Telegram-канал rigabad_salam - کانال سلامی به ریگاباد: Unsorted

کانال سلامی به ریگاباد

10 June 2024 12:50

✍دل نوشته از مهری نجفی

من از چه کسی گله کنم؟

ما که خانه بزرگ نمی خواستیم همون خونه کاهگلی سقف گنبدی دو اتاقه برامون بس
بود.ما که باغ نمی خواستیم همون باغچه کوچک که گاهی هم چادر قهوه ای رنگ حلال احمر رو در دلش جا می

داد وپناهگاه ما موقع وقوع زلزله بود وچراغ زنبوری روشنگر آن چادرکوچک بود کافی بود.اون درختای توی حیاطمون

کفاف سبد میوه مان رو می داد. من شهر بازی رنگارنگ وگرون قیمت نمیخواستم همون پارک با سرسره زرد رنگ

وهمون تاب آبی رنگ که روزای تعطیل صفش طولانی میشدبرامون بس بود.همون الاکلنگ که باهاش زوروبازومونو

نشون می دادیم ومادرامون میزان وزنمونو با اون می سنجیدن بس بود .سایه ی درختای کاج پارک روسها بهترین

تفرجگاه مهمانان ما بود. برادرانم سونا و جکوزی نمی خواستن همون استخر سرباز با در آبی رنگ شادیشان را تکمیل

می کرد.ما کلاس خصوصی نمی خواستیم مدارس ما بهترین مکتب علم و دانش ما بود.ما بیمارستان خصوصی و

۱۰طبقه لازم نداشتیم همون دکتر احمد با اون لبخند شیرینش که تکه کلامش بود( کوب میشی کوب) ودکتر

رسولی وجناب دوغی زاده با دخترش وآقای گلوانی و خانم بزی و خانم بحرینی وخانم عربپورتکیه گاه روزای سخت

بیماری ما بودند کافی بود. پدران ما راننده خصوصی برای رفتن به سرکار لازم نداشتندما پدرانمون رو تا سرویسشون

بدرقه می کردیم و اول به خدا بعد به رانندگی جناب موسی پور می سپردیم .برادرانم آرایشگاه اکبر عربپور را با هیچ

سالن آرایشی عوض نمی کردند.اونا ورزشگاه آزادی نمیخواستند همون زمین فوتبال بادروازه های زنگ زده که جواد

نجفی معروف بود به دیوارچین دروازشون بس بود .ما توقع فروشگاه زنجیره ای نداشتیم همه چیز داخل شرکت با

فضای سبزوسطش ونرده های قهوه ای رنگ برامون فراهم بود.ما سوپر مارکت آنچنانی نمی خواستیم مغازه

شهسواری ودکه خاله کنیز وآشپز خانه ملیحه که سوپرمارکتی بود برای خودش وهمیشه ازش بوی آدامس موزی

وسیگار می اومد وزنبیل قرمز امیر علی که تامین کننده پفکهای بچه ها وتخم مرغ یخچالمون بود کافی بود.من دلم

تنگه، دلم تنگه پارچه ی مشکی رنگ وسط مسجد امام رضاست که مسجد رو زنونه و مردونش کرده بود اما این

وسط من با قد کوچکم قد بلند رحمت رو موقع زنجیر زنی میدیدم وصدای عباس وقاری رو شبای قدر

میشنیدم که بلند فریاد میزد وای علی کشته شد .ودل کوچک من یهو می ریخت واشک مادرم این وسط دلشوره

مرا دوچندان می کرد.من دلتنگ صدای دارابم که روی سکوی شرکت می نشست وبااون دستگاه مثل میکروفونش

که گلویش را نوازش میکردوهمیشه برای من جای سوال بود که چراما از اون میکروفونها نداریم. من دلم بوی گلهای

سفیدجلو در خونه هامونو می خواد که زیبایی فضای خونمونو چندبرابر می کرد.هر وقت بوی نفت به مشامم
می رسدیاد انباری نزدیک شرکت می افتم که چند تا پله می خورد بهش و بهمون گفته بودن خونه صدام اونجاست. من

دلتنگ نقاشی عروسکهای روی دیوار مهدکودکم که الان از لابلای آجرها خودنمایی میکند.هیچ بستنی به شیرینی

بستنی ها ی کل ممد نیست یاد صدای زنگوله بزهای پاکستانی خاله سلور بخیر.. ابوطالب شنیدم باز نانوایی داری

جای عمو جلال وصیاد وبابا جمالم وسهراب امیرزاده خالی. میوه فروشی آقای سنگ پهنی چه زود از هم

پاشیدومخابرات ماشاالله احمدی وبانک ملی جناب اسدی وپاسگاه ولیزاده وعادل عباسی چه زود جای خودشونو

به سکوتی سردوزجر آور دادند.راستی اختر ومختار همتی رو یادتون میادهمیشه بخاطر تشابه اسمیشون فکر می

کردم خواهر برادرند.حسن حجت دوست بود و میوه های شیرین و هندوانه های چله مرداد ماه. روز شهادت امام رضا که می رسه یاد ریزش تونل می افتم چه خانواده هایی که داغدار شدند

وپارچه سیاه کشیده شد به در خونشون .یاد
همه کسایی که با اونها دوران خاطرات کودکی

ونوجوانی مونو سپری کردیم بخیر.یاد ریگاباد همیشه آبادم بخیر