِ نبض و یا دست بر پیشانیِ او نهادن را ندارد. و بیسببی نسرودهاند:
گر طبیبانه بیایی به سرِ بالینم
لذتِ درد به صد لذتِ درمان ندهم!
و آصفیِ هروی بهزیبایی از این موقعیتِ تراژیک مضمون پرداخته:
دستِ ترا طبیب گرفت ازپیِ علاج
این دست را مباد بدان دست احتیاج!
نبضت بهحال پیشتر آمد ولی طبیب
دردا که دست بازنمیدارد از علاج! (دیوانِ آصفیِ هروی، بهتصحیحِ هادیِ ارفع، کتابفروشیِ طهوری، ۱۳۴۲، ص ۴۸).
بنابراین، احتمالِ عاشقانه بودنِ این بیت بسی بیشتر از مدحیبودنش است. نکتهٔ دیگر آنکه شواهدی مکرّر حکایت از آن دارد که در گذشته اغلب این طبیبان بودهاند که بهسراغ بیمار میرفتند؛ و نبودِ تجهیزات متنوعِ پزشکی، این شیوهٔ گذشتگان را توجیهپذیر نیز میکردهاست. از همینرو تعابیری همچون «حقّالقدم» و «پارنج»، تعابیرِ محترمانه یا حسنِتعبیرهایی بوده که قدما بهجای حقّ «معاینه» یا «ویزیت» بهکارمیبردند. کمالِ خجندی که جایی سروده: «هست قانونِ اطبّا پیشِ بیمار آمدن»، به همین رسمِ قدما نظردارد (دیوان، بهکوششِ عزیزِ دولتآبادی، انتشاراتِ وزارتِ فرهنگ و ارشادِ اسلامی، ص ۳۲۴).
همانگونه که اشاراتی فراوان در ادبِ فارسی، دلالت دارد بر نازِ طبیبان. اینگونه شواهد نشانمیدهد نازکردنها و «دیر وقتدادن»های پزشکان، منحصر به امروز نبوده و نیست:
علاجِ نازِ طبیبان نمیتوانکردن
وگرنه هر مرضِ مُهلکی دوادارد! (دیوانِ کلیمِ کاشانی، بهکوششِ استاد محمد قهرمان، انتشاراتِ آستانِ قدسِ رضوی، ص ۴۳۴).
و کلیم در بیتی دیگر گوید:
بارِ دردِ بیدوا بردن، بسی آسانتر است
کهاز طبیبان منّت از بهرِ دوا بایدکشید (همان، ص ۴۴۸).
و رضیالدینِ آرتیمانی نیز سروده:
بینیازم دار و معذورم، اگر
خنده بر نازِ طبیبان میزنم (دیوان، بهکوششِ محمدعلی امامی، کتابفروشیِ خیام، ص ۷۶ )
و گویا صائب بیش از هر شاعری به این نکته پرداخته:
_ درد میگردد دوا چون کامرانی میکند
میکشی نازِ طبیب و منّتِ درمان چرا؟! (دیوان، بهکوششِ استاد محمد قهرمان، انتشاراتِ علمی و فرهنگی، ج ۱، ص ۲۳).
_ شد رهنما مرا به حق چو مرا دردِ بیدوا
صائب دگر به نازِ طبیبان چه حاجت است؟! (همان، ج ۲، ص ۹۱۹).
_چون کنم پیشِ طبیبانِ دگر دست دراز
نازِ عیسی است گران بر دلِ بیمار مرا! (همان، ج ۱، ص ۲۶۳).
و نکتهٔ آخر آنکه استاد دکتر سعیدِ حمیدیان دربارهٔ زیباشناسیِ این بیت، یادآورشدند: «بهگمانم تکرارِ واجِ «ز» را در لختِ دوم میتوان صدامعنایی دانست؛ زیرا افادهٔ گزش و گزند دارد». ایشان در ادامه به بخشی از شعرِ «ناصریِ» شاملو نیز اشارهکردهاند که همین ویژگیِ آوایی در آن بازتابیافته:
«جانش را از آزارِ گرانِ دَینی گزنده
آزاد یافت:
مگر خود نمیخواست، ور نه میتوانست!» (شرحِ شوق، انتشاراتِ قطره، ج ۳، صص ۱_۱۷۴۰).
بکوشش احمدرضا بهرامپور عمران
✅@ShereHafez
طربآشیانِ بُلبُل ، بنگر که زاغ دارد
#حافظ
و ما الخسفُ اَن تُلفی اَسافِلُ بَلدَةٍ
اَعالِیَها، بل اَن تَسُودَ عَبیدُها
واژگونی آن نیست که زمین زیرورو شود و پَستیها جای بُلندیها را بگیرد
بلکه آن است که سُفلگان به سَروری رسند.
#نفثة_المصدور
صفحات ۸۰ و ۲۷۸
✅@ShereHafez
چون صبا با تنِ بیمار و دلِ بیطاقت
به هواداریِ آن سروِ خرامان بروم
نذر کردم گر از این غم به درآیم روزی
تا درِ میکده شادان و غزلخوان بروم
به هواداری او ذَرِّه صفت، رقص کنان
تا لبِ چشمهی خورشیدِ درخشان بروم
تازیان را غمِ احوالِ گرانباران نیست
پارسایان مددی تا خوش و آسان بروم
حافظ
آواز #اصفهان 🖤🥀
استاد شجریان
@ShereHafez
دور شو از برم ای واعظ و بیهوده مگوی
من نه آنم که دگر گوش به تزویر کنم!
نیست امید صلاحی ز فساد حافظ
چون که تقدیر چنین است چه تدبیر کنم!؟
#حافظ
✅@ShereHafez
تفاوت سبکهای عراقی و هندی در روایت یک مضمون
سبک عراقی
گرچه پیرم، تو شبی تنگ در آغوشم گیر
تا سحرگه ، ز کنار تو جوان برخیزم !
#حافظ
سبک هندی
جوان گردد کهنسال از وصال نازکاندامان
کشد در بر چو ناوک را کمان ، بر خویش میبالد
#صائب
برداشت از : تحول شعر فارسی | تالیف : زین العابدین موتمن | به سرمایه کتابفروشی حافظ و کتابفروشی مصطفوی ، 1339 | ص 360-359
✅@ShereHafez
ز سوز شوق دلم شد کباب و دور از یار
مدام خون جگر میخورم ز خوان فراق
#حافظ
صدای احمدرضا احمدی
💠@ShereHafez
امید دلگــشایی داشتم از گـــــریهی خونین
ندانستم که چون تَر شد گره، دشوار بگشاید
#صائب
به بهانهی بزرگداشت صائب تبریزی
اگر چه مستیِ عشقم خراب کــــرد ، ولی
اساسِ هستیِ من ، زان خراب ، آباد است !
#حافظ
✅@ShereHafez
چو آفتاب می از مشرق پیاله برآید
ز باغ عارض ساقی هزار لاله برآید..
حکایت شب هجران نه آن حکایت حالیست
که شمّه ای ز بیانش به صد رساله برآید
ز گرد خوان نگون فلک طمع نتوان داشت
که بی ملالت صد غصّه یک نواله برآید..
#حافظ
تصحیح محمد قزوینی و قاسم غنی
✅@ShereHafez
سوزن ز تیرِ مژگان وز تارِ زلف، نخ کن
هر چند رخنهٔ دل، تابِ رفو ندارد
#شهریار
✅@ShereHafez
قدح مگیر چو حافظ مگر به نالهٔ چنگ
که بستهاند بر ابریشمِ طرب دلِ شاد
در قدیم سیمها یا تارهای سازهای زهی را با ابریشم میساختهاند. از «ابریشم» خودِ ساز زهی را نیز مراد میکردهاند، و حتی به اجرتی که به رامشگران میپرداختهاند نیز «ابریشمبها» میگفتهاند. همچنین، در طب قدیم، چنانکه ابنسینا نیز در کتاب قانون اشاره میکند، ابریشم را مقوی و مفرحِ قلب میدانستند. در اینجا بعید نیست که مراد حافظ از دلهای شادی که بر ابریشم طرب میبستهاند، گرههایی باشد که در چنگ، در انتهای رشتههای ابریشم میزدهاند..و چون زخمه بر تار ابریشمین میخورده، این دلها یا گرهها همچون دل انسان از خرمی به لرزه درمیآمدهاست؛ بنابراین، حافظ با ظرافت و ایهام به کاربرد طبیِ ابریشم و همچنین بهنوعی به موسیقیدرمانی نیز اشاره کردهاست.
احمد مدنی، طبیبانههای #حافظ
انتشارات دانشگاه علوم پزشکی شیراز، چاپ اول، ۱۳۷۹، ص ۱۷۵–۱۷۷)
✅@ShereHafez
چون عهده نمیشود کسی فردا را
حالی خوش کن تو این دلِ شیدا را
می نوش به نورِ ماه، ای ماه، که ماه
بسیار بتابد و نیابد ما را.
به بهانهی بزرگداشت حکیم عمر #خیام
@ShereHafez