Telegram-канал iranban_kord - ایرانبان کُرد: Unsorted

ایرانبان کُرد

10 July 2025 04:15

ائتلاف مضحک: هنگامی که لیبرتارین و چپ رادیکال، در ماجرای اخراج افغانی‌ها دست در دست علیه ملت می‌ایستند

ماجرای دفاع مشترک چپ ایرانی و لیبرتارین‌های وطنی از حضور میلیونی مهاجران افغانستانی در ایران، نه صرفاً تناقض، بلکه نمایشی است از یک هجو سیاسی تمام‌عیار. در ظاهر، این دو جریان هیچ نقطه‌ی اشتراکی ندارند: یکی بازار را طرد می‌کند، دیگریتقدیس ؛ یکی عدالت را محور می‌داند، آن‌یکی آزادی فردی را؛ یکی از دخالت دولت در اقتصاد دفاع می‌کند، دیگری خواهان انحلال دولت است. اما به‌وقت عمل، همچون دو بال یک پیکر بی‌ریشه، به جان اقتدار ملی و بنیان دولت‌ـ‌ملت می‌افتند.

چپ ایرانی سال‌هاست هر امر فراملی، ضدملی، ضدسنت و ضداقتدار را با آغوش باز می‌پذیرد—چه در قالب فمینیسم انتزاعی، چه قوم‌گرایی بی‌ریشه، یا مهاجرگرایی افسارگسیخته. در سوی دیگر، لیبرتارین ایرانی اکنون در کنار همان چپ ضدسرمایه‌داری، زیر پرچم «حقوق مهاجر افغان» ایستاده است.
اما چه اشتراکی میان این دو جریان وجود دارد؟ نه درک‌شان از عدالت یکی‌ست، نه تلقی‌شان از آزادی. تنها اشتراک‌شان در تحقیر ملت، تحقیر نظم سیاسی، و تحقیر هویت فرهنگی ایران خلاصه می‌شود.
لیبرتارین ایرانی، با توسل به منطق بازار آزاد، از «کارگر ارزان» افغان دفاع می‌کند—بی‌آنکه بگوید این کارگر، نه مالیات می‌پردازد، نه بیمه دارد، نه تابع نظم شهری است و نه مقید به قانون.
چپ ایرانی نیز، هم‌زمان که از «ستم» به مهاجر می‌گوید، درباره اشغال زایشگاه‌ها، مصرف بی‌ضابطه خدمات درمانی، فشار بی‌سابقه بر نظام سلامت، و زایش جمعیتی افسارگسیخته‌ای که ترکیب جمعیتی کشور را دستخوش تغییر کرده است سکوت می‌کند!

این دو جریان، چنان درگیر توهمات انتزاعی شده‌اند که فراموش کرده‌اند لیبرالیسم—دست‌کم در سنت هایکی—پیش و بیش از آن‌که با جهان‌وطنی تعریف شود، با نظم، مرز، قرارداد اجتماعی و حاکمیت قانون پیوند دارد.
آیا این است آزادی؟ که جمعیتی بیگانه، بی‌هیچ پیوند فرهنگی و نهادی، در مناطق فارسی‌زبان ساکن شود و بر زبان، درمان، آموزش و هویت ملی فشار وارد کند؟
آیا این است عدالت؟ که ایرانیِ بومی هزینه بدهد و مهاجر، بی‌هیچ مشارکتی، از منافع ملی بهره‌مند شود؟
آیا این است وطن‌دوستی؟ که ترکیب جمعیتی کشور به‌سوی نابسامانی سوق داده شود و هیچ صدای اعتراضی برنخیزد؟
نه. این نه آزادی است و نه عدالت. بلکه توهم روشنفکری است، با عمیق‌ترین بی‌اعتنایی به واقعیت جامعهٔ ایرانی.
و در پایان، این پرسش بنیادین باقی می‌ماند:
چگونه ممکن است دو جریان به‌ظاهر متضاد، در عمل هدفی یکسان را نشانه بگیرند—تضعیف اقتدار ملی، واپاشی دولت‌ملت، و تضعیف فرهنگ سیاسی ایران؟
پاسخ روشن است: آنجا که ریشه‌ای در تاریخ، فرهنگ و ملت وجود نداشته باشد، همه‌چیز ممکن است.
آری، می‌توان لیبرال بود، اما ملت‌مدار.
می‌توان آزادی‌خواه بود، اما مدافع مرز.
می‌توان انسان‌دوست بود، اما نخست حافظ جمعیت، هویت، و فرهنگ خود.
جالب آن‌که برخی از همین لیبرتارین‌ها، دلبستهٔ دوران قاجار‌اند—دوره‌ای از انحطاط، بی‌دولتی، واگذاری سرزمین، و سیطرهٔ روابط قبیله‌ای. چرا؟ چون در آن عصر، نه دولت ملی وجود داشت، نه ساختار مدرن، و نه همبستگی فرهنگی؛ تنها چیزی که بود، روابط طایفه‌ای و ساختارهای پیشا‌مدرن بود. این ستایش از فروپاشیدگی، چیزی نیست جز تمایل رادیکال به نفی مشروعیت ایران مدرن.
اگر کسی حقیقتاً به آزادی، کرامت انسانی، بازار و عدالت باور دارد، باید نخست از نهاد ملت، از زبان ملی، از حافظهٔ تمدنی، و از مرزهای فرهنگی صیانت کند.
زیرا بدون مرز و ملت، آزادی به اسارت قبیله و هرج‌ومرج در‌می‌آید؛ و بدون همبستگی فرهنگی، کرامت انسانی چیزی جز یک شعار توخالی نیست.
لیبرتارین‌ها اغلب بر آزادی‌های اقتصادی چون «عرضهٔ نیروی کار ارزان» تأکید می‌ورزند. اما این نگاه، انسان را به کالا تقلیل می‌دهد، و جامعه را به بازار صرف، که از بنیان‌های فرهنگی و هویتی تهی شده است. حال آن‌که اقتصاد آزاد بدون زیرساخت‌های نظم، اعتماد اجتماعی و قانون پایدار نمی‌ماند. مهاجرت بی‌قاعدهٔ جمعیت‌هایی با فرهنگ طایفه‌ای و نرخ زاد و ولد بالا، این زیرساخت‌ها را فرسوده می‌سازد.
موضع لیبرتارین‌ها در دفاع از «آزادی مهاجرت» بر مفهوم freedom of movement بنا شده است. اما این آزادی در خلأ معنا ندارد. ورود جمعیتی عظیم که فاقد التزام فرهنگی، نهادی و قانونی به کشور میزبان‌اند، نه‌تنها ظرفیت دولت برای ارائهٔ خدمات عمومی را تضعیف می‌کند، بلکه بنیاد لیبرالیسم را از درون متلاشی می‌سازد.
زیرا لیبرالیسم—دست‌کم در سنت هایکی—نه آشوب، که نظم خودجوش بر پایهٔ سنت‌ها و نهادهای پایدار است. مرزهای جغرافیایی و فرهنگی، برای لیبرالیسم ملت‌مدار، ابزار صیانت از خودمختاری مدنی و انسجام اجتماعی‌اند.
@Iranban_kord