Telegram-канал parnian_khyial - پرنیان خیال (ادبی اجتماعی): Unsorted

پرنیان خیال (ادبی اجتماعی)

14 May 2024 17:57

#Seether
#alternative_metal

پرنیان خیال (ادبی اجتماعی)

14 May 2024 14:44

‍ #دکتر_علیرضاقیامتی،
سخنان شورانگیز دکتر قیامتی، استاد دانشگاه و عضو هیئت‌علمی بنیاد فردوسی پیرامون ایران و فردوسی ؛ استاد ادبیات فارسی دانشگاه فرهنگیان مشهد چه زیبا و رسا بیان می کند:

💢 نگرانی فردوسی این بود که مبادا فرهنگ‌ها، شادی‌ها و باورهای ایرانی از بین برود!

_فردوسی دیده بود که در غذای ابو منصور عبدالرزاق طوسی، فرمانروای طوس که بنیانگذار شاهنامه ابومنصوری بود و منبع بزرگ شاهنامه فردوسی هم بود، زهر ریخته بودند و او را کشته بودند

_فردوسی دیده بود که با ابیرک منصورِ ایران دوست چه کرده بودند و فریاد می‌زند: نَز و زنده بینم نه مرده نشان- به دست نهنگان مردم کُشان!

_فردوسی دیده بود که با ابوالعباس اسفرانی وزیر ایران دوستی که به زبان فارسی اهمیت می‌داد، چه کردند!

_فردوسی دیده بود که با ابن‌مقفع چه کردند، او را در تنور سوزاندند.

_فردوسی دیده بود که با زکریای رازی چه کرده بودند! فردوسی تمام حوادث ایران ستیزی را دیده بود. بر همین اساس جان خود را در کف گرفت تا ایران و ایرانی بماند که ماند!

-فردوسی به اندازه همه فرمانروایان، پهلوانان و شمشیر به دستان، دانشمندان و ...در پاسبانی و پاسداری از ایران و فرهنگ ایرانی تلاش کرد. حتی زمانی که در بستر بیماری بود، با این‌که از مرگ خود باکی نداشت اما با خدای خود نیایش می‌کند که زنده بماند تا بتواند شاهنامه را تمام کند:
همی خواهم از دادگر یک خدای
که چندان بمانم به گیتی به پای.

که این نامه شهریارانِ پیش
به پیوندم از خوب گفتار خویش.

۱۷۰۰ بار نام ایران و ایرانی در شاهنامه آمده است:

که دادار کیهان مرا یاور است
که از دانش برتر آن برتر است

به نیروی آن پادشاه بزرگ
من ایران نگه دارم از چنگ گرگ.

نمانیم کین بوم ویران بوَد
همی غارت از شهر ایران شود.

به آزادگان گفت ننگ است این
که ویران شود روی ایران زمین

که ایران باغی‌ست خرم بهار
شکفته همیشه گلِ کامکار

نخوانند کسی بر ما آفرین
چو ویران شود روی ایران زمین

_برای فردوسی سخت بود بردگان دیروز، شهریاران امروز شوند!

دکتر علیرضا قیامتی
استاد ادبیات فارسی دانشگاه فرهنگیان مشهد در این کلیپ شنیدنی‌
می‌کوشد تا ما بدانیم ایران و ایرانی چیست و کیست ؟

هماتش بِمردی به آتشکده
شده تیره نوروز و جشن سده

نه جشن و نه رامش نه کوشش به کام-
همه چاره ورزش و ساز و نای.

دل من پُر از خون شد و روی زرد
دهان خشک و لب‌ها شده لاجورد

بر ایرانیان زار و گریان شدم
زِ ساسانیان نیز بریان شدم!

🌺 سخنان دکتر علیرضا قیامتی در جشن بزرگداشت فردوسی
۲۱ اردیبهشت ۱۴۰۲ - یزد