41
جوری که دنیا رو میبینم. Contact : @Dimitte
غرور روحی و تهوّعِ هر انسانی که ژرف رنج کشیده است — تا آن‌جا که می‌توان گفت ژرفای رنجی که آدمی تاب می‌آورد، مرتبه و شأنِ او را رقم می‌زند — آن یقینِ هول‌انگیز و لرزاننده که وجودش را سراسر دربرگرفته و رنگ زده است، اینکه به نیروی رنجی که برده، چیزهایی می‌داند که زیرک‌ترین و خردمندترین آدم‌ها هم هرگز نمی‌توانند بدانند، و اینکه او راهش را می‌داند و روزی در جهان‌هایی دور، هولناک و ناآشنا خانه‌گزیده بوده، جهان‌هایی که «شما هیچ نمی‌دانید» — این غرور خاموش و روحانیِ رنج‌کشیده، این غرورِ برگزیدگانِ دانایی، این احساسِ متعلق به آنان که «سِرّ» را یافته‌اند، به آنان که قربانی‌شدگانِ تقریباً کامل بوده‌اند، ناچار است خود را پشتِ انواع نقاب‌ها پنهان کند، تا از تماسِ دست‌های فضول یا دلسوز در امان بماند، و از هر آن‌چه که همسنگِ رنج او نیست دور بماند. رنج ژرف، انسان را شریف می‌کند؛ او را جدا می‌سازد.
[رنج ژرف، شأن و مرتبهٔ وجودی انسان را رقم می‌زند؛ انسانِ رنج‌کشیده، به آگاهی‌ای می‌رسد که نه از راه منطق حاصل می‌شود، نه از راه حکمت نظری. او حامل نوعی یقینِ تاریک است — یقین به اینکه رنجْ دانایی‌ای پدید می‌آورد که هیچ هوش تحلیلی‌ای بدان نمی‌رسد. این آگاهی، ریشه در عبور از جهان‌هایی ناشناخته و دهشتناک دارد، در سکوت‌هایی که تنها سوگوارانِ هستی آن را درک میکنند. چنین انسانی به‌ناچار، خویش را از جهانِ سطحیِ دیگران می‌پوشاند، نه از خودخواهی، بلکه برای صیانتِ آن دانایی قدسی که جز با رنج به‌دست نمی‌آید.
رنج، نیروی تفکیک است؛ شکوهی خاموش که آدمی را از دیگران جدا می‌سازد، چون او دیگر به جهان پیشین تعلق ندارد.]
شرحه شرحه و از خود بیگانه‌ام. توی این ماه‌هایی که گذشته، سالی که عوض شده زیاد نوشته‌ام اما نه در هیچ فضای مجازی‌ای. روی کاغذ نوشته‌ام. در خودم فرو رفته و نوشته‌ام. در تاریکی روحم آرام حرکت کرده‌ام و بر چیزهای زیادی خون گریسته‌ام. اما بازگشت به کاغذ خیلی دلنشین بوده. جایی‌ست میانه‌ی خطوط و افکار، وقفه‌ای خلوت و سرد که دوستش دارم. در گرمای خفه‌کننده‌ی اضطراب، روز و شب می‌سوزم. حالت دل‌گرفته‌ای هر لحظه با من است. انگار یک گوی داغ را توی دستم انداخته باشند و من همچون مرغ پرکنده‌ای به اطراف می‌دوم و نمی‌دانم باید این چیزی که دارد دست‌هایم را به آتش می‌کشد کجا سرنگون کنم. باید آن را یک‌وری پرت کنم و پا به فرار بگذارم. اما ناتوان از سرنگون کردن آن در گوشه‌ای هستم. می‌دوم و می‌سوزم و فریاد می‌کشم. هنوز گهگاه فکرِ خنک‌کننده‌ی خودکشی به سرم می‌افتد. یک بار دیگر شجاعت تمام رفته‌گان به دست خود را ستایش می‌کنم و بر ترس خود توف می‌اندازم و مغموم‌تر از قبل، به آتش گرفتن و دویدن و فریاد کشیدن ادامه می‌دهم. کاری که در تمام طول زندگی باقی مانده‌ام نیز خواهم کرد.
– شهریور ۱۴۰۲.
تنها دروغی که دلم می‌خواهد باور کنم، جمله‌‌ایست که زن و مرد توی فیلم، در هر بار زندگی به یکدیگر می‌گویند؛ "Together we will live forrever". بخاطر این جمله‌ی غمگین، می‌توانم شبانه روز آسمان‌ها و زمین را غرق در اشک کنم.
Читать полностью…
Wolfgang Amadeus Mozart
The Violin Concerto No. 3 in G major٫ K. 216٫ in 3 Movements
Herbert von Karajan and (BPO)
Yes, I’m thinking about him. But I recognize the self who has just done something horrible like a sister I’ve casually met on the street! Hello, Sister.
It’s like there’s two sisters of Faith and.. Chance..
My Faith can’t exclude Chance, but my Chance.. Well, it’s like there’s two sisters of Faith and Chance.. My Faith can’t exclude Chance, but my Chance can’t explain Faith.
My Faith didn’t allow me to wait for Chance, and Chance didn’t give me enough Faith..
And then I read that private life is a stage, only I’m playing in many parts that are smaller than me, and.. yet I still play them, I suffer, I believe, I am!
But at the same time I know there’s a third possibility, like cancer, or madness..The possibility I’m talking about pierces reality..
You’re looking at me as if to tell me that I need you to fill me up, as if I’m an empty space.
Well, I love you too, but what makes me go on is to know he’ll return, and I’ll make him suffer.. I’ll hurt him.. I’m betraying him, but this brings me small rewards.
I can’t exist by myself because I’m afraid of myself. Because I’m the maker of my own evil. Because I’m … Goodness is only some kind of reflection upon evil."
– A monologue from Anna, Possession, 1981.
We are all deranged, we take for real what is not so. A living man as such is mad and blind both: Incapable of discerning the illusory aspect of things, he sees solidity, fullness, everywhere. If by some miracle he happens to see the truth, he lays himself open to vacuity and flourishes there. Richer than the reality it replaces, vacuity takes the place of everything without everything; it is basis and absence, abyssal variant of being. But to our misery, we regard it as a deficiency; whence our fears and our failures. What is vacuity for us after all? At most a diaphanous impasse, an impalpable inferno.
– Emil Cioran, The New Gods.
Thomas Burke, The nightmare after Fuseli, published in London by R. J. Smith, 1783.
Читать полностью…
آه ستاره‌ی صبح! همیشه تو را در غروبهایی کاذب دیده بودم. نمی‌دانستم که به سکون می‌نشستی و غروب را نگاه می‌کردی تو هم و زل می‌زدی به این خستگی‌ها. خورشید می‌رفت اما تو نظاره‌گر این جانها بودی که خسته‌تن بودند و خسته‌دل به بسترشان برمی‌گشتند. تمام روز از خسته‌دلیشان با خسته کردن تن می‌گریزند و آخر که با خودشان تنها می‌شوند آوار بلا و غم که رد پایشان را بو کشیده، دنبالشان می‌کند؛ انگاری اِرینی‌هایی‌‌اند که رخت تمدن را هنوز به خود ندیده‌اند و سراسیمه به دنبال انتقام‌اند. انتقام اما از چه؟ زندگیِ نکرده و فرارهای دائم از خواهش دل، انتقام از تمام دقایقی که از تن به تن مردمان خود را دور کرده‌اند تا مگر با روی آوردن به انزوا زخمِ دیگران را نبینند، و دیگر، انتقام از کارهایی که فقط به اجبار میکنند تا فقط بیکار نباشند و شب شود. اما هر شب تو می‌دیدی که چه سخت به بستر می‌روند و چه سخت می‌خوابند چون تمام روزشان تنها فرار بوده و هر چه که از آن فرار کرده‌اند را با چاقویی تیزتر بالای سر می‌بینند.
اینک اما در شرق، ایستاده‌ای تا آمدن سپیده‌دمی با انگشتانی پشت‌گلی را نوید دهی.
من که از شب پیش بیدار نشسته‌ام میدانم که آمدن روز تنها انداختن جبّه‌ی نوریست بر تمامی این غم‌ها و سرکوبشان؛ تنها موکول کردن غم است تا تاریکی. فقط در این زمان‌ست که میدانم چرا تو همان «بد بیوه‌گرگِ قحبه‌ی بی‌غمی» و بالاترین نفرینها را برایت میفرستم تا هیچ گاهِ دیگری «شاهد عهد شباب» من نباشی. دیگر نمیخواهم تو را با لباسی لاجوردی و لبخندی به لب ببینم که گوشواره‌ی طلایی گوش راستت نشانی از صبح کاذب به من و نشانی از پگاهان من بدهد.
Death and the Masks is an Expressionist Oil on Canvas Painting created by James Ensor in 1888. It lives at the The Museum of Modern Art, New York.
Читать полностью…
Man of Sorrows is an Expressionist Oil on Canvas Painting created by James Ensor in 1891. It lives at the Royal Museum of Fine Arts Antwerp in Belgium.
Читать полностью…
The Dangerous Cooks is an Expressionist Oil on Panel, Gouache and Pencil Painting created by James Ensor in 1896. It lives in a private collection.
Читать полностью…
The Intrigue is an Expressionist Oil on Canvas Painting created by James Ensor in 1890. It lives at the Royal Museum of Fine Arts Antwerp in Belgium.
Читать полностью…
Only insofar as we do not know ourselves is it possible for us to realize and to produce ourselves. Fruitful is the man who is mistaken as to the motives of his actions, who resists weighing his qualities and defects, who foresees and dreads the impasse into which the exact view of our capacities leads us. The creator who becomes transparent to himself no longer creates: to know oneself is to smother one’s endowments and one’s demon.
– Emil Cioran, The New Gods.
"Contentment" by maxfield parrish, 1927.
[A dear friend of mine has sent this image to me and said: "That's how l imagine you and your mom." I am blessed.]
The spiritual haughtiness and nausea of every man who has suffered profoundly – it almost determines the order of rank how profoundly human beings can suffer – his shuddering certainty, which permeates and colors him through and through, that by virtue of his suffering he knows more than the cleverest and wisest could possibly know, and that he knows his way and has once been ‘at home’ in many distant, terrifying worlds of which ‘you know nothing’ – this spiritual and silent haughtiness of the sufferer, this pride of the elect of knowledge, of the ‘initiated,’ of the almost sacrificed, finds all kinds of disguises necessary to protect itself against contact with obtrusive and pitying hands and altogether against everything that is not its equal in suffering. Profound suffering makes noble; it separates.
– Friedrich Wilhelm Nietzsche, Beyond Good and Evil.
حالا، در این صبح ساکت و عجیب، برگشته‌ام به این فیلم و این تِرَک که چهارده سال پیش، صدای غمگینِ پس‌زمینه‌ی روز و شبم بود.
Читать полностью…
زنی‌ست نشسته نیمه‌برهنه، بر لبه‌ی زمان.
نه به تمامی زن است، نه به تمامی مرد. آزاد شده از قالب جنسیت. چهره‌اش آرام است، ولی چشم‌هایش خواب را نمی‌فهمند.
دستی از بالا آمده. نه برای نوازش، و خشونت؛ بلکه برای ساکت‌کردنِ حقیقت. دهانش را لمس می‌کند، انگار که زبانش، واگیرترین بیماری جهان است. او سال‌هاست که صدا ندارد، اما صدایش هنوز در آجرهای دیوارها پیچیده. پستان کوچکش در سکوتی کامل نمایان شده. خالی از بند شهوت و شیر. تنها نشانه‌ای‌ست از انسانیتی که دیگر در ما نیست. او آخرین حاملِ غریزه است، پیکر نیمه‌مقدسِ زنی که می‌توانست در آغوش اسطوره زنده بماند. ولی مدرنیته از راه رسید. با نورهای سفید، سقف‌های کاذب، و زبانی که همه‌چیز را تعریف کرد. او را هم تعریف کردند: زن، همسر، مادر، فاحشه، فرشته.. و از آن پس، دست‌ها همیشه از بالا آمدند و نور مقدس ِخفه‌کننده همیشه روی سرش سایه انداخت.
زنی‌ست نشسته. خالی از میل و کینه.
با اوست آن چیزی که هزاران سال در تهی‌ترین خلأها جان گرفته: امر مقدس شوم.
Panting by Dino Valls.
Daniele Sartori: A Guy sitting at the Window and Lighting up a Cigarette in the Neighbourhood of Montmartre, Paris, 2010.
Читать полностью…
Fransisco de Goya - War Scene - ca. 1808/12. It lives in the National Museum of Fine Arts, Argentina.
Читать полностью…
Skeletons Fighting over a Hanged Man is an Expressionist Oil on Canvas Painting created by James Ensor in 1891. It lives at the Royal Museum of Fine Arts Antwerp in Belgium.
Читать полностью…
The Assassination is an Expressionist Oil on Canvas Painting created by James Ensor in 1890. It lives at the Columbus Museum of Art in the United States.
Читать полностью…
Christ's Entry into Brussels in 1889 is an Expressionist Oil on Canvas Painting created by James Ensor in 1888. It lives at the The J. Paul Getty Museum in the United States.
Читать полностью…
Ensor was a classically trained painter, graduating at age 20 from the Académie Royale des Beaux-Arts in Brussels, but his work immediately and powerfully swerved nasty. While contemporary painters like Pierre-Auguste Renoir painted girls practicing piano, and Cézanne meditated on apples and pears, James Ensor painted skeletons fighting over the corpse of a hanged man. Ensor’s work is scary even now, almost seventy years after his death. Livid colors, grotesque expressions, and unstable composition, and those damn masks. Always with the masks.Читать полностью…
Ensor is a tough personality to read. He lived and worked in the attic of his parent’s home in Brussels, so it’s tempting to label him a shut-in. But in 1883 he co-founded Les XX, a liberal art collective of twenty Belgian artists. Les XX held an annual show, where Ensor exhibited alongside artists like, Paul Gauguin, Paul Cézanne, and Vincent van Gogh. This social and national exposure isn't the behavior of a hermit, and later in his life Ensor gave speeches introducing artists and writers for exhibition openings.
It’s these public addresses that hint at the motivation behind Ensor’s wild, crude and alarming work. MOMA curator Anna Swinbourne describes Ensor as having a ‘wicked sense of humor’ and a ‘deep interest in carnival and performance’—and there it is. James Ensor loved to entertain, to shock, horrify, confound. He cross-dresses in self portraits, paints kings shitting on the commoners, and the human heads served for dinner, all with the morbid grin of his favorite skull.