Telegram-канал irandel_channel - ایران‌دل | IranDel: Unsorted

ایران‌دل | IranDel

23 May 2025 12:07

‌
🔴 عشق‌بازی با بوی خرّمشهر در ارومیه

[ به فراخور سوم خرداد؛ سالگرد حماسۀ آزادسازی خرّمشهر ]

✍️ نیما عظیمی

از ساعت ۱۰ صبح چهارشنبه ۳۱ اردیبهشت ۱۴۰۴ «تالار وحدت ارومیه» میزبان بیش‌از هزار تن از عاشقان ایران بود. این گردهمایی با سرنویس «ارومیه و حماسۀ آزادسازی خرمشهر» و با سخنرانیِ: «ایاد بهرام‌زاده» (از فرماندهان مقاومت خرمشهر): خاطراتی از همرزمان آذربایجانی در حماسۀ خرمشهر؛ «محمدرضا محمدقلیزاد» (از رزمندگان دفاع مقدس): روایت هدیۀ تاریخی ارومیه‌ای‌ها به خرمشهر؛ «بیت‌الله جعفری» (شاعر): آزادسازی خرمشهر در اشعار شاعران آذربایجانی؛ «میرقاسم میرزاده» (از رزمندگان دفاع مقدس): نقش شهید باکری در حماسۀ آزادسازی خرمشهر؛ «احمد کاظمی» (استاد دانشگاه): پاسداشت تمامیت ارضی ایران؛ دیروز، امروز و فردا و نیز با اجرای افتخاری «سعید سلیمان‌پور» شاعر و نویسندۀ اُرموی انجام شد.

همان‌گونه که از دیگر جملۀ درج شده در آگهیِ همگانی این بزرگداشت ملّی (به خرّمشهر خوش آمدید. جمعیت ۹۰ میلیون نفر) پیداست، اقشار گوناگونی آمده بودند که هرگز در تفاوتِ آیین و مذهب و شهر و دیار و لهجه و زبان و رنگ و قوم و قبیله و عشیره گرفتار نیامده و تنها برای یک نام و یک عشق و یک آب و یک خاک، گرد هم آمدند و «سرود حماسیِ فتح» را برای «ایران» و «پارۀ تن ایران» خواندند:
«خرمشهر آزاد شد».

عاشقانی که آمده بودند برای عشق‌بازی با بوی نابِ خاکِ خرمشهر؛ خاکی که هنوز از خون پاک شهدا و جانبازان ۸ سال دفاع مقدس مرطوب است. عاشقانی که باری دیگر به آن دیوارنویسِ عراقی که روی دیوار خیابان دلگشای خرمشهر نوشته بود: «جئنا لنبقی» (آمده‌ایم که بمانیم)، پاسخی تاریخی را از خیابان درستکار ارومیه تکرار کردند: «آمدیم؛ نبودید»!

آری! ارومیه با لهجۀ آذری و کُردی خود و از بُنِ جان به پیشواز خرمشهر رفت و خرمشهر با لهجۀ عربی خود، ارومیه را در آغوش کشید. آغوشی به گرمای خوزستان و طراوتِ بهاری آذربایجان.

میهمانان و سخنرانان و همه و همه در این گردهمایی ملی، با لهجه‌های گوناگون خود، اما زیر چترِ امن زبان فارسی و به «زبان ملّی فارسی» پیوند خورده و توانستند تجلّی همبستگی ملی و مفهوم دقیق «ملّت بودن» را در برگی از کتاب تاریخ ملّی ایران در ارومیه به نام خود ثبت کنند. درست مثل آن سه شهید نازنینی که برای پیشگیری از افتادنِ پیکر بی‌جان دختر ایرانی به دستِ عراقی‌ها جانسپاری کردند. هرکدام زادۀ شهری از شهرهای ایران‌زمین بودند. کسی هم نپرسید آن دختر برای کدام شهر است و به چه زبان یا لجهه‌ای سخن می‌گفته! چراکه همه او را «ناموس ایران» می‌دانستند.

همایش آزادسازی خرمشهر بود و زبانزد یکایکِ حاضران چیزی نبود جز اینکه: «به خرمشهر خوش آمدید؛ جمعیت ۹۰ میلیون نفر».

باری، این گردهم‌آیی ملّی، هدیه‌ای از مردم ارومیه به مردم خرمشهر بود. تا باری دیگر اثبات شود که منِ آذری و منِ خرمشهری و منِ... بدونِ «مای ایرانی» هیچ معنا و هویتی ندارد، مگر در قالبِ «مای ایرانی» که همان «ملتِ بزرگ ایران» است.

نگارندۀ این سطور، خود را از تبریز به ارومیه رسانده بود تا در این جشن ملّی شرکت کرده و حکایت عشق آذری‌ها به ایران را روایت کند؛ روایت کند از گفت‌وگوی خود با همان پیرِ تبریزی که از «محلۀ کوچه‌باغ تبریز» تا خرمشهر رفت و برای دفاع از تمامیت ارضی ایران، قهرمانانه پا به میدانِ رزم گذاشت. پیری که باعشق به میهن، از منزل به جبهه رفت و با «موجِ خمپاره‌ای» در سر، از جبهه به منزلش بازگشت. (این داستان واقعی‌ست) آری! او آمد و پسرش عازم شد؛ پیکرِ مطهر پسر، مفقود شده؛ اما پدر سال‌هاست که منتظرِ آمدنش نشسته! و در تمام این سال‌ها، اجازۀ تعویضِ قفلِ زنگ‌زدۀ درب منزلش را به کسی نداده است. او هر روز جمله‌ای را تکرار می‌کند: «پسرم فقط کلیدِ همین قفل را دارد؛ دوست ندارم وقتی به منزل بازگشت، پشتِ در بماند»!

کوتاه سخن این‌که، همۀ این‌ها یعنی شکوه و عظمتِ «ملت ایران». یعنی ایرانِ نازنین علی‌رغم رنج‌های بزرگِ خود، گنج‌ِ بزرگ‌تری داشته و دارد و خواهد داشت. نام این گنج بزرگ، «ملّت ایران» است. مفهوم این «گنج ملّی» یعنی: ملت ایران، ملت بوده و ملت هست و ملت هم خواهد ماند. درست مثل خرمشهر که خاکِ ایران بوده و خاک ایران هست و خاکِ ایران هم خواهد ماند.

پاینده ایران...

@IranDel_Channel

💢