41
جوری که دنیا رو میبینم. Contact : @Dimitte
There is a kind of sadness that comes from knowing too much, from seeing the world as it truly is. It is the sadness of understanding that life is not a grand adventure, but a series of small, insignificant moments, that love is not a fairy tale, but a fragile, fleeting emotion, that happiness is not a permanent state, but a rare, fleeting glimpse of something we can never hold onto. And in that understanding, there is a profound loneliness, a sense of being cut off from the world, from other people, from oneself.
Читать полностью…
The Dead Mother theme last appeared in a 1915 painting, Mother with Two Children (Fig.5). Her corpse-like face, gaunt and gray, indicates we are encountering the dead mother again. Her two children, dressed brightly, have vivid faces and healthy looking bodies. The blankets around them are now bright orange, not the black and charcoal of the earlier pictures. Also, the children are placed at arm’s length from the dead mother and one of them reaches towards her.
The physical distance between the children and their mother likely reflects Schiele’s psychological progress towards separating himself from the suffocating internal psychic presence he portrayed as the dead mother. The dress of the two children features the colorful geometric designs of the Viennese secessionist school, perhaps representing Art and its vital role as a force that allowed Schiele to attain autonomy and separateness.
In Mother and Child (Fig.4), painted in 1912, the baby’s terror appears unabated. Due to the use of color, the mother does not look totally “dead.” She appears to be gripping the baby too tightly, almost strangling him.
Читать полностью…
Dead Mother II (Fig.3), painted one year later in 1911, is also titled The Birth of Genius. We can only assume Schiele refers to himself, with his customary grandiosity. The mother looks more dead than in the previous painting, and the baby is full of anxiety, struggling to escape her death grip. The womb like space has exploded into an ominous birth canal. The baby’s expression is one of horror and desperation.
Читать полностью…
In Dead Mother I, 1910, (Fig.2), a baby is enclosed both by black shrouding and his mother’s boney, fleshless hand. The child is highly colored—one can almost imagine the red blood coursing under his skin. His eyes gleam with light. Around and on top of him is a pale, drawn, depressed looking, emaciated mother holding him tight with no joy. Her mouth drops slightly open, her eyes are lifeless and empty. Her lank hair adds a third layer of circular binding. The baby’s position and the shape of the black clothes are intrauterine. The baby is trapped in a tight space, encircled by deadness. There is no visible escape.
Читать полностью…
The Dead Mother Series
In 1908 Schiele painted Madonna and Child (Fig.1) that foreshadows the first dead mother painting to come two years later. While alive in structure and expression, the dark faced Madonna has blackened hands around her child’s head, almost grabbing his neck. She conveys an ominous, frightening, anti-maternal aura. In contrast, her plump light skinned child looks robust if not especially happy to be trapped in the lap of his eerie, death-giving mother.
احتضار اروس، بیونگ-چول هان | ترجمه‌ی فریبرز همائی.
Читать полностью…
[همچنین اصطلاح عامیانه‌ی "زخم در ساق پا داشتن" وجود دارد. این اصطلاح به معنای داشتن احساس گناه است. این زخم از همان دوران کودکی خودبخود در جفت ساق پاهایم پدیدار شد و به مرور زمان نه تنها درمان نشد، بلکه رفته رفته عمیق‌تر شد تا به استخوانم رسید. جهنم تغییرات مداوم و همیشگی درد و رنجِ شبانه‌ی این زخم (می‌دانم این‌گونه حرف زدن خیلی عجیب است)، بعدها از گوشت و خون هم به من نزدیک‌تر شد و درد آن، ینی احساس گناه، به نظرم چون نجوای عاشقانه آمد.]
__ زوال بشری، اوسامو دازای، ترجمه‌ی قدرت‌الله ذاکری.
Electra at the Tomb of Agamemnon, 1869 by Frederic Leighton.Читать полностью…
Egon Schiele, Mother with two Children, 1915, (Figure.5).
Читать полностью…
Egon Schiele, Mother and Child, 1912, (Figure.4).
Читать полностью…
Egon Schiele, Dead Mother ll, 1911, (Figure.3).
Читать полностью…
Egon Schiele, Dead Mother l, 1910, (Figure.2).
Читать полностью…
Egon Schiele, Madonna & Child, 1908 (Figure.1).
Читать полностью…
پیوتر ایلیچ چایکوفسکی
شبانـه‌ای در رِ مینور، اپـوسِ ۱۹،
شمـارۀ ۱۳۳ در فهرستِ آثـارِ آهنگساز،
اجرای میشا مایسکی و ارکسترِ مجلسی
تمام شب صدای آب را می‌شنوم گریان است. تمام شب، من شب را در خودم سبب می‌شوم، سبب می‌شوم که روز به سبب من بی‌آغازد که برای این می‌گریم که روز همچون آب در شب فرو می‌ریزد.
تمام شب من آوای کسی را می‌شنوم که در جستجوی من است. تمام شب ترک‌ام می‌کنی تو به آرامی همچون آب که فروریزان می‌گرید به آرامی تمام شب من از پیغام‌های فروزان می‌نویسم، از پیغام‌های باران، تمام شب کسی در جستجوی من است و من در جستجوی کسی.
صدای قدم‌هایی در دایره‌ی تنگ نوری بداخلاق که از بی‌خوابی من به دنیا می‌آید. قدم‌های کسی که دیگر جیغ نمی‌کشد، دیگر نمی‌نویسد. تمام شب کسی جلوی خودش را می‌گیرد و بعد از دایره‌ی نور عنق در میگذرد.
تمام شب من غرق در چشمان تو می‌شوم که چشمان من باشند. تمام شب من در جستجوی مقیم دایره‌ی سکوتم در وحشت‌ام. تمام شب چیزی را نگاه می‌کنم که تا نگاه من می‌روید، چیزی از ماده‌ای ساکت و خیس که سبب می‌شود صدای کسی را که می‌گرید.
غياب خاکستری‌وار می‌وزد و شب غلیظ می‌شود. شب رنگ پلک‌های مرده‌ای را دارد. شب لزج، روغن سیاهی را می پراکند که به وحشت‌ام می‌اندازد و سبب می‌شود جای خالی بی‌گرمی و بی‌سرمایی را جستجو کنم. تمام شب من از کسی فرار می‌کنم من این تعقیب و گریز را پیش می‌برم. سرودی از سوگ می‌سرایم. پرندگان سیاه بر پرچم‌های سیاه. فکروار جیغ میکشم. باد، مجنون. من از دستی ترسان و لرزان عازم‌ام. نمی‌خواهم دیگر چیزی دریابم مگر این زوزه‌ی ابدی را، مگر این صدای در شب را، این کُندی، این بدنامی، این تعقیب، این ناهستی.
تمام شب در می‌یابم که این ترک، خود من است. که این تنها آوای گریان، من است. می‌توانیم که با فانوس‌ها جستجو کنیم، می‌توانیم از دروغ سایه‌ای گذر کنیم. می‌توانیم که حس کنیم قلب در ساق پا است و آب در جای عتیق قلب.
تمام شب من از تو می‌پرسم که چرا؟
تمام شب تو به من می‌گویی نه.
_ آلخاندرا پیسارنیک، برگردانِ؟