Telegram-канал ntalebiidastan1028 - رمان‌های راوی قصه گو، رمان فعلی رویای جوانی: Unsorted

رمان‌های راوی قصه گو، رمان فعلی رویای جوانی

23 July 2025 13:37

دوستان گلم ری‌اکشن یادتون نره♥️🙏

رمان‌های راوی قصه گو، رمان فعلی رویای جوانی

23 July 2025 13:33

📚 #رمان #حوری
🔺فصل اول
🔻قسمت پنجم

باهمان حال اتاق را تمیز کردم، تا بهانه‌ی دیگری دست او نداده باشم وبعد به سمت اتاق خود راه افتادم.
چادری که دور کمرم بسته بودم را باز کردم و روی چاچَپ رختخواب‌ها انداختم و خودم هم همان‌جا نشستم و به چاچپ تکیه دادم.
زانوان خود را در شکم جمع کردم و آرنج خود را بر روی زانوهای خود گذاشتم و سرم را هم وسط دو دستم گرفتم.
ماتم گرفته بودم، هرچه به فريبرز فکر می‌کرد، اشک‌های چشم‌های من هم بیشتر می‌شد.
تا جای که به پنهای صورت اشک می‌ریختم.
دیگر این تن ضیعف من تاب و تحمل مشت و لگدهای فريبرز را ندارد، تازه زیر چشم من دارد خوب می‌شود.
ای کاش می‌توانستم فرار کنم، اما کجا را دارم بروم.

باید فکری می‌کردم تا ننه چیزی به فريبرز نگوید.
فکر من به جای نمی‌رسید و فقط زانوی غم بغل کرده بودم.
کلافه و عصبی از روی زمین بلند شدم و نگاهی به بیرون انداختم، خبری از ننه نبود.
آهسته به سمت مطبخ(آشپزخانه) رفتم، یک لیوان آب خوردم و باخودم گفتم:
-باید من زودتر از ننه، فريبرز را ببینم، اینجوری شاید کمی اماده‌اش کنم.
اما او همیشه قبل از اینکه به اتاق خودمان بیاید به دیدن ننه می‌رود، امروز قبل از ننه باید من را ببیند.
همانطور که به دنبال راه و چاره‌ای می‌گشتم، ناگهان به ذهنم رسید یک غذای خوشمزه بپزم و تا او در راباز کرد به استقبال او بروم و به اتاق خود بیاورم.

اما ننه بی‌ابروتر از این حرف‌ها هست، همان لحظه در را باز می‌کند وهرچه علایق خود او هست به من می‌گوید.
با دو دست سر خود را گرفتم و گفتم:
-وای...‌خداجون کمکم کن.

صدای ننه در گوشم پیچید که با اعصبانیت گفت:
-تو اینجا چیکار میکنی؟ برو تو اتاقت تا تکلیف تورا امروزمشخص کنم؛ کاری میکنم که فريبرز تورا ببره بندازه جلوی اقات و بگه مال خودتون.

نزدیک او رفتم و با گریه و التماس گفتم:
-آخه من چکار به تو دارم؟ به خدا اگه با من خوب باشی مثل دختر نداشته‌‌ات کمک حالت میشم.

به سمت گاز سه شعله‌ی که به یک کپسول گاز وصل بود و روی یک‌چهارپایه‌ی چوبی قرار داشت رفت وگفت:
-هان...‌چیه؟ ترسیدی، خودت را به موش مردگی زدی؟

قدمی به سمت او برداشتم وگفتم:
-من و فريبرز هم را دوست داریم، چرا نمیزاری در کنارهم بدون دردسر زندگی کنیم؟

همانطور که یک قابلمه به دست گرفت، به سمت من برگشت و با اعصبانیت گفت:
-چه غلطا... فریبرز باید اونی که من دوست دارم دوست داشته باشه؛ فهمیدی؟

چقدر یک آدم می‌تواند بی منطق و خودخواه باشد.
سرم را پایین انداختم، دیگر حرفی برای گفتن نداشتم، آرام از در مطبخ بیرون آمدم و به سمت اتاق خودمان رفتم.
کنار کرسی نشستم و چاره‌ی نداشتم تا فريبرز بیاید و با او حرف بزنم،‌ شاید حرف من را پذیرفت.
توان جنگیدن نداشتم، می‌دانستم شکست می‌خورم.
ننه، فريبرز را مثل موم در دست خودش گرفته بود.
نمی‌دانم فريبرز چی از ننه دیده که انقدر قبولش دارد.
می‌دانستم حالا وقت فکر کردن به این موضوع‌ها نیست وباید فکری بکنم.

فريبرز پلو گوجه خیلی دوست دارد، تصمیم گرفتم همان‌جا روی سه فیتیله‌ی که جهیزیه‌ی خودم بود ناهار را آماده کنم.
کمی برنج پاک کردم و به کنار حوض رفتم و آن‌ها را خیساندم.
به اتاق خود برگشتم و سه فیتیله را نفت کردم و با کبریت آن روشنش کردم، قابلمه‌ی مسی را روی سه فیتیله قرار دادم و پیاز و گوجه را در روغن داغ سرخ کردم و تا گوجه‌ها به آب افتاد و کمی سرخ شد،‌ برنج را به آن اضافه کردم.
صدای اذان از مسجد محل به گوش می‌رسید و این یعنی کم کم فريبرز به خانه می‌اید.
دلهره من را از پا درآورده بود، دیگر حاضر بودم کتک بخورم، اما هرچه زودتر امروز بگذرد.
بلند شدم و یک پیراهن حریر، استر دوزی که خودم از ملیحه خانم یاد گرفته بودم و دوخته بودم را پوشیدم، موهای خود را باز کردم و اطراف خود ریختم.
می‌دانستم فريبرز تا وارد خانه می‌شود ننه را صدا میزند و ننه هم چون خود را در مقابل فريبرز به دردمندی زده، نمی‌تواند به حیاط بیاید.

همانطور که پرده کشیده بود، در اتاق قدم می‌زدم و منتظر او بودم، که صدای فريبرز همراه با بستن در خانه به گوشم رسید.
سریع در را باز کردم و به ایوان رفتم، تا چشم‌های فريبرز به من بیافتد.
همان شد که میخواستم؛ اول به سمت من آمد و با خنده گفت:
-خوشگل کردی خانم، خانما.

تبسمی کردم و با عشق به او نگاه کردم وگفتم:
-سلام، منتظر تو بودم.

چند پاکت به سمت من گرفت وگفت:
-بیا حوری خانم من، برای تو خوراکی خریدم که دیگه بهونه نگیری.

آنها را گرفتم و با خوشحالی گفتم:
-وای دستت درد نکنه.

چشم در چشم او دوختم و بعداز مکث کوتاهی گفتم:
ممنون که به یادم بودی.

صدای ننه به گوش ما رسید که با آه وناله گفت:
-فریبرز، کجای مادر؟ سراغی از من نمی‌گیری؟

فريبرز به سمت من نگاه کرد وگفت:
-خانمی تو برو تو،‌ یه وقت سرمانخوری؛ من الان برمیگردم.

تبسمی کردم وگفتم:
-چشم عزیزم.