Telegram-канал rigabad_salam - کانال سلامی به ریگاباد: Unsorted

کانال سلامی به ریگاباد

20 April 2024 21:30

سینما مهتاب

✍ به قلمِ مجتبی مالکی

تحت تاثیر برادر بزرگم کوروش عاشق سینما و فوتبال بودم. سالهای نوجوانی من در دهه شصت گذشت. تمام تلوزیون به دو شبکه ختم می شد. به جز یکی دو تا سریال که در طول هفته پخش می شد، بعدازظهر های جمعه اگر برق نمی رفت می شد یک فیلم سینمایی تکراری از تلوزیون نگاه کرد.
یکی از فانتزی های من تماشای تیزر فیلم های سینما مهتاب کرمان بود. کوروش که تجربه مشاهده فیلم در این سینما را داشت، برای ما دلبری می کرد!
یک روز بعد از تعطیلی مدرسه وقتی ساعت پنج رسیدم خانه، پدرم همراه با برادرانم کوروش و مهدی در کنار مادر مشغول صرف عصرانه بودند. بعد از سلام و احوالپرسی با اضافه شدن برادر کوچکترم محسن جمع ما کامل شد‌. تلوزیون را مهدی روشن کرد.
مشغول گَپُ و گُفت بودیم که کورش همه را برای دیدن تیزر تبلیغاتی فیلم میرزا کوچک خان به سکوت دعوت کرد. پدرم با هیچان تیزر را دید. از کوروش پرسید :
کجا پخش می شه ؟
کوروش که برق چشمان پدر را دید با خوشحالی و به امید راضی کردن پدر برای تماشای فیلم در سینما گفت :
سینما مهتاب کرمان بابا. بریم ببینیم؟
پدرم تا خواست جواب برادر بزرگم را بدهد، مادرم پرید وسط ماجرا و گفت :
بِبَر بچه هام رو تورو خدا آقا.طفلکی ها هیچ جا نرفتند!
پدرم که حمایت مادرم را دید با خوش رویی گفت :
نوکر پسرای بابا هم هستم. چشم همین جمعه همه با هم سینما!
انگار دنیا مال من و برادرانم شده بود. تا جمعه چهار روز مانده بود. روزها و شب ها به کُندی برای برادران مالکی می گذشت. غروب پنجشنبه بعد از یک دست فوتبال حیثیتی روی زمین سیمانی مینی فوتبال برگشتم خانه. به اتفاق پدرم رفتیم حمام. یکی دیگر از فانتزی های من و برادرم محسن رفتن به حمام همراه با پدرم بود. وقتی پدرم شامپو را روی سرم ریخت و مشغول چَنگ زدم موهایم زیر دوش آب گرم که فقط با درجه فارنهایت می شد دمای آن را سنجید، شُدم. لا به لای کف روی صورتم پرسیدم :
بابا جون ! فردا می ریم کرمان سینما ؟
پدرم با همان مهربانی مخصوص خودش گفت:
به امید خدا که می ریم بابا ! الوعده وفا !
صبح جمعه با اولین صدای مادرم از خواب بلند شدم. دِل توی دِل من و برادرانم نبود.
حتی کوروش که قبلا" سینما مهتاب را تجربه کرده بود، انگار برای بار اول قرار بود این فضا را تجربه کند. بعد از صرف صبحانه به اتفاق پدر و برادرانم به سمت اتوبوس کرمان راه افتادیم.
تمام مسیر تصویر ذهنی داستان فیلم میرزا کوچک خان را در فکرم مرور می کردم. روی ابرهای صورتی عشق بازی می کردم که نفهمیدم کی خوابم بُرد. با گرمای دست پدرم از خواب بیدار شدم :
پاشو پسرم رسیدیم.
خوشحال و با یک ذوق وصف نشدنی شاد و شنگول دست در دست پدرم سوار تاکسی شدیم. پنج نفری ظرفیت تاکسی را کامل کردیم. راننده مودب تاکسی پرسید :
آقا کجا بریم ؟ پدرم با صدایی بلند و رسا مقصد را به آقای راننده اعلام کرد :
سینما مهتاب آقا !
شهر به طرز مشکوکی خلوت بود. با خودم گفتم حتما" صبح های جمعه مَردم مشغول استراحت هستند. و به همین دلیل شهر در سکوت کامل به سر می برد. پدرم با آقای راننده مشغول صحبت و تحلیل اوضاع سیاسی و اقتصادی مَملِکت بودند.
راننده تاکسی وقتی به مقصد رسیدیم به حَدی با پدرم جُفت و جور شده بود که
نمی خواست کرایه بگیرد.
بعد از کلی تعارف تیکه پاره کردن به زور پدرم کرایه را حساب کرد.
بَنر بزرگ فیلم روی سَردر سینما می درخشید. چرا سینما هم خلوته ؟! رسیدیم جلوی گیشه بلیط فروشی. پنجره گیشه بسته بود. روی یک کاغذ سفید رنگ با ماژیک نوک پهن مشکی نوشته شده بود :

سینما بعلت تعمیرات تا اطلاع ثانوی تعطیل می باشد !

پدرم که قانع نشده بود با نوک یکی از کلیدهای جاسوییچی اش ، به در و پنجره سینما کوبید؛
سرایدار سینما ار پنجره زیر بَنِر با لحن اعتراضی گفت :
آقا مگه نمی بینید سینما تعطیله ....تعطیله آقا !
پدرم با ناراحتی و غُرولُند کنان زیر لب زمزمه می کرد:

حتما" قسمت اینطوری بوده!

من و برادرانم همراه با پدر هیچ وقته دیگر فُرصت رفتن به سینما و دیدن فیلم رویایی دهه شصت را پیدا نکردیم!

شاید به همین دلیل هیچ وقت متوجه منظور پدرم نشدم که ؛
"قسمت اینطوری بوده" اصولا" و اساسا" یعنی چه ؟!

#مجتبی_مالکی
#خاطره_نویسی
#روایت_زندگی