41
جوری که دنیا رو میبینم. Contact : @Dimitte
چطور چشم‌هایی که برق آتش و زندگی از آن می‌پراشید حالا خاموش شده؟ این نسبت شوم را نمی‌توانم بپذیرم. حالا در این نیستی، آفتاب و باد را بر دوش می‌کشم. لرزان و گریان.
Читать полностью…
برگرفته‌ها (۱)
دو شعر از بورخس
ترجمه‌ی بهمن محصص
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ــ در مرکز همیشگی انفجار
نورها، خواهرانه، از میان مشبک‌های طره‌ای بر من میتابد ..
Читать полностью…
از دفترِ خاطرات
دوشنبه، بیست‌و‌هشتمِ آپریل
همیشه در گوش‌مان خوانده‌اند که زندگی کنیم، چون نفس می‌کشیم و نفس کشیدن یعنی زنده بودن! این‌طوری‌ها هم نیست، نه! حقیقت چیز دیگری‌ست. در واقع آنها چیزی به ما نیاموخته‌اند، فقط تلاش کرده‌اند که توهمِ شنیدنِ چیزی را در ما به‌وجود بیاورند.
دختری فریاد می‌زند: خداوندا تو طریقِ حق را نشان‌مان دادی، به‌واسطه‌ی فرستادگانت.
مطمئنم، آخرِ کار همه‌ی آنها به ریش ما خواهند خندید و همه‌چیز همچون حبابی به هوا خواهد رفت، چرا که دیگر نه آنهایی هستند و نه خدایی!
خیلی دیر می‌فهمی همه‌ی این آموزه‌ها سوءتفاهمی وحشتناک بوده؛ البته بدون هیچ مقصر و گناهکاری.
مدت‌هاست زندگی روزمره و خوابم را از دست داده‌ام. بی‌تقصیرم که توأمان آرزوی مرگ و زندگی دارم. اگر «الف» را به درونم راه ندهم، به‌هیچ‌وجه نمی‌توانم کاری از پیش ببرم؛ این شده روش کارِ من و راه آمیختگی‌ام با ادبیات. بیشتر از هرچیز در طلبِ نوشتنم، اگر توانش را داشتم، روز و شب سرگرمِ نوشتن می‌شدم، اما بی‌اعتمادی من به زبان بیش از پیش، حالتی وسواس‌گونه به خود گرفته است. نوشتن رمان در این وضعیت برایم حکمِ ورود به دروازه‌های آرمان‌شهری بی‌بدیل دارد. چطور می‌شود درس خواند وُ کار کرد وُ خواند وُ نوشت؟! وَ هم در جمع دوستان مست کرد و مضطرب شد و... من همه‌ی این‌ها را هم‌زمان می‌خواهم. بیشتر از همه‌ی این چیزها دلم می‌خواهد از رنج و اندوهی که به درونم چنگ می‌زند، بمیرم، چرا که وجودم خالی از ابعادِ گوناگون است. من فقط هیچم، هیچ. همه‌ی ماجرا به اینجا که ختم نمی‌‌شود. در دل آرزو دارم فلسفه و علوم خفیه بخوانم. انگلیسی یاد بگیرم، هنر، تاریخ تمدن آمریکا و نقاشی... .ذهن من از هیچ‌کدام دل نمی‌کَند، اما به‌جای انجام همه‌ی این خواسته‌ها چه برایم می‌مانَد: خلاصه بگویم، سرخوردگی از واماندگی‌ها.
– آلخاندرا پیثارنیک؛ به فارسیِ صدیقه نارویی
@mabanientezaie
All night I hear the noise of water sobbing. All night I make night in me, I make the day that begins on my account, that sobs because day falls like water through night.
All night I hear the voice of someone seeking me out. All night you abandon me slowly like the water that sobs slowly falling. All night I write luminous messages, messages of rain, all night someone checks for me and I check for someone.
The noise of steps in the circle near this choleric light birthed from my insomnia. Steps of someone who no longer writhes, who no longer writes. All night someone holds back, then crosses the circle of bitter light.
All night I drown in your eyes become my eyes. All night I prod myself on toward that squatter in the circle of my silence. All night I see something lurch toward my looking, something humid, contrived of silence launching the sound of someone sobbing.
Absence blows grayly and night goes dense. Night, the shade of the eyelids of the dead, viscous night, exhaling some black oil that blows me forward and prompts me to search out an empty space without warmth, without cold. All night I flee from someone. I lead the chase, I lead the fugue. I sing a song of mourning. Black birds over black shrouds. My brain cries. Demented wind. I leave the tense and strained hand, I don’t want to know anything but this perpetual wailing, this clatter in the night, this delay, this infamy, this pursuit, this inexistence.
All night I see that abandonment is me, that the sole sobbing voice is me. We can search with lanterns, cross the shadow’s lie. We can feel the heart thud in the thigh and water subside in the archaic site of the heart.
All night I ask you why. All night you tell me no.
–Alejandra Pizarnik, Translated By Forrest Gander & Patricio Ferrari.
John Constable - Willy Lott 1039’s House, 1802.
Читать полностью…
جا مانده است
چیزی
جایی
که هیچ گاه دیگر
هیچ چیز
جایش را پر نخواهد کرد…
نه موهای سیاه و
نه دندان‌های سفید…
شعر حسین پناهی | موسیقی فرجام سعیدی
I'm Not From This World
I'm simply not from this world...
I live frantically on the moon.
I'm not afraid to die; Instead,
I'm afraid of this alienated, aggressive earth...
I can't think of concrete things;
they don't interest me.
I don't know how to talk like other people.
My words are strange and they come from far away,
from where it's not, from where they never met anyone...
What will I do when I immerse
myself in my fantastic
dreams and I can no longer surface?
Because one day it will have to happen.
I'll leave and I won't know how to come back.
What's more, I won't even know I can come back.
In fact, I won't even want to...
That's me...
— Alejandra Pizarnik,
https://on.soundcloud.com/pYnThUvyWhAAI4ZQ7X
Читать полностью…
John Everett Millais - Chill of October, 1870.
Читать полностью…
I will not have you without the darkness that hides within you.
I will not let you have me without the madness that makes me.
If our demons cannot dance, neither can we.
John Constable - Seascape, study with rain cloud,1827.
Читать полностью…
Katsushika Hokusai - The Dream of the Fisherman's Wife, 1814.
Читать полностью…
ای تباه شده در دانشگاه، در مدارس، در کافه‌ها، میخانه‌ها
ای بی‌خانه، ای بی‌آسمان، ای بی‌سقف، ای بی‌زمین!
ای سایه‌نشینِ تنگ دستِ این عصرِ تنگ‌دل
..
ای که واژه‌ها را هم یک‌یک و هم دسته‌دسته فراموش کردی
..
ای غرقه در مرداب‌های ساکت، در برگ‌های پائیز، در شبه جزایر متروک
در بهمن‌های فروریخته، در دریاچه‌های نمک، در تپه‌های طاسیده
..
ای اسماعیل! ای برادر من، بلند نشو از رختخوابت ..
You think I don’t understand? The hopless dream of being? Not seeming to be, but being. Conscious and awake at every moment. At the same time the chasm between what you are to others and what you are to yourself.
The feeling of vertigo and the constant hunger to be unmasked once and for all. To be seen through, cut down, perhaps even annihilated.
– Persona, 1966.
Peppermint Candy, 1999 dir. Lee Chang-dong.
Читать полностью…
The human mind is only capable of absorbing a few things at a time. […] We observe a fraction of the process, like hearing the vibration of a single string in an orchestra of supergiants. We know, but cannot grasp, that above and below, beyond the limits of perception or imagination, thousands and millions of simultaneous transformations are at work, interlinked like a musical score by mathematical counterpoint. It has been described as a symphony in geometry, but we lack the ears to hear it.
– Stanisław Lem, Solaris.