Telegram-канал tehranpodcast - تهران پادکست | پادکست و کتاب صوتی |: Unsorted

تهران پادکست | پادکست و کتاب صوتی |

11 January 2025 21:28

پدر كه مرد، داداش آبتين، برادر بزرگم، خانه نبود. رفته بود خارج. براى درس رفته بود اما جاگير شده بود و برنگشته بود. سالها او را نديده بوديم. وقتى رفت ٣٠ سالش بود و پدر كه مرد، ٤٠ ساله شده بود. تماس گرفتم و گفتم:
- بابا مرد آبتين...
سكوت كرد. خانه‌اش در بندرگاه بود.
‏وقتى سكوت كرد صداى مرغ دريايی آمد. سپس گفت:
- كارامو درست مى‌كنم ميام.
دوباره صداى مرغ دريايی آمد. و باز گفت:
- خودمو به تشييع جنازه مى رسونم
گفتم:
- جنازه نداره
گريه كردم. گفتم:
- جنازه‌ش پيدا نشده.
باز صداى مرغ دريایی آمد. صداى باد هم آمد. فكر كردم روز است اما خانه‌اش تاريك ‏است و پرده‌هاى پنجره‌ی خانه‌اش از باد ساحلى تكان مى‌خورد. گفت:
- ميام بريم پيداش كنيم
آفتاب به شيشه‌ی ساعت ديوارى خورده بود و سايهی ساعت را روى ميز انداخته بود. سايه عقربه‌ها و عددها روى ميز افتاده بود. گفتم:
- حتما بيا. دلمون برات تنگه...
‏چهار روز بعد زنگ خانه را زدند. مريم خواهر کوچکم رفت در را باز كرد. صداى جيغش ترساندمان. داد مى‌زد: بابا... بابا.
همه دويديم توى حياط. بابا بود. موهاش آشفته بود. حرف نمى‌زد. چشم‌هاش قرمز بود. خواهرم چنان بغلش كرده بود و مى بوسيدش كه نمى‌توانست كارى كند. حتی يك كلمه هم حرف نزد.
‏مادرم صورتش را چنگ كشيد. گفت:
- هوشنگ... هوشنگ...
و بابام را بغل كرد و دست و صورتش را بوسيد. بابا باز هم حرف نزد. فكر كردم شوكه شده است. چشم‌هاش سرخ و خون گرفته بود. بى‌صدا اشك مى‌ريخت. برديمش خانه. خوشحال بوديم كه زنده است. توى آشپزخانه، پشت ميز نشسته بوديم. بخشى از سايه‌ی ‏عدد دوازده ِ ساعت، روى روميزى سفيد و بخشى‌ش روى سينه‌ی بابا افتاده بود. سايه‌ی عقربه‌ی ثانيه شمار از روى سينه‌اش مى گذشت كه نگاهم كرد. چشمش جوشيد. مادرم چاى آورد. استكان چاى را گذاشت توى سايه‌ى پرنور شيشه ساعت كه روى ميز مى‌لرزيد. نور آفتاب به استكان چاى افتاد. بابا هنوز ساكت بود.
‏مادر گفت:
- گفتن فقط پنج تا جنازه سالم مونده. همه‌ی مسافراى هواپيما تيكه‌تيكه شده بودن. عكساشو نشونمون دادن.
و گريه كرد. صداى تيك‌تيك ساعت آمد. ادامه داد:
- چايی‌‌تو بخور...
بابا به مادر نگاه كرد. خم شد روى ميز، دست مادر را گرفت و با انگشت، پشت دستش را نوازش كرد. اشك از چشمش ‏افتاد روى سايه‌ی عدد دوازده. اشك در بافت روميزى پخش شد. سپس گفت:
- من بابا نيستم مامان. آبتينم.
و سرش را پايين انداخت.
مادر دستش را پس كشيد. سايه‌ی عقربه دقيقه شمار روى استكان چاى افتاد. كسى حرف نمى‌زد.
از آستين كت داداش آبتين صداى مرغ دريايی مى‌آمد.

| علیرضا روشن |

#داستانک

📻 @tehranpodcast ❄️