به‌زودی…
عقب‌نشینی والدین | چگونه فرزندان، مربی والدین شدند؟
در این نوشته تلاش کرده‌ام به برخی از مهمترین عوامل ساقط شدن پدر و مادر از مقام مربی و الگو بپردازم و در ضمن به راه حل نیز اشاره کنم. آنچه در پایان باید یادآور شوم، پایان نیافتن نقش پدری و مادری است. مقام والدین صرفا ناشی از والد بودن بیولوژیک نیست و بلکه اشاره به مسئولیت والای آنان دارد. اگر مقام پیامبران والاست، مسئولیت آنان نیز سنگین است و اساسا هر جا از احترام و مقام و جایگاه شنیدید، در پی مسئولیت پنهان باشید. به یاد داشته باشیم که فرزندان امانت و مسئولیت والدین هستند و «هریک از شما مسئولید و دربارهٔ کسانی که سرپرستی آنان را دارید پرسیده خواهید شد... مرد مسئول خانواده خود است و درباره آنان پرسیده خواهد شد؛ و زن مسئول خانه شوهرش و فرزندان اوست و درباره آنان سوال خواهد شد» (متفق علیه).
محتوای خوب مانند آب است، بالاخره راهش را پیدا می‌کند. اگر یک جا جلوی آن را بگیرند از جای دیگر نفوذ می‌کند. و بلکه بالاتر از آن، من گمان می‌کنم آب زلال حتی اگر در چشمه‌ای محصور باشد یابنده دارد. مطلوب است، یعنی طالب دارد. مسئله یافته شدن، مسئله زمان است.
محتوای خوب حتی می‌تواند به شکلی دیگر در جای دیگر متولد شود. شاید کلمات تو در قلب نویسنده‌ای دیگر تخمیر شود و از درخت دیگری با رنگی دیگر شکوفه بزند. مانند بذرافشانی گیاهان که حاصل سفر بذرها، در سرزمین‌های دیگر سر برمی‌آورد.
پروژه‌هایم | My Project
رابطه مستقیم انسانی مهارت‌های خود را می‌طلبد و عادت به سرگرمی‌های فردی و حتی فعالیت‌های فردی باعث شده انسان‌ها روز به روز از تعامل با هم دورتر شوند و ترجیح دهند از خلوت خود به دیگران پیام‌های یک طرفه ارسال کنند. شاید متوجه شده باشید که بسیاری از ما به اختیار خود به مجازی تبعید شده‌ایم و به گمان «فعالیت» در مجازی اثرمان را در جهان واقع از دست داده‌ایم. خطر این نوع فعالیت این است که به انسان حس «مؤثر» بودن می‌دهد اما همین شخص خود مؤثر پندار در دنیای واقعی شاید حرف‌هایش روی خودش هم اثر نگذاشته باشه... چه شد که به این تبعید خودخواسته رفتیم؟ این دوری از واقعیت چقدر زیانبار است و چگونه می‌توانیم میان فعالیت آنلاین و روی زمین تعادل ایجاد کنیم؟
Читать полностью…
بیایید برخی مفاهیم را با خودمان از رمضان برداریم و به دیگر ماه‌ها ببریم.
مثلا روی مفهوم «احتساب اجر» که در چند حدیث رمضانی شنیده‌ایم. احتساب اجر یعنی در نظر داشتن اجر چیزی و انجام آن برای خداوند. انجام دادن کاری به قصد اجر و با در نظر گرفتن آن.
برای تصور درست از این مفاهیم باید یک نظام کامل از سود و زیان را در نظر داشته باشیم. مثل چیزی که در دنیا داریم و وقتی می‌خواهیم کاری کنیم یا جنسی را بخریم یک چرخه از سود و زیان را در نظر می‌گیریم. به قیمت نگاه می‌کنیم اما فقط قیمت را نمی‌بینیم بلکه ارزش خرید را هم می‌بینیم. شاید جنسی به ظاهر گران باشد اما خریدش در بلند مدت به سود ما باشد. این تصور را باید برای اعمال آخرت هم داشت.
احتساب اجر به نیت وابسته است. یعنی کارهای فرد با در نظر داشتن اجر و سود اخروی انجام شود. احتساب اجر برای کارهای نیک را همه می‌دانیم اما نوعی احتساب هم هست که برای مصیبت‌ها انجام می‌شود. یعنی فرض کنیم که خاری به پای فرد برود. این درد در حالت عادی هم اجر دارد و پوچ نیست اما اگر نیت اضافه‌ای همراهش باشد اجر و بالا رفتن درجاتش هم بیشتر می‌شود.
مثلا خشنودی. خشنودی چیزی بیشتر از مصیبت و صبر بر آن است.
برای خیلی از چیزها می‌شود احتساب اجر داشت. مثلا بیماری، داشتن فرزند ناتوان یا پدر و مادر خیلی پیر که نیاز به مراقبت دارند. می‌شود وسط این بیماری یا رسیدن به یک ناتوان به اجر آن فکر کرد.
با این طرز فکر و تقویت آن بالاخره به جایی خواهی رسید که چیزی در این دنیا برایت غیر قابل تحمل نخواهد بود. دردها هم به نوعی اعمال ما هستند یعنی آنکه بالاخره ما واکنشی در برابر دردها خواهیم داشت و حداقل درباره دردها تصوری داریم. همان واکنش عمل من است. این را تصور کن که انسان با گمان نیک و تحمل نیک به درجات بالا می‌رسد.
📚 دُرّستان (گزیده‌ای از آثار ابودرداء و ام‌درداء)
این کتاب گزیده‌ای از آثار ابودرداء و ام‌درداء (رضی الله عنهما) با درون‌مایۀ عمدتاً اخلاقی و زاهدانه را گرد آورده است که افزون بر داشتن درس‌های سازندۀ بسیار، به شناخت این زوج نمونۀ دوران طلایی اسلام کمک می‌کند.
با کمال عقل و صبر است که فتنه شهوت دفع می‌شود و با کمال بصیرت و یقین است که فتنه شبهه دور می‌شود.
- امام ابن قیم رحمه الله (إغاثة اللهفان)
پروژه‌هایم | My Project
عنوان: یادش به‌خیر… | چگونه از شعائر دین خاطره‌سازی کنیم؟
تهیه شده توسط: مای پروجکت
از روشنی فانوس‌ها، انگار بر زمین فرشی از ستاره انداخته‌اند. زمین آسمان شد و آسمان نزدیک. رمضان آمد، رمضانتان مبارک.
پروژه‌هایم | My Project
برخی همیشه روی این تاکید دارند که شما با تلاش به هر چیزی که بخواهید دست خواهید یافت. تلاش قطعا «یکی» از عوامل موفقیت مالی و شغلی است، اما این حرف را اگر به شکل مطلقش بگیریم و فکر کنیم «حتما» با تلاش می‌شود موفق شد، این می‌تواند خطرناک باشد. موقعیت انسان‌ها شبیه به هم‌دیگر نیست و همه از همان جایی شروع نمی‌کنند که فرد دیگری شروع می‌کند. حتی اوضاع سیاسی و اقتصادی کشوری که بدون انتخاب خودت در آن به دنیا آمده‌ای هم روی خیلی چیزها تاثیر دارد. برخی از حرف‌هایی که در روانشناسی موفقیت تکرار می‌شود می‌تواند خطرناک باشد. پذیرش واقعیت تلخ است اما از تلخی بدتری که پس از روبرو شدن دیرهنگام با واقعیت خواهیم چشید و چه بسا به فروپاشی بینجامد خیلی بهتر است.
اعتقاد مسلمان خیلی کار او را آسان می‌کند. بنابر اعتقاد او، انسان قادر متعال نیست بلکه در پایان هر چه روزی او باشد به او خواهد رسید؛ تلاش موثر است اما تنها مؤثر نیست.
و در ضمن چیزی هست به نام شکر؛ شکر برای داشته‌ها و تلاش و صبر برای نداشته‌ها و پذیرش برای آنچه سهم او نبوده. اینها ضمانت مؤمن است که دنیا را نهایت داشته‌هایش نمی‌بیند که اگر به آن نرسد نابود شود و اگر برسد سرکشی کند.
برای مؤمن تلاش صادقانه عین رسیدن است؛ اگر در حال نوشتن باشم و با رسیدن به نیمه راه قلمم بشکند، این به دلیل نخواستن نیست. نیمه دیگر را نیت من کامل می‌کند. اینگونه است که نگاه مؤمنانه به جهان، هم واقع‌گرایانه است، هم تلخ نیست.
همه اینها در سیستم پاداش‌‌دهی دنیاخواهانه خالی است. نه نیت مطرح است، نه آخرت، و نه شکر. نرسیدن برابر است با ناکامی محض.
#درسایه‌سارآیه:
{وَمَا تُنفِقُونَ إِلَّا ابْتِغَاءَ وَجْهِ اللَّهِ} [بقره: ۲۷۲]
(و [به یاد داشته باشید که] جز برای رضایت الله انفاق نکنید)
این تنها حال مؤمن است نه دیگری... او تنها برای خشنودی الله انفاق می‌کند نه از روی خواهش نفس یا قصد و غرض. انفاق نمی‌کند که ببیند مردم چه می‌گویند!
انفاق نمی‌کند تا با انفاقش بر دوش مردم سوار شود و بر آنان گردن‌کشی کند! انفاق نمی‌کند که صاحب قدرت را خشنود سازد یا از او مدال افتخار بگیرد! انفاق نمی‌کند مگر برای خشنودی خداوند... خالصانه، تنها برای الله...
سپس با [امید] اینکه الله صدقه‌اش را می‌پذیرد آرامش می‌یابد. با برکتی که الله در مالش می‌اندازد و با پاداش و عطای الهی و خیر و احسانی که از سوی خداوند می‌آید و برای نیکوکاری بندگان است، آرامش می‌یابد.
او در حالی که هنوز بر روی این زمین است، با چیزی که عطا کرده رفعت می‌یابد و پاک می‌شود و رشد می‌کند و پس از همه اینها، آنچه در آخرت به دست می‌آورد بهتر و برتر است!
- سید قطب رحمه الله (فی ظلال القرآن)
سرزمین الحاد حتی سراب هم نیست. سراب در هر صورت یک «نبودن» است، نبودن آب. اما الحاد هم نبودن آن چیزی است که ملحد نوپا انتظارش را دارد، هم بودن خیلی چیزهای ترسناکی که انتظارش را نداشته. می‌گویند کمونیست‌های ایرانی به امید بهشت سوسیالیسم به شوروی گریختند اما از همان آغاز متوجه شدند که پا به جهنم‌ترین جهنم تاریخ گذاشته‌اند و روانه «گولاک» شدند. بیایید بدون وارد شدن به این بهشت معکوس، از داخل نگاهی به جهنم درون ملحد بیندازیم.
Читать полностью…
هر عضوی که ریاضتش بیشتر باشد قوی می‌شود، به ویژه با نگاه به نوع آن ریاضت و تمرین. بنابراین کسی که حفظش بسیار شود، حافظه‌اش قوی می‌شود و کسی که بسیار بیندیشد، نیروی اندیشه‌اش قوی‌تر می‌شود و هر عضو، ریاضت و تمرین مخصوص به خودش را دارد.
امام ابن قیم رحمه الله | زاد المعاد
{…فَأَصَابَهَآ إِعۡصَارٞ فِيهِ نَار فَٱحۡتَرَقَتۡۗ كَذَٰلِكَ يُبَيِّنُ ٱللَّهُ لَكُمُ ٱلۡأٓيَٰتِ لَعَلَّكُمۡ تَتَفَكَّرُونَ}[بقره: ۲۶۶]
«…ناگهان گرد‌بادی آتشین در آن زنَد و [همۀ باغ] بسوزد؟ الله بدین گونه آیات [خود] را برای شما روشن می‌سازد؛ باشد که بیندیشید.»
چرا خداوند از ما عبادات عملی می‌خواهد؟
چرا عده‌ای عبادت‌های عملی را دوست ندارند؟
قبل از پاسخ به این پرسش بیایید و به حیطه وسیع عبادت‌ها در اسلام نگاهی بیندازیم. عبادت‌های اسلامی هم از نظر محل انجام (اعتقاد درونی، گفتار و کردار) و هم از نظر گستردگی، بسیار ویژه هستند. عبادت در اسلام، تنها عبادات بدنی محض متوجهِ خالق یعنی نماز و روزه را در بر نمی‌گیرد بلکه شامل عبادات مالی (صدقات واجب و مستحب) و همچنین هر کار خیری می‌شود که از آن نیت خشنودی خداوند برود. چیزهای ساده‌ای مانند لبخند در چهره برادر و خواهر، احترام به پدر و مادر، غذا دادن به گرسنگان و حتی نیکی در حق حیوانات، همه از نگاه اسلامی در حیطه مضمون بسیار گسترده عبادت قرار می‌گیرند.
اما به پرسش مطرح شده برگردیم: چرا شعائر بدنی مورد انتقاد این دسته از مردم قرار می‌گیرد؟ اساسا آنها با برخی از عبادات اسلامی طبق مفهوم وسیع این کلمه مخالف نیستند؛ مثلا غذا دادن به گرسنگان برای آنها جای سوال ندارد اما نماز و حج به شدت با مخالفت آنان روبرو می‌شود.
علت چیست؟
به نظر من این مسئله دو بُعد دارد: اشتباه یا قصور اعتقادی و دومی خودخواهی و دوری از تلاش بدنی. یعنی انسان امروزی دوست دارد با کمترین تلاش به بیشترین دستاوردها برسد و همین موضوع را در رابطه با خداوند هم می‌خواهد.
بُعد اعتقادی مسئله این است که در روند سکولارسازی جوامع، آنچه کم‌رنگ شده حق خداوند و نگاه به آخرت است. خیرخواهی سکولار متوجه نفع دنیوی است. اگر کار خیر من سودی ملموس و مادی به خودم و دیگران نمی‌رساند «عبث» است. «چرا با پول خود مسجد بسازیم؟ بهتر نیست بیمارستان بسازیم؟» این پرسش نشان دهنده بی‌اهمیت بودن شعائر در نگاه خیرخواهانه سکولار و توجه به چیزی است که نفعی مادی دارد. پرسش‌هایی دیگر از این دست هم هست، مثلا: «چرا به جای حج، پولش را به فقرا نمی‌دهید؟» حج اینجا یک شعیره عبادی است که در آن عبادت خداوند مطرح است. عبادت محض خداوند بدون آنکه نمود بیرونی مادی مستقیم داشته باشد برای این دیدگاه مطرح نیست، پس مورد اشکال قرار می‌گیرد.
بی‌توجهی یا کم رنگ شدن نگاه اخروی هم از همین جنس است.« کار خیری که تو می‌کنی فایده‌ایش چیست؟ آیا شکم گرسنه‌ای سیر خواهد شد؟ آیا بیماری شفا خواهد یافت؟» اگر پاسخ تو این باشد که: «آخرتم را نجات خواهم داد»، احتمالا طرف مقابل پوزخندی بزند و بگوید: «آخرت برای کسانی است که دنیا را آباد کنند». یا از این دست پاسخ‌ها. شاید هم نقل قول‌هایی از خیام و دیگران بیاورند که هر کس اینجا شاد باشد آنجا هم شاد است. در این نگرش، آخرت خیلی مهم نیست و اگر هم آخرتی باشد هر که اینجا خوش بوده آنجا هم خوش است و هر که دنیایش آباد بوده حتما آخرتش هم آباد است. بنابراین آخرت اصل نیست و دنیا اصل است و اصلا مهم نیست که به آخرت فکر کنی. به دنیا فکر کن، آخرت - اگر آخرتی در کار باشد - خودش درست می‌شود. این شخصیت «خود مستحق‌دان» هم دوست دارد خدایش را خودش انتخاب کند و هم دوست دارد عباداتی که انجام می‌دهد مطابق میلش باشد و از سوی دیگر نگاه اخروی‌اش جدی نیست و اگر هم سخن از آخرت به میان آید خود را آنجا هم مستحق بهشت می‌داند:
﴿وَلَئِنْ أَذَقْنَاهُ رَحْمَةً مِّنَّا مِن بَعْدِ ضَرَّاء مَسَّتْهُ لَيَقُولَنَّ هَذَا لِي وَمَا أَظُنُّ السَّاعَةَ قَائِمَةً وَلَئِن رُّجِعْتُ إِلَى رَبِّي إِنَّ لِي عِندَهُ لَلْحُسْنَى﴾ [فصلت: ۵۰] (و اگر از جانب خود رحمتی پس از زیانی که به او رسیده است بچشانیم خواهد گفت: من سزاوار آنم و گمان ندارم برپا شود و اگر هم به سوی پروردگارم بازگردانیده شوم قطعا نز او برایم خوبی [و بهشت] خواهد بود).
در چنین نگرشی و با دور کردن عبادات و شعائری که به شکل ویژه متوجه خداوند و آخرت است و نمود دنیوی مستقیمی ندارد، انگیزه انجام این شعائر هم ضعیف
می‌شود. البته بدون شک همین عبادات هم در پایان منافع پرشماری دارند که در همین دنیا خود را نشان خواهند داد اما آنان خواهان نفع مستقیم و فوری و قابل دیدن هستند.
چرا عبادت بدنی لازم است؟
اعمال تایید درون‌اند و نوعی تلاش ظاهری برای صدق درون. صدق درون با عمل بیرونی آشکار می‌شود. «تلاش» نماینده صدق است. همانطور که رفتار بر درون تاثیر می‌گذارد اعمال نیز درون را قوی تر می‌کند برای مثال، سجده نماد خاکساری در برابر پروردگار است.
شما کسی را که همواره با زبان ستایشتان می‌کند ولی عملی در آن دیده نمی‌شود، قبول ندارید چون صدق عمل همیشه مورد توجه است. اثبات صدق درون نیازمند وقت و انرژی است.
ما با عمل ظاهری تمام وجودمان را در آن لحظه قربانی خداوند می‌کنیم از جمله جسم را. پروردگار متعال از ما اعمال کامل را می‌خواهد. عمل باید در شأن خداوندی او باشد. از این رو عمل ما باید قلبی و زبانی و بدنی باشد تا در حد امکان در شأن پروردگار باشد. ما نیازمند اثبات صدق و نیازمند بزرگداشت خداوند هستیم.
ادامه دارد…
چرا بهشت را هم مانند دنیا محدود می‌بینی؟
خداوند متعال در قرآن فرموده است: {لَهُمْ مَّا یَشَآءُوْنَ فِیْهَا} (آنان در بهشت هرآنچه بخواهند برایشان فراهم است) و در ادامه می‌فرماید: {وَلَدَیْنَا مَزِیْدٌ} (و بیشتر از آن [نیز] نزد ما هست). هرچه بخواهند! و تازه چیزهایی هم هست که در تصور ما نمی‌گنجد و {نزد ما بیشتر [هم] هست}. از جمله دیدن حق تعالی که بالاترین نعمت بهشت است.
تا می‌توانی بهشتت را بساز و بدان که هرچه بدی در این دنیا هست، آنجا نیست. نا امنی، خیانت، دزدی... هر چیز بدی که فکرش را بکنی... مگر ما همین جهان عاری از بدی را نمی‌خواستیم؟
خب بهشت همان جهان است! آنهایی هم که باعث زشتی این جهان شده‌اند پی کارشان می‌روند. یا جهنمی می‌شوند، یا برای مدتی تنبیه می‌شوند و یا اگر دچار شرک نشده‌اند بخشیده خواهند شد و وقتی بهشتی شدند دیگر بهشتی‌اند! بماند که هر بهشتی سرزمین مخصوص خودش را دارد... آنجا پادشاهی توست! در سرزمین تو کسی نیست جز آنهایی که خودت می‌خواهی و آنچه خودت می‌خواهی. هر چه نمی‌خواهی آنجا نیست و هر چه بخواهی هست. هرچه واقعا شادی‌آور است و دارای لذت است. به بهشتت فکر کن و برایش کاری کن!
با این حال باید درباره این «هر آنچه بخواهند» توضیحی بدهم. برخی از خواسته‌هایی که ممکن است به ذهن برخی برسد، ناشی از انحرافات این دوران است. مثلا شاید کسی با خودش بگوید من می‌خواهم برهنه باشم. برهنگی در هیچ دورانی یک مزیت و یک آرزو نبوده. مردم در شهرها و در تمدن‌ها پوشیده بوده‌اند و زیبا پوشیدن را همواره دوست داشته‌اند و برهنگی همانطور که در قرآن آمده نخستین تنبیه آدم و حوا بود. برهنگی کنونی یک شرایط ساختگی است که ناشی از تبلیغات و صنعت مد و سینما است. دقیقا داستان آن پادشاه لخت است.
و حتی بیهودگی و لغو... بهشت سرزمین خوشی‌های خاصی است. لذت بردن در عین معنا. خوشی‌هایی که به بیهودگی و پوچی لذت‌های اهل دنیا شباهتی ندارد. حتی در آیات وصف بهشت می‌توان وصف کسانی که بهشتی می‌شوند را دید. یعنی خود آیات وصف بهشت می‌گویند چه کسانی شایسته آن سرزمین هستند. مثلا در وصف مؤمنان آمده که: {وَالَّذِينَ هُمْ عَنِ اللَّغْوِ مُعْرِضُونَ} [مؤمنون: ۳] (و آنان که از بیهودگی [در گفتار و کردار] رویگردانند) و در وصف بهشتیان آمده که: {لَا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْوًا وَلَا كِذَّابًا} [نبأ: ۳۵] (در آنجا نه سخن بیهوده‌ای می‌شنوند و نه دروغی). از بیهودگی دوری گزیدند، تا بیهودگی نشنوند. بهشتی بودن وصفی است که می‌شود از دنیا با خود داشت. حتی با نگاه به وصف زنان بهشتی می‌توان به برخی از ویژگی‌های زنانی که بهشتی خواهند شد پی برد.
پس خواسته‌های بهشتیان بر اساس همان فطرت صحیح انسانی و بر اساس ذات بهشتی آنان است نه بر اساس بیهودگی دنیا و بی‌بند و باری کافرانه صد سال اخیر. در بهشت چیزی ضد فطرت و ضد اخلاق وجود ندارد.
تبعید اختیاری | چگونه با کمال میل، از میدان عمل کنار کشیدیم
تهیه شده توسط: پروژه‌هایم
پروژه‌هایم | My Project
تفاوت است میان دینداری‌ای که چیزی جز تخلیه نیست - حرکات و واکنش‌های خیرخواهانه، دعوی، علمی، و حتی عبادی، با هدف پر کردن نوعی خلأ و انجام «کاری» در این زندگی - و دینداری‌ای که سرشار از روح بندگی خالص برای خداست، دینداری‌ای که روشن‌بین، آرام، و آگاه به مقاصد وحی است.
دینداری نوع اول خالی از خیر نیست، اما مشکل آن این است که سهم نفس و خواسته‌های شخصی در آن بیشتر و پررنگ‌تر است.
- عبدالله الشهری
پروژه‌هایم | My Project
📚 دُرّستان (گزیده‌ای از آثار ابودرداء و ام‌درداء)
مؤلف: محمد عمر خسرو
______________
@pezhvaak_ch
شب قیام به صبح عید رسید. بزرگداشت عید، بزرگداشت شعائر الهی است. هوای کودکان را داشته باشیم و عیدی‌شان را فراموش نکنیم. دست بزرگترها را ببوسیم و بگوییم که بودنشان چقدر با ارزش است...
عیدتان مبارک و تقبل الله منا و منکم.
عزیزان بسیاری لطف داشتند و پی دی اف را منتشر کردند و یا خاطرات خود از رمضان را نوشتند؛ الله جزای خیرشان بدهد.
اما چون عجله داشتم و نمی‌خواستم وقت مناسب انتشار «پی دی اف» را از دست دهم، چند نکته مهم را از قلم انداختم که همینجا به شکل مختصر خواهم گفت:
در حقیقت چیزی که جا گذاشته بودم، استدلال به آیات قرآن در این باره یعنی بزرگداشت شعائر الهی بود. طبق قرآن، بزرگداشت شعائر و اوامر الهی و اهمیت دادن به آن نشانه تقوای دل است. الله متعال می‌فرماید:
{ذَلِكَ وَمَن يُعَظِّمْ شَعَائِرَ اللَّهِ فَإِنَّهَا مِن تَقْوَى الْقُلُوبِ} [حج: ۳۲]
(این است [فرمان الله]، و هر کس دستورهای دینی و الهی را بزرگ بشمارد، یقیناً این [بزرگداشت، نشانه‌ای] از پرهیزگاری دل‌هاست).
بدون شک توجه به شعائر خداوند و فرایض او و آماده کردن خود و محیط زندگی و خانواده برای آن نشانه بزرگداشت شرع و دستورات آن است. اگر کسی برای فلان جشن غیر مشروع خود را آماده می‌کند نیتش سرگرمی و تفریح و همراه شدن با موج جامعه و کلی نیت پراکنده دیگر است. اما رمضان چه؟ عید رمضان چطور؟ موسم حج چطور؟ اینها دیگر جشن محصول و بازار و شکم و سرگرمی نیست. این مناسبت‌ها مستقیما به شعائر و اوامر الهی مربوط است و عاملی جز تقوای دل ندارد.
اما عزیزان توجه داشته باشید که پاداش این بزرگداشت، بزرگداشت است و «جزا از جنس عمل است» و آنکه شعائر پروردگار را گرامی بدارد، این به سربلندی خودش نزد الله متعال ختم می‌شود:
{إِنَّ الصَّفَا وَالْمَرْوَةَ مِن شَعَائِرِ اللَّهِ فَمَنْ حَجَّ الْبَيْتَ أَوِ اعْتَمَرَ فَلَا جُنَاحَ عَلَيْهِ أَن يَطَّوَّفَ بِهِمَا وَمَن تَطَوَّعَ خَيْرًا فَإِنَّ اللَّهَ شَاكِرٌ عَلِيمٌ} [بقره: ۱۸۵]
(«صفا» و «مروه» از نشانه‌های [ظاهریِ شریعتِ] الله است؛ پس هر کس که حج خانه [کعبه] یا عمره به جای می‌آورد بر او گناهی نیست که طواف [= سعی] بین آن دو را [نیز] انجام دهد [و این کار، از رفتارهای جاهلیت تلقی نمی‌گردد]؛ و کسی که به میلِ خود کارِ نیکی انجام دهد، [بداند که] بی‌تردید، الله سپاس‌گزار و داناست).
می‌بینید که پروردگار متعال تلاش ما را شکر می‌گزارد! و این پاداش اجرای امر و انجام نیکوی آن است. پاداش اجرای نیکو و بزرگداشت امر الله، گرامی‌داشت و شکر از سوی اوست. پاداشی از جنس تلاش.
محور هرگونه زیباسازی باید بر روی کودکان و نوجوانان باشد. خاطره‌سازی، پشتوانه‌ای قوی برای آینده است. بسیاری از کارهای ما برای همین پشتوانه قوی از خاطرات زیباست. رمضان، پتانسیل بالایی برای خاطره‌سازی دارد. مشارکت جمعی، همکاری و با هم بودن اتفاقا می‌تواند بخش مهمی از پازل خالی زندگی کنونی ما را پر کند…
Читать полностью…
دنیایی که معنایی ندارد، پندی هم ندارد. معلمی است که درس نمی‌دهد اما کتک می‌زند.
- عبدالله شیخ آبادی
پروژه‌هایم | My Project
🌙📚دفتربرنامه‌ریزی‌عبادت‌های‌ماه مبارک‌رمضان
حاسِبُوا أَنْفُسَكُمْ قَبْلَ أَنْ تُحَاسَبُوا
حساب خود اینجا کن آسوده دل شو
میفکن به روز جزا کار خود را»
Читать полностью…
تحفه ای که پیش روی شماست، دفتر ثبت این لحظات است. اینکه فرائض و نافله هایت را بنویسی؛ تلاوت و ذکرهایت را بشماری و از اعمالت باخبر گردی تا بدانی برای سی روز مهمانی، از سفره ی خدا چه اندازه بهره‌مند شده ای. این دفتر قصد دارد تو را به دوست برساند اگر دست به دست هر صفحه اش بسپاری…
🪴درصورت تمایل برای تهیه‌ی این دفتر برنامه ریزی رمضان با آیدی زیر در تلگرام تماس حاصل فرمایید :
عنوان: حباب لذت | آیا ملحد به لذت مداوم خواهد رسید؟
نویسنده: کویستان ابراهیمی
تهیه شده توسط: مای پروجکت
پروژهٔ فرهنگی و علمی‌ات را که با ارزش‌ترین اوقات خود را برایش داده‌ای و از سلامتی‌ات برایش مایه گذاشته‌ای، هرگز در درگیری‌ها و بحث و جدل‌ها تباه نکن.
به راهت ادامه بده و مواظب این تقاطع‌های حواس پرت‌کن باش!
- عبدالله الشهری
پروژه‌هایم | My Project
به عنوان کسی که یک سال و چند ماه اخیر به اخبار غزه پرداخته می‌خواهم درباره این مدت کمی روشنی‌سازی کنم.
یک اصطلاح وجود دارد که: «یک صلح بد بهتر از یک جنگ خوب است.» در روزهای اخیر از چندین نفر شنیده‌ام که آتش بس در غزه بهترین راه حل نیست و ما نمی‌توانیم تسلیم شویم و باید تا انتها بجنگیم.
البته چنین افرادی قرار است با دستان فلسطینی ها بجنگند که بیش از چهل هزار نفر از آنها - اگر نه بیشتر - تنها در آخرین سال نسل کشی جان خود را از دست داده‌اند.
می‌دانید، صحبت از صلح و جنگ زمانی که فضای بیرون پنجره‌های شما عمدتاً صلح‌آمیز است، آسان است و می‌توانید جنگ را مرور کنید یا در زمان مناسب با بستن درب لپ‌تاپ و یا گوشی، خود را از آن دور کنید.
همه از جنگ خسته شده‌اند، دیگر نیرویی باقی نمانده است... اما هیچکس به اندازه کسانی که مستقیماً در جبهه‌های جنگ هستند، از جنگ خسته نمی‌شود! هیچ کس از صحبت کردن در مورد زندانیان «خسته»نمی‌شود، به جز کسانی که مستقیماً در اسارت هستند.
هر نتیجه‌ای که منجر به پایان دادن به نسل‌کشی، آزادی زندانیان ما از زندان، و زمان گرانبهایی شود که فرصتی برای مهلت و آمادگی داشته باشد، نتیجه‌ای پیروزمندانه است و به هیچ وجه «عقب‌نشینی از مبارزه» نیست. اگر در چهارچوب چنین تفکر محدودی به مبارزه نگاه کنید، چیزی در مورد مبارزه نمی‌دانید و حتی بیشتر از آن چیزی در مورد بهای پیروزی که اغلب به وضوح به قیمت آزادی، خون، مال یا شما داده می‌شود، نمی دانید. با این حال طبق مفادی که تاکنون اعلام شده این آتش‌بس را نمی‌شود یک توافق بد دانست بلکه تا حد زیادی عزتمندانه است.
و میوه‌های واقعی فقط با گذشت زمان ظاهر می‌شوند.
برادران غزه دلایل خود را برای این عملیات و برای این زمان داشتند که درک آنها از راه دور آسان نیست، حتی اگر از جنگ و سیاست واقعی دور باشیم.
برای درک بهتر این وقایع، باید برخی از قوانین اساسی سنت الله را در نظر داشت:
۱. هنگامی که خداوند چیزی را بخواهد، وسیله آن را ایجاد می کند. اینها می‌توانند چیزهایی باشند که مستقیماً به یکدیگر مرتبط نیستند، اما پیامدهای آنها کاملاً با آنچه در نگاه اول تصور می‌کنید متفاوت است.
۲. نقشه‌های خدا شامل نقشه‌های دشمنان اوست. هر قدر هم که علیه امت تدبیر و نیرنگ شود، خداوند مراقب آن است و نقشه او پیروز می‌شود. زیرا دشمنان اسلام کارهایی را انجام می‌دهند که ظاهراً در کوتاه‌مدت برایشان موفقیت می‌آورد، اما در بلند مدت همان اعمالی است که باعث شکست آنها می‌شود.
۳. خداوند از این امت محافظت می‌کند و بالاتر از همه، خداوند وعده داده است که از «شام و اهل آن» مراقبت خواهد کرد. تحولات عمده‌ای در شام در حال وقوع است. شام مرکز و قلعه این امت است و پایه‌های آن در حال پی‌ریزی است.
الحمدلله رب العالمین
قال الطيبي: أحسنوا أعمالكم الآن حتى يَحْسُنَ ظنُّكم بالله عند الموت، فإنَّ مَن ساء عملُه قبل الموت يَسوء ظنُّه عند الموت.
طیبی می‌گوید: اعمالتان را نیکو سازید تا گمانتان به الله در هنگام مرگ نیکو گردد، زیرا کسی که پیش از مرگ عملش بد باشد، هنگام مرگ نیز گمانش بد خواهد شد.
قسمت دوم: چرا خداوند از ما عبادت عملی می‌خواهد؟
یکی از جلوه‌های این «تقلیل» به حداقل رساندن حرکت‌ها و محدودسازی هر چه بیشتر اعمال عبادی به درون است. این با «کم تلاشی» انسان معاصر هم ارتباط دارد. انسان معاصر نمی‌خواهد تلاش خود را در غیر آنچه سود مستقیم مادی می‌دهد صرف کند، حتی اگر آن سود متوجه دیگران باشد از نظر او و نگاه او به نیکوکاری موجه است.
از این رو معنویت‌خواهان غربی سعی کردند با دور زدن کلیسا و آنچه «ادیان ابراهیمی» می‌خوانند به شرق دور توجه کنند و شعائری گزینشی شده را از آنجا وارد کنند. در این شعائر حرکات عبادی به حداقل رسیده و در مواردی محدود به تکرار برخی جملات و اوراد است که معمولا در حالت نشسته انجام می‌شود. البته این اقتباس از شرق هم گزینشی بوده و موارد پرهزینه یا دشوار را حذف کرده‌اند.
همین حرکات محدود و اوراد تکراری هم برای انسان غربی یک «فایده» دارد. رسیدن به آرامش و صفای درونی با کمترین تلاش. فراموش نکنیم که در این «شعائر» شرق دور، موضوع خدا کاملا فراموش شده و انسان بیشتر طرف طبیعت است یا بیشتر با درون خود در ارتباط است.
تفاوت این نگاه به شعائر با شعائر اسلامی و دیدگاه اسلام آن است که در عبادت اسلامی، زندگی و مرگ و همه چیز انسان از آن الله است. با نگاهی گذرا به عبادات و شعائر اسلامی به راحتی می‌توان فهمید که این عبادت‌های بسیار متنوع و گسترده‌اند و همه وجود انسان را درگیر می‌کنند. و بلکه حتی خشوع بیرون، نشان از خشوع درون است. حدیفه بن یمان رضی الله عنه مردی را دید که در نماز با ریشش بازی می‌کند، پس فرمود: «اگر دل این خاشع بود، اعضای بدنش نیز آرام می‌گرفت». و این یعنی رابطه محکمی میان آرامش درون و آرامش بیرون وجود دارد و این دو به هم مرتبط هستند.
هر انسانی گرایش‌ها و سلایق خودش را دارد. عده‌ای خلوت را دوست دارند و طبعا عبادات خلوت برایشان خوشایندتر است و عده‌ای اجتماعی‌تر هستند و خواهان عباداتی هستند که در جمع باشد. برخی اهل جنب و جوش هستند و برخی آرام. برخی سخاوتمندانه می‌بخشند و برخی به سختی. برخی اهل سفر هستند و برخی خیر. همه اینها باعث می‌شود عبادات هم متنوع شوند تا «پیروی» انسان ثابت شود. دوستی و محبت وقتی ثابت شود که امر محبوب در هر حالی اجرا شود نه آنکه وابسته به سلیقه و دلخواه شخص باشد.
عبادت نیز متوجه پروردگار متعال است و از این رو بنده نیز باید از عبادتش خشنودی او را بخواهد نه خشنودی خود را. هرچند خشنودی خداوند قطعا به خشنودی فرد هم منتهی می‌شود.
والله اعلم
پیروی از هوای نفس و آرزوهای دور و دراز، ته‌مایه هر تباهی است. زیرا پیروی از هوای نفس انسان را از شناخت حق و قصد آن باز می‌دارد و آرزوهای دور و دراز آخرت را از یادش می‌برد و او را از آماده شدن برای آن دور می‌سازد.
- امام ابن قیم رحمه الله (الفوائد)
