Telegram-канал psycho_nabanalytic - Nab_psychoanalysis: Unsorted

Nab_psychoanalysis

05 June 2025 17:43

‍ گاهی پایانِ رابطه‌ها نه با دعواست، نه با دل‌شکستن،بلکه با یک تغییرِ بی‌صدا در نوع نگاه ما به طرف مقابل اتفاق می‌افتد. جایی که آدم می‌فهمد آن کسی که این‌همه برایش مهم بود، دیگر مثل قبل در دل و ذهنش جا ندارد. نه چون بد شده، بلکه چون دیگر آن تصویرِ قبلی نیست. تصویری که بیشتر از اینکه “او” باشد، نیازِ ما بود. ما گاهی آدم‌ها را تبدیل می‌کنیم به قهرمان‌های داستان‌هایی که خودمان نوشته‌ایم. به آن‌ها نقش می‌دهیم: ناجی، معشوق، تکیه‌گاه. غافل از این که داریم با آدم‌های واقعی مثل اشیاء رفتار می‌کنیم - آن‌ها را در قالب‌های ذهنی خودمان زندانی می‌کنیم.
ما آدم‌ها را نه فقط همان‌طور که هستند،بلکه همان‌طور که نیاز داریم، می‌بینیم. گاهی کسی را تبدیل می‌کنیم به نجات‌دهنده، به معنا، به دلیلِ خوب بودنمان. و وقتی کم‌کم با خودمان روبه‌رو می‌شویم، وقتی دردهایمان را می‌فهمیم، آن تصویر شروع به فرو ریختن می‌کند.
و اینجا دیگر نه او را مقصر می‌دانیم، نه خودمان را نادان.فقط می‌فهمیم که قصه تمام شده؛ نه با پایانِ تلخ، بلکه با فهمی آرام و پخته.
تلافی؟ نه. نیازی نیست.
چون حالا دیگر چیزی برای اثبات کردن نداریم.نه به او، نه به خودمان.
و این، یکی از بزرگ‌ترین نشانه‌های رشد است:
که رها می‌کنی، بی‌خشم، بی‌درخواست، بی‌هیاهو….
چون حالا خودت را بیشتر می‌شناسی،
و دیگر منتظر نیستی کسی بیاید و تکه‌های گم‌شده‌ات را کامل کند.
«دیگر تو را آن‌طور نمی‌بینم» یعنی حالا خودم را می‌بینم. یعنی دیگر نیازی ندارم در دیگری حل شوم تا خودم را معنا کنم. یعنی از فرافکنیِ آرزوها، از چسبندگی به خیال، از تصویر ایده‌آل و نجات‌بخش، عبور کرده‌ام. نه با فریاد، نه با درگیری، بلکه با سکوتی حاصل از رشد.
این لحظه، لحظه‌ی بی‌نیازی‌ست.
آنجا که تلافی بی‌معنا می‌شود، چون چیزی برای گرفتن باقی نمانده..
پس بگذار برود
آن چه باید برود.
رهایش کن
مثل کودکی که بالنش را رها می‌کند
و با شگفتی تماشا می‌کند
که جهان چقدر زیباست
وقتی چیزی را نگه نمی‌داری.
متن:#الهام_موسویان
@elhammoosaviyan