41
جوری که دنیا رو میبینم. Contact : @Dimitte
«در مدار شب»
از دفتر مصیبتی زیر آفتاب
– براهنی
پرنده بدرقه شد
چه روز شوم فجیعی!
تمام جاده‌ی ظلمت نصیب من گردید
به خانه بازنگشتم که خانه ویران بود
دو تا شقیقه، در آنجا
دو تا شقیقه، دو تا جلاد روح من بودند
دو تا شقیقه، چو طرارها و تردستان
دو جبهه، جبهه‌ی خونین، فراز پیشانی
گشاده بودند
دو جبهه، جبهه‌ی جلادهای تاریکی
دو تا شقیقه، دو فولاد سرخ تاریخی –
به خانه بازنگشتم که خانه ویران بود
و چشم را به تماشای گریه‌ها بردم
به خانه بازنگشتم کسی نبود آنجا
و دست‌های تو – جغرافیای عاطفه‌ها –
و دست‌های تو – جغرافیای جادوها –
که مرزهایی از لاله بر خطوطش بود
شکسته بود
به خانه بازنگشتم که خانه ویران بود
کسوف، مثل زره در زره
گره گشته،
به روی نیلی آن آسمان فرو افتاد
به خانه بازنگشتم، کسوف بود آنجا
چه روز شوم فجیعی،
جهانِ مرده‌ی بی‌بال و بی‌پرنده‌ی من
به جاودانگی آفتاب، شکاک است
من از کرانه‌ی سایه،
به سوی خانه نرفتم
من از میانه‌ی ظلمت
درون تیره‌ترین عمق‌ها فرو رفتم
و نور را نشنیدم،
چرا؟
چرا که پرنده،
پرنده بدرقه شد
آفتاب شد تشییع
و بر مدار کلاغان، سکوت حاکم شد
به موش‌های هراسانِ نقب‌های زمین می‌مانم
و با خشونت دندانه‌های دندانم
برای سایه‌ی وحشت کتیبه می‌سازم
کتیبه‌ای که حروفش
که سخت ناخواناست –
فشار گرسنه‌ی روح بی‌پناهان است
بر این کرانه‌ی ظلمانی کسوف تمام
که روی نیلی آن آسمان فرو افتاد
در انجماد جهانگیر
که شب به تیره ترین قطب‌اش پنهان است
کجا، کجای جهان روزنی به سوی تو دارد
ز عمق من ز عمق،
ز خیمه های معلق، ز چاه‌های عمیق
عروج پرچم خود را بر آن برافرازم؟
منی که از همه جا آفتاب می‌خواهم
و با خشونت دندانه‌های دندانم
برای سایه‌ی وحشت کتیبه می‌سازم؟
امیرحسین می‌گفت: «آدم عاقل باید بلد باشد جایی شکست را بپذیرد. به موقع باور کردنِ باخت، باعث می‌شود بتوانی هزینه‌هایش را مدیریت کنی. این را از یاد برده بودم و آن خشمِ ناب، داشت نشانم می‌داد که دارم با خودم چه می‌کنم و چطور به فرو رفتن مشغولم.» همان لحظه ناگهان هشیار بر فرورفته‌گی‌ام، چند قلُپ درسته آب خوردم و انقدر نزدیک بودم به خفگی که سرفه امانم را برد. امانم رفت. بعد از چند بار عُق زدن از فرط سرفه، ایستادم گوشه ی اتاق و رکود روحم را تماشا کردم. گیجی فراگیر نسبت به زندگی، خشم ِ فروکش نکرده و اندوه عمیق و ناتوان کننده‌ام. خودم را خوب و آرام تماشا کردم. من آدم خوب تماشاکننده‌ای هستم. تمام زوایا در ذهنم باقی می‌ماند. دیدم که چطور باد سرد و گزنده‌ای که از روحم بلند می‌شود پوستم را می‌خراشد.
کلمه‌ها از من گریخته‌اند. دیگر لحظات غریب نوشتن را به خوبی به یاد نمی‌آورم. از آن دختر پرشوری که بوده‌ام، حالا زنی سی ساله مانده که به مادرش فکر می‌کند، وقتی که سی ساله بود و خودش چهار ساله. من در سی سالگی مامان و چهار سالگی خودم ایستاده‌ام و آنجا مانده‌ام. برای همین است که هیچ‌جای دیگر نمی‌توانی پیدایم کنی. حالا اعداد و تاریخ‌ها هم دیگر با من غریبی می‌کنند. عادت داشتم در دوران بیست سالگی –آن زمان که هنوز شور و شوقی نورس در من زنده بود– به نوشتن تاریخ خرید کتاب‌ها در صفحه‌ی اولشان. اما حالا مدت‌هاست که دیگر این کار را نمی‌کنم. چرا؟ چون اعداد و تاریخ‌هایی آمده‌اند که هیچ سنخیتی با من ندارند. من هنوز در سال نود و یک، دو، سه .. مانده‌ام. گیر کرده‌ام. سال هزار و چهارصدو ... چه ربطی به من می‌تواند داشته باشد؟ هرچه از گذشته باقی مانده رویاروییِ ناکامِ بین تصویر حافظه و تصویر ادراک شده از آن حادثه است که انگیزه‌ی داوری و تفکر است. اما اگر این داوری براساس رویارویی‌ای ناکام، هرگز واقعی نبوده باشد چه؟ تلاقیِ رشته‌هایی نیمه‌حقیقی و بیشتر خیالی از تصویری کمتر از هر دو واقعی .. و حالا حتی در گذشته هم خودم را از دست داده‌ام. به کجا فرار کنم؟ به کجا فرار کنم که خودم آنجا نباشم؟
– بخشی از یک یادداشت، بهار ۱۴۰۲.
I'm courting chaos in me. Will you come in and shape it?
Читать полностью…
"Only steps away from freedom, Orpheus turned back, dooming Eurydice to the underworld forever. A single moment of doubt, an eternity lost."
– Severance serie, season 2, 2025.
With short, bare steps, I walk a long distance over moss and dry bushes, reaching the end of the road. I sit in the heart of the reservoir on the ground beneath me, close to the water's surface. I only need to bend my fingertips to sink into the water. The old scent of the sky that has mingled with the water, along with the faint orange smell of the sun’s rays, settles on my skin. I need to go somewhere, but where? Which nurturing presence in existence will sustain me? Which desert will offer its rocky embrace? What journey am I on? What is this that I clutch so tightly in my fist? What sin weighs down my heavy feet, making each step slow and arduous? I listen to the natural and comforting silence of the water. I dip my toes in, feeling the coolness rise from my skin. A pleasant shiver spreads through me; I am here, I have lived much and kissed lips. Although I am like an orphan child—separated from the greatest source of life, suddenly cut from the umbilical cord—I fell in love with this severance and became estranged in that land. I release the hands that burn day and night in a desperate plea to touch my soul. I am mistakenly cast out from one womb and attached to another’s breast. I wander, wander, wander through the dizzying abundance of wombs, breasts, embraces, and tears.
__ Summer, 2022.
Deranged down, down, down
I'm deranged down, down, down
So cruise me babe, cruise me baby ..
More detailed description of Holbein's The Body of the Dead Christ in the Tomb in The Idiot, found shortly after the first mention:Читать полностью…
“That picture!” said the prince, suddenly, after a moment’s silence. “That picture! But … why, a man could even lose his faith from that picture!”
“Lose it he does,” Rogozhin suddenly replied. It was as if something flashed in his eyes.
The prince looked keenly at him: yes, he had spoken with some peculiar emphasis.
“That picture!” the prince continued as if in deep thought. “Some people may lose their faith by looking at that picture. That picture! A man might even be strangled from seeing it!”
He did not explain what he meant by this strange expression, but continued to gaze at the painting with an expression of some kind of peculiar horror. This was indeed the picture of a dead man who had endured infinite suffering. The face was terrible from the suffering that had been endured; its wounds, its swollen and bruised features spoke of agony that had already begun to break the body down into decomposition. The lips, drawn back in suffering, left the teeth bared in a deathly grimace. The rigidity of death had already taken hold, the fingers, the hands … all bore witness not to a moment of rest, not to the possibility of resurrection, but to destruction, decomposition, and decay.
The prince shuddered as he gazed. ‘Why, this might be a picture of nature itself,’ he suddenly uttered strangely, ‘as though nature had been left alone here, with no God, only blind, merciless force. It is only a dead body now, and there is only decomposition left! The followers who found his body after the crucifixion must have looked upon something like this … And how could they believe, looking at a corpse like that, that he would rise again?’”
Hans Holbein the Younger’s painting "The Body of the Dead Christ in the Tomb", 1522.
[https://mavcor.yale.edu/conversations/object-narratives/hans-holbein-younger-dead-christ-entombed]
"Love is soul work. Love can be met and joined with attraction and infatuation and all of that, but love will not fade when those things do. You can choose to close your heart to love, and run away, and avoid it for as long as you can in every way you can think of but if it was really, truly, the other-worldly, almost supernatural kind of love that we can only hope to be graced with at least once in this life experience, it will not leave you. You can love many people, but at the end of the day, the love you need to choose is the love that, even if you close your heart to, still moves you. The love you still write about. The love you can't face.Читать полностью…
The love you're still not okay with losing, that you're angry about; the love that uprooted your life and contorted your being. The love you ran away from because it showed you who you are without the guise of worth given from someone else. This is love because these are all signs that you are closing your heart and to be doing so, there has to be something going through you for you to be able to close off. Real love will be the love you realize that remains even after you close your heart to it, because it sustains itself. It drives you forward. It brings up all the unhealed parts of you that you have to reconcile."
__Brianna Wiest.
S. mit Kind
Gerhard Richter, 1995.
Catalogue Raisonné; 827-5, Oil on Canvas.
Giuseppe Tartini
Violin Concerto in A Major
ll. D. 109: Second Movement
Giovanni Guglielmo (Violinist)
می‌دوم، می‌دوم، می‌دوم.
تمام این رویا رو به عقب می‌دوم.
می‌خوام داستان دختری رو بنویسم که پا به رویا گذاشت و دیگه هیچ وقت ازش خارج نشد.
تبدیل به رویا می‌شیم یه روز.
مثل نهال،
مثل بهنام،
مثل نهال و بهنام (بهم گفته بودی با قرص برنج بود؟ شایدم با قرص خواب، ها؟ چرا درست یادم نیست؟ ولی اول بهنام بود که جرات رویا دیدن پیدا کرد .. و با کمی فاصله بعدش نهال. مگه می‌شه من این دو تا رو فراموش کنم) .. منتها شاید برعکس شه و این بار رویا رو من شروع کنم. تو می‌تونی ادامه‌ش بدی؟
رویا، رویا .. تمام زندگیم داشتم رویا می‌دیدم.
تمام زندگیم، تمام زندگیم ..
شاید تمام لحظه‌ها باید می‌گذشت تا به همین لحظه برسم. و همه‌ش به هدف ِ همین لحظه بود.
و گرمتر، گرمتر ..
ماتم‌کنان در عالم تاریکی، سرگردان هستم.
در میان جماعت می‌ایستم و برای کمک فریاد می‌زنم. هم‌نشین من شغال است و دوست من، شترمرغ. پوست بدنم سیاه شده است و به زمین می‌ریزد؛ استخوان‌هایم از شدّت تب می‌سوزند. صدای چنگ من به آوای غم تبدیل شده و از نی من، نوای ناله و صدای گریه می‌آید.
– «کتاب ایّوب»، باب 30، آیات 28-31.
«شعر نیامد»
– براهنی
شتاب کردم که آفتاب بیاید
نیامد
دویدم از پیِ دیوانه‌ای که گیسوانِ بلوطش را به سِحرِ گرمِ مرمرِ لُمبرهایش می ریخت
که آفتاب بیاید
نیامد
به روی کاغذ و دیوار و سنگ و خاک نوشتم که تا نوشته بخوانند
که آفتاب بیاید
نیامد
چو گرگ زوزه کشیدم، چو پوزه در شکمِ روزگارِ خویش دویدم،
شبانه روز دریدم، دریدم
که آفتاب بیاید
نیامد
چه عهدِ شومِ غریبی! زمانه صاحبِ سگ؛ من سگش
چو راندم از درِ خانه ز پشت بامِ وفاداری درون خانه پریدم که آفتاب بیاید
نیامد
کشیده‌ها به رُخانم زدم به خلوتِ پستو
چو آمدم به خیابان
دو گونه را چُنان گدازه‌ی پولاد سوی خلق گرفتم که آفتاب بیاید
نیامد
اگرچه هق هقم از خواب، خوابِ تلخ برآشفت خوابِ خسته و شیرین بچه‌های جهان را
ولی گریستن نتوانستم
نه پیشِ دوست نه در حضور غریبه نه کنجِ خلوتِ خود گریستن نتوانستم
که آفتاب بیاید
نیامد
"Extracting the Stone of Madness"
[PATHS OF THE MIRROR]
By Alejandra Pizarnik
(1962)
II.
But you I want to look at until your face fades from my fear, like a bird stepping away from the sharp edges of night.
Show me the exit door out of this fucking Matrix.
Читать полностью…
On Sunday Afternoon (1996), dir. Jean-Claude Brisseau.
Читать полностью…
From Ippolit Terentyev’s "Necessary Explanation", a long monologue in The Idiot (Part III, Chapter 6):Читать полностью…
"For instance, that picture!... That picture! Looking at that picture, you get the impression of nature as some enormous, merciless, and dumb beast, or, to put it better, much better, though it’s still not the whole truth: as some enormous engine of the latest design, which has senselessly seized, crushed, and swallowed up—calmly and unfeelingly—a great and priceless Being; a being who alone was worth all of nature and its laws, who alone was worth the entire earth, which was, perhaps, created solely for the sake of this being!"
"The very thought of such a simple, logical, and, at the same time, most terrible conclusion moves me to terror. If death is so terrible, if the laws of nature are so powerful, then how can they be overcome? How can they be conquered, if even He who conquered nature in His lifetime—if even He was so horribly, so powerlessly subjected to their horror? He who called out, ‘Talitha cumi,’ and the girl arose—He who cried out, ‘Lazarus, come forth!’ and the dead man obeyed—He Himself, after hanging on the cross for six hours, was taken down dead, cold, unresponsive, and—decomposing! The great thought, the great will, which held sway over nature, which commanded nature, the nature which trembled in submission, is now imprisoned in the senseless, dead corpse... And how can this be reconciled? How can one overcome the fact that blind, dumb nature has seized Him and crushed Him, pitilessly, mindlessly, blindly—crushed the great, the incomprehensible, and, most importantly, the all-powerful!"
Dostayevski's "The Idiot", Part II, Chapter 4 (translated by Constance Garnett):Читать полностью…
“That picture! A man could even lose his faith from that picture!” suddenly said Prince Myshkin, almost to himself, as he stood before the painting, in the Rogozhin house.
The painting depicted Christ, lifeless, lying in the tomb. The face, bruised and swollen, bore the unmistakable signs of suffering and decay. Myshkin, with his usual intensity, fixated on it, sensing something deeply unsettling—something that could shake one's very belief in the resurrection. There was nothing divine in the figure, only the cold, harsh reality of death. If this was the fate of even the purest, the holiest—then what of the rest of humanity?
The flowers have withered, Mother.
As if a thousand winters have passed over them. Where did I stop moving, that I now stand so estranged from myself, frozen in place? Hopeless, futureless, selfless. As if time has moved past me. Where are my dreams? Where is that radiant future I once imagined? Where is that great departure? It feels like I have been here for a hundred years— Surrounded by these objects that flaunt my estrangement, Objects that bear witness to my weakness, my frailty, my foolishness.
I have killed them all. I have slain all I have sown. And now these decaying corpses exhale the stench of my rotting dreams.
“When Rilke writes to the countess of Solms-Laubach (August 3, 1907), “For weeks, except for two short interruptions, I haven’t pronounced a single word; my solitude has finally encircled me and I am inside my efforts just as the core is in the fruit.”Читать полностью…
Excerpt From "The Space of Literature" written by Maurice Blanchot.