Telegram-канал happy_private_life - یه مرد امیدوار 🍀: Unsorted

یه مرد امیدوار 🍀

23 June 2025 13:41

#کشکول

۱. شده‌اند نزدیک به صدتا. از قبل پنج صبح اطراف ایوان کوچک خانه می‌نشینند. من تنها شاید ده بیست تایشان را ببینم، اما آن‌ها مرا می‌بینند. چطور؟ نمی‌دانم. اما تا در را باز می‌کنم برای دانه ریختن، می‌آیند سمت ایوان و من تازه تعدادشان را می‌بینم. دانه‌ها را که مخلوطی از گندم و ارزن هستند (تا گنجشک‌ها هم بتوانند استفاده کنند) سریع می‌ریزم و در را می‌بندم و پشت پرده بدون حتی صدای نفس‌کشیدن، نگاهشان می‌کنم و آن‌جاست که عظمتشان‌را نشان می‌دهند. حداقل صد تا کفترچاهی...تعدادیشان فرود آزاد می‌آیند و دقیقا بر پشت پرنده‌هایی که در ایوان مشغولند فمی‌افتند و بلبشویی می‌شود...اغلب کمتر از سی ثانیه طول می‌کشد که پنج مشت کامل دانه را تمام کنند و بروند روی درخت کنار و منتظر بمانند... می‌دانند نیم ساعت بعد قبل از رفتن به سر کار، بار دومی هم در کار هست...

۲. انگار نه انگار جنگ است و پدافند و آن صداهای دردناک بووووم لابلای پدافندها... زندگیشان را می‌کنند. برای اتفاق‌های نیفتاده هم از قبل دلشوره نمی‌گیرند... خوش بحالشان. اما خب، ما آدم‌ها اینگونه نیستیم. خیلی هم آرام باشیم اما گوشه‌ای از ذهن و دلمان همواره درگیر است... این‌که بالاخره چه می‌شود، کی تمام می‌شود و کی باز همان روزهای معمولی و به‌ظاهر یکنواخت می‌آیند؟ چقدر دلتنگ معمولی‌ها و روتین‌ها هستیم این روزها...

۳. این روزها بارها یاد آن داستان مثنوی می‌افتم که مولانا می‌گوید در زمان دولت حضورت سلیمان، حضرت عزرائیل روزی مردی را در بارگاه سلیمان نبی چپ چپ و با تعجب نگاه می‌کرده. حضرت سلیمان دلیلش را جویا می‌شود و او می‌گوید آخر من دستور دارم امشب جان او را در هند بگیرم اما او الان اینجاست، بسیار دورتر از هند... و حضرت سلیمان می‌گوید اتفاقا ازم خواست با تسلطی که بر باد دارم او را همین الان برسانم هند تا کاری تجاری انجام دهد...شاید نام کشور را درست نگفته باشم اما داستان همین تم را دارد. یادآوری‌اش کمکم می‌کند آرام شوم در این روزهایی که نمی‌دانی بیرون بروی باز برمی‌گردی خانه؟ آیا دوستان و خانواده را دوباره می‌بینی؟ باز هم اینجا را به‌روزرسانی می‌کنی؟ می‌سپری دست خودش و فقط از او خیر و عاقبت خیر در هر دو دنیا می‌خواهی و بعد رهایش می‌کنی... و این حس خیلی خوبی است. بی‌خیالی نیست اما شبیه آن ولی متمرکزتر، مبتنی بر اراده و اگر توفیق دهد، حدی لذتبخش از توکل و رضا است... و این حال آدم را خوب می‌کند.

۴. فکر کنم پدر و مادرش گمش کرده بودند یا از سر و صدای این روزها ترسیده بودند و رفته بودند. جوجه کلاغ‌ها ناموس کلاغ‌ها هستند و تقریبا ناممکن است رهایشان کنند. داشت از روی زمین چیزی می‌خورد و چسبیده بود به دهانش و درست باز نمی‌شد. نزدیکش رفتم و با تردید دستم را سمت منقارش بردم. مراقب بالای سرم هم بودم که یک‌دفعه پدر و مادرش حمله نکنند. ولی متاسفانه نبودند. منقارش را تمیز کردم و دهانش باز شد. نشست روی دستم! داشتم شاخ در می‌آوردم. خانم مهربانی که این صحنه را دید سریع از داخل کیسه خریدش یک تکه کوچک مرغ درآورد و به من داد. تکه تکه‌اش کردم و مثل مامان باباش می‌انداختم ته حلقش... معلوم بود هردویمان داریم کیف می‌کنیم. ظاهرا کمی جان گرفت. همان خانم گفت می‌بردش خانه و نگهداری می‌کند تا توان بال زدنش تقویت شود و بتواند خودش برود. تشکر کردم و بغلش کرد و برد با خودش.

۵. گاهی چقدر شنیدن این پیام احوالپرسی از عزیزی دور که متوجه شده اطراف خانه شما را موشک زده‌اند و نگران شده و پیامک می‌زند خوبین؟ دلگرم‌کننده است...

۶. اوایل بهار در پستی از همین کلمه کلیدی #کشکول نوشته بودم: این روزها فارغ از همه دردها و رنج‌ها و فقدان‌ها و کاستی‌های سال و سال‌های قبل، باید گریبان امید را گرفت... محکم، و رهایش هم نکرد... یادمه اون زمان نوعی دلداری احساسی برای خودم بود. اما الان که نگاه می‌کنم می‌بینم چقدر برای این روزهایمان معنا دارد و چقدر لازم است... نباید بگذاریم ذهن و روحمان فرو بپاشد... مثل روز روشن است که اطرافمان درد است و رنج و سیاهی و سختی و عدم اطمینان و دلواپسی... هیچ حرفی در آن نیست و حق هم داریم گاهی بشکنیم و به هم بریزیم و بیرونشان بریزیم... اما اگر می‌توانیم، هر اندازه که می‌توانیم ... گریبان امید را محکم بگیریم و رهایش هم نکنیم...

#نور
@happy_private_life