30623
@Nashraasoo فرهنگ، اجتماع و نگاهی عمیق‌تر به مباحث امروز تماس با ما: 📩 editor@aasoo.org 🔻🔻🔻 آدرس سایت: aasoo.org اینستاگرام: instagram.com/NashrAasoo فیس‌بوک: fb.com/NashrAasoo توییتر: twitter.com/NashrAasoo
«مکاتبه‌ی مکرر با زندانیان نوعی حمایت اخلاقی و تنها منبع خبر گرفتن آنان از دنیای بیرون از زندان است. حتی می‌تواند شکلی از حفاظت از آنان محسوب شود: زندانیانی که به طور منظم با بیرون در تماس‌اند بیشتر احتمال دارد که از بدرفتاریِ زندان‌بانان در امان بمانند.»
aasoo.org/fa/articles/5092
@NashrAasoo 🔻
چرا علیه حجاب شوریدم نوشته‌ی صدیقه وسمقی
🔸 سفارش نسخه‌ی چاپی
🔸 دانلود نسخه‌ی دیجیتال
@NashrAasoo 📚
این کتاب را می‌نویسم تا همه بدانند که تحت حاکمیت جمهوری اسلامی، زنان چگونه زیستند. می‌نویسم تا آیندگان و فرزندانمان دستاوردهای آمیخته با رنج و خون ما را پاس بدارند و با شناخت دقیق تبعیض و بی‌عدالتی، همواره با آن مبارزه کنند.
وقتی در زندان بودم با نوه‌ی عزیزم، دانیال، فقط گاهی برای دقایقی کوتاه میان دو اخطار تلفن زندان که می‌گوید «این تماس از زندان اوین می‌باشد» حرف می‌زدم تا نفهمد که در زندان هستم. او می‌فهمید که شرایط غیرعادی است و با ناراحتی از من می‌پرسید: مامانی! کجا هستی؟ می‌گفتم: به سفر رفته‌ام برای انجام یک کار تحقیقی و نوشتن یک کتاب و تدریس.
حال می‌خواهم این کتاب را به آن عزیز تقدیم کنم. امیدوارم نسل او ناپاکی و تبعیض و بی‌عدالتی را از این خاک بزداید و از ایران، خانه‌ای امن و آباد و آزاد بسازد.
aasoo.org/fa/books/5118
@NashrAasoo 🔻
«آیا جنگ‌های تجاری صرفاً علل اقتصادی دارد؟ آیا در جنگ‌های تجاری می‌توان پیروز شد؟ آیا حدف کامل تعرفه‌ها در سراسر دنیا مطلوب است؟»
aasoo.org/fa/podcast/5116
@NashrAasoo 🔻
«اگر نتوانید صدایتان را به گوش دیگران برسانید، مهم نیست که چه می‌گویید. امروز فریاد زدن از هر زمانِ دیگری آسان‌تر و در عین حال رساندن صدای خود به گوش دیگران از همیشه دشوارتر است. «عصر توجه» الگوی جدیدی برای بحث و گفتوگو ایجاد می‌کند که در آن توجه خودش هدف است، هدفی که باید به هر طریق ممکن به آن دست یافت.»
aasoo.org/fa/articles/5109
@NashrAasoo 🔻
بازداشت اکرم امام‌اوغلو، شهردار محبوب استانبول، در ۱۹ مارس ۲۰۲۵ موجی از اعتراضات و تنش‌های سیاسی را در پی داشت که نه تنها بر روند دموکراتیک و آزادی‌های مدنی در ترکیه تأثیر گذاشت، بلکه بازتاب‌های گسترده‌ای در سطح بین‌المللی داشت. امام‌اوغلو، که رقیب اصلی اردوغان در انتخابات ریاست‌جمهوری آینده به شمار می‌رفت، به اتهام فساد و ارتباط با تروریسم بازداشت شد، اقدامی که به نظر بسیاری از منتقدان تلاشی برای حذف رقیب اصلی، به‌ویژه در صورت برگزاری انتخابات زودهنگام، بود. این رویداد، که تنها بخشی از تحولات پیچیده و درهم‌تنیده‌ی سیاسی ترکیه است، ارتباط خاصی با طرح صلح با کردها و تغییر در سیاست‌های داخلی و خارجی ترکیه دارد. برای کمک به فهم رویدادهای کنونی ترکیه باید روندهای سیاسی گذشته و ائتلاف‌های متغیر را بررسی کرد.
aasoo.org/fa/articles/5114
@NashrAasoo 🔻
رضا شاه و ولیعهدش
عباس میلانی
🔸 با روی کار آمدن رژیم اسلامی اسناد دوران رضا شاه به ابزاری برای رزم سیاسی و جزم فکری بدل شد. ستیز رژیم ولایی با رضا شاه اندازه‌ای نمی‌شناسد و او را به درستی بزرگ‌ترین دشمن آخوندیسمِ مدعیِ قدرت و ولایت می‌داند. از همان روز نخست، رژیم کوشید جزمیات خویش، به‌ویژه در تحریف و تخفیف دوران رضا شاه را به کمک روضه‌خوان‌هایی مکلا و معمم جا بیندازد و ذهن «هیئت منصفه»ی دادگاه تاریخ را با «بافته‌ها»ی آنها آشفته و گمراه کند. همه‌ی شواهد گواه از شکستِ کامل این برنامه دارد و نشان می‌دهد که نسل‌های تازه‌ی ایرانیان و حتی آنها که در زمان محمدرضا شاه می‌زیستند، عزم جزم کرده‌اند که شخصیت و زمان رضا شاه را به دور از هر پیش‌داوری، بازبینی و بازاندیشی کنند. این نامه‌ها‌ی ولیعهد به رضا شاه گوشه‌ی کوچک ولی مهمی از شخصیت رضا شاه و جنس رابطه‌ی او با فرزندش را به ما نشان می‌دهد.
@NashrAasoo 💭
🎶 پس از جنبش «زن، زندگی، آزادی» بسیاری از چیزها به طور بنیادی تغییر کرده است. یکی از مصادیق بارز این امر تغییر پوشش زنان در فضاهای عمومی است. حتی گاهی در رویدادهای فرهنگیِ عمومی زنان با پوششی حضور دارند که تا چند سال قبل ممکن بود به لغو آن رویداد یا ایجاد مشکل برای آن هنرمند بینجامد. برای مثال، می‌توان به اتفاقات اخیر در حاشیه‌ی «جشن سینماییِ حافظ» اشاره کرد که انتقاد شدید رسانه‌های تندرو از پوشش بعضی هنرمندان زن را در پی داشت.
🔸 این پدیده در فضای هنری و اجراهای بدون مجوز هم مشهود است، به‌ویژه در حوزه‌ی موسیقی که زنانِ خواننده از حق دریافت مجوز قانونی محروم‌اند. البته پوشش اختیاریِ زنان در اجراهای بدون مجوز عاری از خطر نیست. برای نمونه، می‌توان به دستگیریِ اخیر هیوا سیفی‌زاده و گروه موسیقی و تیم اجراییِ مجموعه‌ی «عمارت روبه‌رو» اشاره کرد.
🔸 در این گزارش به این مسئله می‌پردازیم که چگونه هنرمندان و هواداران موسیقی به نوعی مخاطره‌جوییِ مسالمت‌آمیز روی آورده‌اند و می‌کوشند از طریق اجراهای بدون مجوز مطالباتِ فرهنگی و هنریِ خود را مطرح کنند.
aasoo.org/fa/articles/5104
@NashrAasoo 💭
«با کمی تردید»: ۷ ــ انقلاب تنانه🔺
🎙 گفت‌وگوی فهیمه خضرحیدری و حسین قاضیان
🎧 «با کمی تردید»: ۱ــ پنجاه‌و‌هفتی‌ها
🎧 «با کمی تردید»: ۲_ انقلاب زنان
🎧«با کمی تردید»: ۳ــ دوگانه‌ی داخل‌نشین و خارج‌نشین
🎧 «با کمی تردید»: ۴ــ شهر موازی
🎧«با کمی تردید»: ۵ــ مادران دادخواه
🎧«با کمی تردید»: ۶ ــ انقلاب سیاسی یا اجتماعی؟
🔸 پادکست‌های آسو در اپ‌های پادگیر با شناسه‌ی NashrAasoo در دسترس هستند.
[Castbox] [Google] [Spotify] [Apple]
@NashrAasoo 🎧
شناخت نقشه‌ی جدید جنبش زنان، راهی به سوی پیوند زدن زنجیره‌ها‌ی مقاومت
✍️مریم فومنی
«نگاهی تاریخی به تحولات جامعه‌ی ایران نشان می‌دهد که جنبش زنان، تا کنون در بزنگاه‌های تاریخی که منجر به تغییرات کلان سیاسی-اجتماعی در کشور شده، نتوانسته است به عنوان یک نیروی تأثیرگذار، ضامن و مدافع حقوق و آزادی‌های زنان باشد. جنبش زنان ایران، که بذر آن همزمان با انقلاب مشروطه کاشته شده، در دوره‌های مختلف تاریخی اصلی‌ترین مطالبه‌اش تغییر وضعیت حقوقی زنان در ساختار سیاسی حاکم بوده است. حالا اما با به نتیجه‌ی پایدار نرسیدن اغلب تلاش‌های پیشین از یک سو، و تغییرات ایجاد شده در الگوی حرکت‌های سیاسی-مدنی در ایران از سوی دیگر، جنبش زنان نیز متحول شده و شیوه‌ی فعالیت، بازیگران، شبکه‌ی ارتباطی، مطالبات و حتی زبان بیان خواسته‌های خودش را دگرگون کرده است.»
@NashrAasoo 💭
هنر اعتراضی و تبلیغاتی در افغانستان: خلاقیت در دل بحران؟
در دوران حضور ارتش سرخ شوروی (۱۹۸۹-۱۹۷۹) و جنگ‌های داخلی پس از آن، افغانستان بستری برای هنر اعتراضی و پروپاگاندایی بود. هنر تبلیغاتی، که به صورت هدفمند ایدئولوژی حزب حاکم را منعکس می‌کرد، در تمام رسانه‌های کشور بازتاب گسترده‌ای داشت. از طرف دیگر، هنر اعتراضی وسیله‌ای برای مقاومت فرهنگی و سیاسی در برابر نیروهای اشغالگر و حکومت‌های دست‌نشانده‌ی شوروی و سیاست‌های سخت‌گیرانه‌ی آنان بود.
@NashrAasoo 💭
🔸 آنچه شنیدید معرفی گلسا رحیم‌زمانی از پادکست «چهل خواننده‌ی زن ایرانی زیر چهل سال» بود. صفحه اینستاگرام گلسا رحیم‌زمانی امروز توسط پلیس امنیت اخلاقی توقیف و تمامی پست‌های آن حذف شد. موج تازه‌ی فشارها بر خوانندگان زن، پنجشنبه ۹ اسفند و پس از بازداشت هیوا سیفی‌زاده حین اجرای زنده در عمارت روبه‌رو در تهران شروع شده. در چند روز گذشته، صفحات مشابهی از خوانندگان زن ایرانی مسدود شده‌اند.
▶️ ویدئو از یوتیوب گلسا رحیم‌زمانی؛ Sabre Ayoub cover by Golsa & Sardar
🎙 پادکست‌های آسو در اپ‌های پادگیر با شناسه‌ی NashrAasoo در دسترس هستند.
@NashrAasoo 💭
«زمستان ۱۴۰۳، یعنی ۹ سال پس از مرگ ابوالحسن نجفی، مترجم و زبان‌شناس و ادیب برجسته‌ی ایرانی، مستندی درباره‌ی او دست‌به‌دست شد با عنوان «وزن کلمات» با ایهامی هوشمندانه، که هم به دغدغه‌ی نجفی برای یافتن مناسب‌ترین معادل کلمات در متن ترجمه اشاره داشت و هم به پژوهش‌های گسترده‌ی او در زمینه‌ی وزن عروضی شعر فارسی. فیلم را پسر نجفی، شِبلی، چند سالی پیش از مرگ او ساخته و حالا، پس از گذشت بیش از یک دهه، با انتشار آزادانه‌ی آن موافقت کرده است. شمّه‌ای از آنچه «وزن کلمات» را از بسیاری مستندهای مشابه درباره‌ی مشاهیر متمایز می‌کند در این نوشتار آمده است.»
aasoo.org/fa/articles/5101
@NashrAasoo 🔻
«هرمز فرهت، آهنگساز و موسیقی‌دان سرشناس در کتاب «گذشته‌ی حاضر» در خلال بیان خاطراتش مروری بر تحولات سیاسی – اجتماعی ایران در نزدیک به یک قرن گذشته داشته است. او که در دهه‌ی ۵۰ خورشیدی ریاست گروه موسیقی دانشگاه تهران و شورای موسیقی تلویزیون ملی ایران را بر عهده داشت، در این کتاب علاوه بر تجربه‌هایش در این نهادها، از نقش خود در برنامه‌ریزی و تدارک «جشن هنر شیراز» نوشته است. هرمز فرهت این کتاب را در آخرین سال‌های زندگیاش به انگلیسی نوشت و اکنون ترجمه‌ی فارسی آن از سوی نشر آسو منتشر شده است.»
aasoo.org/fa/books/5100
@NashrAasoo 🔻
شناخت نقشه‌ی جدید جنبش زنان، راهی به سوی پیوند زدن زنجیره‌ها‌ی مقاومت🔻
✍ نگاهی تاریخی به تحولات جامعه‌ی ایران نشان می‌دهد که جنبش زنان، تا کنون در بزنگاه‌های تاریخی که منجر به تغییرات کلان سیاسی-اجتماعی در کشور شده، نتوانسته است به عنوان یک نیروی تأثیرگذار، ضامن و مدافع حقوق و آزادی‌های زنان باشد. جنبش زنان ایران، که بذر آن همزمان با انقلاب مشروطه کاشته شده، در دوره‌های مختلف تاریخی اصلی‌ترین مطالبه‌اش تغییر وضعیت حقوقی زنان در ساختار سیاسی حاکم بوده است. حالا اما با به نتیجه‌ی پایدار نرسیدن اغلب تلاش‌های پیشین از یک سو، و تغییرات ایجاد شده در مدل حرکت‌های سیاسی-مدنی در ایران از سوی دیگر، جنبش زنان نیز متحول شده و شیوه‌ی فعالیت، بازیگران، شبکه‌ی ارتباطی، مطالبات و حتی زبان بیان خواسته‌های خودش را دگرگون کرده است.
✍ دو زلزله‌ی پیاپی در سال ۱۳۹۶ جامعه‌ی ایران و به تبع آن جنبش زنان را تکان داد. ششم دی‌ماه ۱۳۹۶ ویدا موحد بر بالای سکو رفت و روسری خود را برداشت و به دنبال او ده‌ها زن دیگر این حرکت اعتراضی را تکرار کردند. اعتراضی که فاطمه صادقی آن را «نوع جدید کنش سیاسی» مبتنی بر «تسخیر فضا و عقب‌راندن حاکمیت» می‌داند که برای دستیابی به آزادی، منتظر انقلاب، انتخابات و تغییر رژیم نمی‌ماند. فردای آن روز، در هفتم دی‌ماه، مردمی که به فقر و وضعیت معیشتی‌شان معترض بودند به خیابان آمدند و در یک اعتراض دنباله‌دار و سراسری، برای اولین بار به‌جای مطالبات اصلاح‌طلبانه از حکومت، این مطالبات را به تغییرات کلان و ساختاری گره زدند. این دو حرکت همزمان اما مستقل از هم، فرصتی برای مشاهده و تجربه‌ی شکل دیگری از مقاومت و اعتراض بود که تا پیش از آن تابو، خط قرمز و حتی ناممکن به نظر می‌رسید. با این حال، جنبش زنان در آن زمان هنوز زبان مشترک با این معترضان تابوشکن را پیدا نکرده بود. میزان توجه لایه‌های مختلف این جنبش به مسئله‌ی حجاب اجباری و خواسته‌های معیشتی با نگاه گذر از نظام نیز هنوز در تناسب با وزن این اعتراضات نبود. با ادامه یافتن مدل اعتراضات دی ۹۶ در آبان ۹۸ بخشی از جنبش زنان که پس از دهه‌ها تلاش، نه امیدی به اصلاح قوانین نابرابر از سوی حکومت داشت و نه حتی امکان تلاش در این راستا به آن داده می‌شد، از «سیاست مبتنی بر تقاضا» فاصله گرفت و به این نتیجه رسید که تمرکز بر مطالبات زنان، بدون قرار دادن آنها در بطن خواسته‌های عمومی جامعه، دیگر ممکن نیست.
✍ علاوه بر نقشه‌ی جنبش زنان و تنوع فعالان آن، خواسته‌های این جنبش و زبان بیان آنها نیز تغییر کرده است. لایه‌های مختلف جنبش زنان ناامید از ایجاد تغییر قوانین و سیاست‌گزاری‌ها از سوی حکومت، در حال آموزش جامعه برای تغییر هستند و سرمایه‌گذاری برای اصلاح مناسبات فردی و جمعی در لایه‌های پایین جامعه را هدف خود قرار داده‌اند. بخش بزرگی از جنبش زنان نیز تغییر در وضعیت زنان را به تغییرات اساسی و ساختاری گره زده است و همکاری با دیگر جنبش‌ها و حرکت‌های اجتماعی برای این تغییر کلان را بخشی از برنامه‌ی فمینیستی خود می‌داند. نحوه‌ی خواستن این تغییر هم متفاوت از گذشته شده است. برخی لایه‌های جنبش زنان با فاصله گرفتن از دوگانه‌ی زن و مرد و نگاه صرفاً دگرجنس‌گرایانه، تمرکز خود را بر مبارزه با تبعیض‌ها و خشونت‌های مبتنی بر جنسیت گذاشته‌اند. اگرچه صدای افرادی با گرایش‌های جنسی و هویت‌های جنسیتیِ متنوع هنوز در جامعه‌ی ایران و به تبع آن جنبش زنان در ایران به‌درستی شنیده نمی‌شود، اما یک تغییر مهم در جنبش زنان، تلاش برای توجه به این مسئله و شکستن تابوی طرح این موضوع در رسانه‌ها و بیانیه‌های جنبش زنان و همچنین برخی منشورها و مطالباتی است که پس از خیزش زن، زندگی، آزادی تدوین شده‌اند.
@NashrAasoo 💭
ای عزیزای دلم یه روزی…؛ یادی از «هایده» در حوالی سالگرد تولدش 🔻
فهیمه خضر حیدری
این روزها سالگرد تولد «هایده» است؛ او در بیست و یکم فروردین ۱۳۲۱ در خیابان عین‌الدوله در تهران به دنیا آمد و تنها ۴۷ سال زندگی کرد. اگرهای بسیار اگر دست به دست هم می‌دادند امروز لابد آن صدای پردامنه‌ی خوش‌کوکْ ۸۳ ساله بود و همچنان با آن نویدِ آمیخته به حُزنی که تنها در صدای او بود و بس، به اطلاعمان می‌رساند که: «بهار بهار باز اومده دوباره».
هایده اما به معنای واقعیِ کلمه دق کرد. این جمله را که می‌نویسم واژه‌ی «دق» را در «دهخدا» جست‌وجو می‌کنم: «از اندوه و رنج و غصه آزرده شدن، رنجور شدن و مردن»!
غلامرضا بروسان در شعری می‌نویسد: «غربت با من همان کار را می‌کند/که موریانه با سقف/که ماه با کتان/که سکته‌ی قلبی با ناظم حکمت». غربت با هایده چنین کرد.
هایده‌ی در غربت اما که بود و بر او چه گذشت؟ در این جستار ِکوتاه، می‌خواهم ــ بی‌آنکه مدعیِ پاسخی باشم ــ با فروتنیِ یک روزنامه‌‌نگارِ مشتاقْ توجه خواننده را به اهمیتِ این پرسش جلب کنم.
@NashrAasoo 💭
کتاب چرا علیه حجاب شوریدم نوشته‌ی صدیقه وسمقی منتشر شد!
🔸 این کتاب را همچنین می‌توانید در وب‌سایت آسو مطالعه یا دانلود کنید. برای خریداریِ نسخه‌ی چاپی این کتاب می‌توانید اینجا کلیک کنید.
@NashrAasoo 📚
بشنوید:یک کتاب: «جنگ‌های تجاری: گذشته و حال»
🎙️ در این قسمت از پادکست «یک کتاب» در گفتوگو با عرفان ثابتی، پژوهشگر علوم اجتماعی، به معرفی کتاب «جنگ‌های تجاری: گذشته و حال»، به قلم نیلس اوله اورمَن و هانس یورگن-وولف، می‌پردازیم.
▪️پادکست‌ها و نسخه‌ی شنیداری مقالات ما را در وب‌سایت آسو و همچنین در شبکه‌های اجتماعی و اپ‌های پادخوان با شناسه‌ی NashrAasoo بشنوید.
[Castbox] [Google] [Spotify] [Apple]
@NashrAasoo 🎧
چگونه «توجه» به ارزشمندترین کالای دنیا تبدیل شد؟🔻
✍ نخستین قدم برای پیروزی در بحث و مناظره، و در واقع اولین گام در هر گونه ارتباط مؤثر، این است که توجه دیگران را به پیامِ خود جلب کنید. اما جلب توجه به‌تنهایی کافی نیست. توجه وسیله است، نه هدف، زیرا هدف اقناع است. وقتی توجه دیگران را جلب کردید، «بعد از آن» می‌توانید بکوشید تا آنها را با ارائه‌ی استدلال و شاهد و مدرک قانع کنید. این، دست‌کم، الگوی سنتیِ ارتباط بود. مشکل این است که این الگوی اساسی از بین رفته است. این الگو در برابر چشمان‌مان در حال فروپاشی است اما پذیرش این واقعیتِ تلخ برایمان دشوار است. به هرجا که بنگرید دیگر نه نهادهای رسمی‌ای وجود دارد که توجه مردم را به موضوعی جلب کنند، و نه قواعد اولیه‌ای هست که بگوید چه کسی چه وقتی صحبت کند و چه کسی گوش فرا دهد.
✍ جورج ساندرز، نویسنده‌ی آمریکایی، در مقاله‌ای درباره‌ی بلاهتِ رسانه‌های جمعیِ آمریکا در دوره‌ی پس از ۱۱ سپتامبر و در آستانه‌ی حمله به عراق، ما را به آزمایشی فکری فرا خواند. ساندرز می‌گوید تصور کنید که به مهمانیِ شبانه‌ای دعوت شده‌اید که در آن آدم‌های عموماً آگاه و خوش‌مشربی سرگرم مکالمه‌ی عادی هستند. بعد از مدتی «یک نفر بلندگو به دست وارد می‌شود. او باهوش‌ترین یا مجرب‌ترین یا خوش‌صحبت‌ترین آدمِ حاضر در مهمانی نیست. اما آن بلندگو در دستِ اوست.» آن مرد شروع به اظهار نظر می‌کند و طولی نمی‌کشد که در مرکز توجه قرار می‌گیرد: همه دارند به حرفهای او واکنش نشان می‌دهند. این، به نظر ساندرز، مهمانی را به هم می‌ریزد. و اگر این آدم خیلی تهی‌مغز باشد نه فقط بحثی احمقانه به راه می‌افتد بلکه همه‌ی افراد حاضر در جمع هم سبک‌مغزتر می‌شوند: «فرض کنید که او نسنجیده حرف می‌زند. و حتی با بلندگو هم باید کمی داد بزند تا صدایش به گوش همه برسد. در نتیجه، نمی‌تواند پیچیده حرف بزند. و چون احساس می‌کند که باید دیگران را سرگرم کند، از این شاخه به آن شاخه می‌پرد، و حرفهای کلی ("بازم داریم پنیرِ مزه می‌خوریم ــ به به!")، نگران‌کننده یا مناقشه‌انگیز ("شراب داره تموم می‌شه چون دست‌های پنهانی در کاره")، بی‌پایه و اساس ("گویا دو نفر توی دست‌شویی هول‌هولکی با هم سکس داشتند") و پیش‌پاافتاده می‌زند.»
✍ فعالانِ زیست‌محیطیِ دنیا برای جلب توجه مردم بیش از پیش به اقداماتِ جنجال‌آفرین روی آورده‌اند. بعضی از آنها وسط خیابان می‌نشینند و با قفل کردن دست‌هایشان به یکدیگر سد معبر می‌کنند. در نتیجه، راه‌بندان ایجاد می‌شود، مردم عصبانی می‌شوند و سرانجام خبرنگاران با دوربین‌هایشان از راه می‌رسند. بعضی دیگر به موزه می‌روند و به یک اثر هنری معروف سوپ یا رنگ می‌پاشند تا مردم تکان بخورند. بعضی از دیگر معترضان کنسرت‌ها یا مسابقه‌های ورزشی را به هم می‌زنند.
واکنش به این اقدامات عمدتاً منفی است: چنین کارهایی به نفع آرمانِ آنها نیست! چنین کارهایی فقط سبب می‌شود که دیگران آنها را خل و چل و غیرعادی بشمارند. در نتیجه، دقیقاً همان آدم‌هایی که می‌خواهید قانعشان کنید از شما فاصله می‌گیرند! اما نباید از یاد برد که این اقداماتِ اعتراض‌آمیز نوعی درخواستِ کمک فوری است. فعالانِ زیست‌محیطی می‌خواهند بگویند محض رضای خدا توجه کنید که با سرعت داریم به طرف فاجعه می‌رویم و کسی هم حواسش نیست.این کارها به همان ترفندهای موفقیت‌آمیز ترامپ شباهت دارد. اگر کسی توجه نکند اقناع چه فایده‌ای دارد؟ تا وقتی که مردم واکنش نشان می‌دهند چه اهمیتی دارد که واکنش‌شان منفی است؟ اگر مؤدب و متین باشید نادیده گرفته می‌شوید اما اگر جنجال به راه بیندازید جلب توجه می‌کنید. در جنگ هابزیِ همه علیه همه در عصر توجه با همین دو گزینه مواجه‌اید. و برای من سرزنش کردن کسی که دومین گزینه را انتخاب کرده بسیار دشوار است.
@NashrAasoo 💭
اردوغان و روند تثبیت قدرت سیاسی: نگاهی به تحولات سیاسی اخیر ترکیه 🔻
✍️ رجب طیب اردوغان، رئیس‌جمهور ترکیه، از سال ۲۰۰۳ تا امروز برای تثبیت و تحکیم قدرتِ خود اقدامات گسترده‌ای را در عرصه‌های مختلف سیاسی، اقتصادی و اجتماعی انجام داده است. از اولین روزهای حضور در عرصه‌ی سیاست، اردوغان در قالب رهبری مقتدر با تکیه بر تغییرات گسترده در نهادهای دولتی، تصفیه‌ی ارتش و قوه‌ی قضائیه، و همچنین اصلاحات قانون اساسی توانسته است که پایه‌های قدرت خود را تقویت کند. او در این مسیر با چالش‌هایی همچون کودتای ۲۰۱۶ و بحران‌های اقتصادی روبه‌رو شد اما توانست از این مشکلات به نفع خود بهره‌برداری کند.
✍️ اردوغان در شرایطی به قدرت رسید که ترکیه پس از بحران مالی شدید سال ۲۰۰۱، در دوره‌ی بهبود وضعیت اقتصادی بود. حزب عدالت و توسعه تحت رهبری او، با تعقیب سیاست‌های اقتصادی مناسب، توانست تولید ناخالص داخلی را به میزان چشمگیری افزایش دهد، از بدهی‌های عمومی بکاهد و سرمایه‌گذاری خارجی را جذب کند. در فاصله‌ی سال‌های ۲۰۰۲ تا ۲۰۱۱، اقتصاد ترکیه به طور میانگین سالانه ۵ تا ۶ درصد رشد کرد. پروژه‌های زیرساختی بزرگی نظیر احداث جاده‌ها، پل‌ها، فرودگاه‌ها و بیمارستان‌ها، مانند پل سوم بسفر و بیمارستان‌های شهری، به ارتقای کیفیت زندگی مردم و ایجاد حس پیشرفت در جامعه انجامید. این دستاوردها، به‌ویژه برای طبقه‌ی متوسط رو به رشد و اقشار کم‌درآمدی که از ناپایداری‌های اقتصادی دهه‌های گذشته آسیب دیده بودند، اهمیت خاصی داشت.
✍️ در ۲۸ اوت ۲۰۱۴ اردوغان با پیروزی در اولین انتخابات مستقیم ریاست‌جمهوری ترکیه، گامی بزرگ در مسیر تثبیت قدرت خود برداشت. نظام پارلمانی ترکیه به‌طور سنتی مبتنی بر تفکیک قوا بود. در این نظام، رئیس‌جمهور مقامی تشریفاتی و بدون اختیارات اجرایی بود و عمدتاً وظایفی نمادین و نمایشی را بر عهده داشت. در مقابل، نخست‌وزیر که از میان نمایندگان پارلمان انتخاب می‌شد، مسئول اداره‌ی امور کشور بود و قوه‌ی مجریه را هدایت می‌کرد. مجلس ملی ترکیه (TBMM) نقشی محوری در تعیین سیاست‌های کلان کشور داشت و نخست‌وزیر باید از حمایت اکثریت پارلمان برخوردار می‌شد. در این نظام، رئیس‌جمهور در مقایسه با نخست‌وزیر و دولت قدرت کمتری داشت. اردوغان از ابتدا نشان داد که می‌خواهد از جایگاه قانونیِ خود فراتر رود. او با تکیه بر نفوذ عمیق در حزب عدالت و توسعه و محبوبیت مردمی، عملاً سکان اداره‌ی کشور را از نخست‌وزیر وقت، احمد داووداوغلو، گرفت.
@NashrAasoo 💭
فیلم‌های ایرانی در فستیوال‌های جهانی ــ بخش سوم (پایانی)
پژوهشگر و نویسنده: مسعود امیروند
اجرا و تدوین: شبنم طلوعی
صدای فیلم‌ها و گفتگوهای استفاده‌شده در بخش سوم (پایانی) این پادکست:
مستند از ایران، یک جدایی کار آزاده موسوی و کورش عطایی
فیلم جدایی نادر از سیمین کار اصغر فرهادی
فیلم شیطان وجود ندارد کار محمد رسول‌اف
فیلم دونده کار امیر نادری
فیلم تاکسی تهران کار جعفر پناهی
فیلم قهرمان کار اصغر فرهادی
فیلم زنان بدون مردان کار شیرین نشاط
فیلم من، مریم، بچه‌ها و ۲۶ نفر دیگر کار فرشاد هاشمی
فیلم کیک محبوب من کار مریم مقدم و بهتاش صناعی‌ها
فایل صدای حسین ملایمی و شرین سوهانی از پادکست صحنه، کار بابک غفوری‌آذر برای رادیو فردا.
فایل صدای محمد رسول‌اف در جلسه‌ی پرسش و پاسخ برای فیلم دانه‌ی انجیر معابد در فستیوال کن
فایل صدای جعفر پناهی از زندان در سال ۲۰۲۲
🎧 فیلم‌های ایرانی در فستیوال‌های جهانی ــ بخش اول
🎧 فیلم‌های ایرانی در فستیوال‌های جهانی ــ بخش دوم
🎙 پادکست‌های آسو در اپ‌های پادگیر با شناسه‌ی NashrAasoo در دسترس هستند.
[Castbox] [Google] [Spotify] [Apple]
@NashrAasoo
نوروز مبارک!
قطعۀ والس نوروزی از احمد عاشورپور
پیانو و آواز: ترلان اشتیاق
انیمیشن: الهام پاینده
@NashrAasoo 💭
🔸 بخشی از گفتگوی هما سرشار و شبنم طلوعی. در این گفتوگو هما سرشار نویسنده، روزنامه‌نگار، مجری و تهیه‌کننده‌ی برنامه‌های رادیو و تلویزیون از فعالیت‌های هنری و فرهنگی‌اش در ایران و پس از مهاجرت به آمریکا می‌گوید. این گفتگو را با عنوان «روایت ماندگاری در غربت» در آسو ببینید.
@NashrAasoo 💭
«بسیاری از ناظران جنبشِ «زن، زندگی، آزادی» را جنبشی تنانه خواندند؛ جنبشِ سیاسی-اجتماعیِ تن‌های به‌هم‌پیوسته. در قسمت هفتم از پادکستِ «با کمی تردید» از تنانگی و بدن‌های سرکوب‌شده و معترض حرف می‌زنیم.»
@NashrAasoo 🔻
aasoo.org/fa/podcast/5087
در این ویدئو آسیه امینی، شاعر و فعال حقوق بشر، از تجربه‌ی خود در پیگیری خبر #اعدام عاطفه سهاله نوجوان ۱۶ ساله به اتهام «فحشا» می‌گوید.
این نشست‌ها که به همت و ابتکار کانون هنر/فرهنگ/کنش برگزار شده تا کنون در دو بخش به کودکان در بستر جنگ و سرکوب‌های سیاسی و همچنین تجربه‌ی وضعیت‌های تبعیض‌آمیز پرداخته. صحبت‌های آسیه امینی از نشست دوم برداشته شده است. آسو با همکاری کانون هنر/فرهنگ/کنش به بازنشر بعضی از این گفتارها می‌پردازد. نسخه‌ی کامل هر دو نشست را می‌توانید در وب‌سایت و یوتیوب کانون ببینید.
www.artcultureaction.com
@NashrAasoo 💭
از تمایلات اخلاقی به تمایلات بازار
🔸 در این سخنرانی که در سال ۲۰۲۰ صورت گرفت، مارک کارنی، رئیس سابق بانک مرکزی بریتانیا و نخست‌وزیر کانادا نخستین سخنرانی خود را با این پرسش آغاز می‌کند که چرا ارزش‌های اقتصادی از ارزش‌های انسانی مهم‌تر تلقی می‌شود؟
@NashrAasoo 💭
و باز داستان پدران و فرزندان🔻
✍ ابوالحسن نجفی، اگر نگوییم بدترین، به‌حتم یکی از بدترین گزینه‌هایی بود که کارگردانی بخواهد نقش اصلی فیلم مستندش را به او اختصاص بدهد. مردی گریزان از دوربین عکاسی و فیلم‌برداری، گریزان از رسانه و مصاحبه، گریزان از گفتوگو درباره‌ی چیزی جز مسائل حرفهای و زبانی، گریزان از راه دادن دیگران به حریم خصوصی‌اش، چگونه ممکن بود تن به آن دهد که ساعت‌ها جلو دوربین کارگردانی سمج بنشیند و ستاره‌ی اول فیلمی درباره‌ی زندگی خودش بشود؟ بعید می‌نماید کسی جز پسرش، شِبلی، می‌توانست چنین درخواستی از او بکند و پاسخ مثبت بگیرد.
✍ از مستندی درباره‌ی ابوالحسن نجفی چه انتظاری می‌توان داشت؟ قاعدتاً، پیش از هر چیز، آشنایی با وجوه مختلف و گسترده‌ی فعالیت‌های ادبی و فرهنگی او که دایره‌ی وسیعی را در برمیگرفت: از ترجمه تا وزن شعر، از زبان‌شناسی تا ادبیات تطبیقی، از جُنگ اصفهان تا فرهنگستان زبان و ادب فارسی. این وجوه را عمدتاً در بخش‌هایی از فیلم می‌بینیم که به گفتوگو با دوستان و همکاران او اختصاص دارد: منوچهر بدیعی، ضیاء موحد، عبدالحسین آذرنگ، یونس تراکمه، حسین معصومی همدانی، عباس میلانی، بهمن فرمان‌آرا، فرزانه طاهری و امید طبیب‌زاده، نُه متخصص فرهنگ ایران. از خلال این گفت‌وگوهاست که جایگاه ابوالحسن نجفی در ادب و فرهنگ ایران مشخص می‌شود، از مهم‌ترین آثار و کارهایش سخن به میان می‌آید و ابتدایی‌ترین توقع مخاطب فیلم برآورده می‌شود: آشنایی اولیه با شخصیتی برجسته برای نوورودان به عرصه‌ی فرهنگ و مرور دانسته‌ها برای اهل این وادی.
✍ نجفی که در ابتدای فیلم، خود را در برابر دوربین بسیار معذب و ناراحت احساس می‌کند هرچه پیش‌تر می‌رویم با شوق بیشتری به سخن می‌آید. پیداست که او نیز با نگاهی تازه به گذشته و پسرش می‌نگرد و این شناخت تازه‌ی رابطه‌ی پدر و فرزندی شکلی دوسویه به خود می‌گیرد. ضمن نمایان شدن این روابط احساسی و انسانی، شاهد توازی‌های بسیار هوشمندانه‌ای هستیم که فیلم‌ساز از روایت‌های نجفی استخراج کرده است: خاطرات کودکی شبلی توأم می‌شود با خاطرات کودکی خود نجفی؛ رابطه‌ی نجفی و شبلی در کنار رابطه‌ی پدر نجفی با او و برادرش قرار می‌گیرد و نگاه نجفی به مدرسه‌رفتنِ شبلی در کنار نگاه پدر نجفی به مدرسه‌رفتنِ او. این‌جاست که احساس می‌کنیم نجفی نیز در گفتوگو با پسرش گویی به وجوه تازه‌ای از او و از خودش پی می‌برد که شاید پیش‌تر از آنها بی‌خبر بوده یا به آنها نیندیشیده است. هنگامی که از تلاش همه‌ی موجودات زنده، اعم از گیاهان و جانوران و انسان‌ها، برای حفظ نسلشان می‌گوید، شبلی همان چیزی را از او می‌پرسد که به ذهن اغلب بینندگان فیلم نیز خطور می‌کند: «تو چه کار کردی برای اینکه حفظ بشی؟» و نجفی پاسخ را به طنز برگزار می‌کند: «من کوشش چندانی نکردم. یک بار این کوشش را کردم و بلای جانم شد.» در چنین صحنه‌هایی، نجفی کاملاً از شخصیت فرهنگی خود فاصله گرفته و همچون کاراکتری هنری و دراماتیک جلوه‌گر شده است که بینندگان می‌توانند با عواطف و افکارش همذات‌پنداری کنند و خود را جای او بگذارند، چیزی که در هنگام بازنمایی مستند زندگی مشاهیر معمولاً رخ نمی‌دهد.
@NashrAasoo 💭
کتابِ «گذشته‌ی حاضر»🔻
🎶 این کتاب نه زندگی‌نامه است و نه روایتی که در آن نظم زمانی و توالی اتفاقات وجود داشته باشد. ازآنجاکه این کتاب مبتنی بر پژوهش یا تحقیق نیست و به‌منظور خلق مواضع گفتمانی نوشته نشده است. درعین‌حال، شرح زندگی شخصی و خانوادگی، چه در خانه‌ی پدری و چه در زندگی بزرگ‌سالی، در این کتاب جایی ندارد. در واقع، محتوای این کتاب (از فصل ۱ تا ۱۲) عمدتاً شامل گزیده‌ای از خاطراتم است. سه فصل پایانی کتاب، که ماهیتی بحث‌برانگیز دارد، به مباحثی درباره‌ی موسیقی اختصاص یافته است و جنبه‌ی آموزشی دارد. گمان می‌کنم که این فصل‌ها بیشتر برای خوانندگان آشنا با موسیقی جالب‌توجه باشد.
🎶 این آهنگساز ایرانی که آموزش موسیقی را از ایران شروع کرده و سال‌ها در غرب به تحصیل و تدریس موسیقی پرداخته، در دو فصل از این کتاب یافته‌ها و نظراتش درباره این دو فرهنگ موسیقایی متفاوت که هر دو را به‌خوبی می‌شناخته، طرح کرده است. او یک فصل را نیز به موسیقی شهری ایران اختصاص داده و از سردرگمی‌ها و کج‌فهمی‌های بسیاری که درباره‌ی این موسیقی وجود دارد نوشته است. فصل آخر این کتاب به ارزیابی‌ای شخصیِ این موسیقی‌دان از گرایش و مسیر موسیقی در صد سال گذشته، به‌ویژه در حوزه‌ی آهنگ‌سازی موسیقی غربی معاصر، یا آنچه به «موسیقی مدرن» معروف است، اختصاص دارد. هرمز فرهت می‌گوید: «بی‌تردید دیدگاه‌های من با نظر کسانی که بی‌درنگ آنها را «محافظه‌کارانه» و «ارتجاعی» می‌خوانند ناسازگار خواهد بود، اما شاید دیگران، از جمله آهنگ‌سازانِ حرفهای و مخاطبان علاقه‌مند به موسیقی، از این نظرات استقبال کنند.»
🎶 «یک خانواده‌ی ایرانی، حتی اگر به‌اندازه‌ی خانواده‌ی من دنیا‌دیده و آگاه باشند، در نیمه‌ی اول قرن بیستم هیچ دلیلی برای دانستن درباره‌ی موسیقی کلاسیک غرب نداشت. موسیقی ایرانی، یعنی موسیقی سنتی شهری، بسیار مورد علاقه و توجه خانواده‌ی من بود. به‌خصوص پدرم موسیقی ایرانی را بسیار خوب می‌شناخت. او نحوه‌ی نواختن تار، یکی از سازهای برجسته‌ی ایرانی، را به‌خوبی یاد گرفته بود. او در دهه‌ی سوم زندگیاش نزد غلامحسین درویش (درویش‌خان)، نوازنده‌ی مشهور تار، درس گرفته بود. مادرم هیچ آموزش رسمی‌ای در این زمینه ندیده بود، اما بسیار اهل موسیقی بود. تمبک را به‌خوبی می‌نواخت و زیبا می‌رقصید. اما موسیقی کلاسیک غربی برای آنها کاملاً غریبه بود، که کاملاً قابل فهم بود. به‌خصوص درک کردن و ارزش نهادن به آهنگ‌سازی به‌عنوان یک حرفه برای آنها دشوار بود. ایران هرگز آهنگساز نپرورانده بود، زیرا خلق موسیقی همیشه با اجرا پیوند خورده بود؛ اجرایی که بسیار بداهه است.»
@NashrAasoo 💭
آیا زن‌ستیزی پدیده‌ای جهانی است؟ 🔻
مونا طحاوی
✍️ فرهنگ‌ها تحول می‌یابند اما اگر خارجی‌ها دائماً انتقادها را به بهانه‌ی واهی نجات ما از خودمان ساکت کنند، فرهنگ ایستا و راکد خواهد ماند. فرهنگ‌ها به واسطه‌ی مخالفت و انتقادهای شدید اعضای آن تحول می‌یابند. زمانی که غربی‌ها از روی «احترام» نسبت به فرهنگ‌های بیگانه سکوت اختیار می‌کنند، آنان در واقع از محافظه‌کارانه‌ترین عناصر آن فرهنگ حمایت می‌کنند. نسبی‌گرایی فرهنگی به اندازه‌ی همان سرکوبی که در فرهنگ و مذهبم با آن مبارزه می‌کنم، دشمن من است.
@NashrAasoo 💭
«بسیاری از زنان در جنبش و ناجنبش زنان، نشان داده‌اند که برای تغییر ساختارهای پدرسالار حاکم بر جامعه، منتظر تغییر ساختار سیاسی نمی‌مانند و در خانه و خیابان و زندان در حال به عقب راندن سلطه‌ی مردانه هستند. پیوند زدن این زنجیره‌ها‌ی مقاومت به‌همدیگر، شاید شاهکاری باشد که جنبش زنان بتواند از پس آن بربیاید و به مدد دیگر جنبش‌های اجتماعی از این مسیر، راهی به سوی گذار جامعه‌ی ایران به عدالت و آزادی نیز باز کند. این مهم اما بدون شناخت دقیق تغییرات جدید این جنبش و زبان و خواسته‌های تازه‌ی بازیگران آن ممکن نیست.»
@NashrAasoo 🔻
aasoo.org/fa/articles/5084