Telegram-канал mohsenjalalpour - ✍️ محسن جلال‌پور: Unsorted

✍️ محسن جلال‌پور

11 February 2016 00:15

روزهای دوچرخه و سرود

چه روزهاي قشنگي داشتیم. شور و شوق پانزده سالگي هم قشنگ ترش کرده بود.برای ما هم فال بود و هم تماشا. شوقی داشتیم کودکانه و حسی داشتیم مردانه. چهار ماهی بود كه روزها به تظاهرات می رفتیم وشب ها شعار می نوشتیم. وقت و بي وقت هم با رفقا دور هم جمع مي شديم و اعلاميه مي خوانديم و مي نوشتيم و پخش مي كرديم. گاهي شعر می گفتیم و شعار می ساختیم. چله کوچیکه 57 که رسید، شهر آبستن حوادث بزرگ بود. مردم بوی یک تغییر را فهمیده بودند. ارتشی ها هم به مردم پیوستند. همه یکی شدند. حالاديگر آن چه مي خواستيم درحال تحقق بود. روزهایی که نظامی ها به انقلاب پیوستند را به خاطر دارم. آن روزها شیرینی می گرداندیم و گل می دادیم.می گذاشتیم در لوله تفنگ ارتشی ها. مثل "تیستوی سبز انگشتی" که کتابش را همان سال ها خوانده بودم.
چه روزهای عجیبی. با دوچرخه رالي28 که ازقد من هم بلندتر بود،روزهای انقلاب را پشت سر می گذاشتم. با این رفیق شفیق، نفس نفس می زدم و از کوچه و خیابان های انقلاب به تاریخ سرازیر می شدم.
صبح ٢٢بهمن ٥٧ را خوب به خاطر دارم. وقتي از راديو، صداي انقلاب را شنیدم." اینجا تهران است. صدای راستین ملت ایران. صدای انقلاب ".
و این گونه بود که انقلاب به پیروزی رسید. همه جا دود اسپند بود و گردش شیرینی. از هر جایی صدای ترانه و سرود پیروزی می آمد. سرود "الله الله" را هنوز هم كه مي شنوم به همان روزها برمي گردم.سرودي كه وقتی برای اولين بار آن را شنيدم، بي اختيار اشك ازچشمانم سرازير شد.اشكي كه هم ازسر شوق بود و هم از سرهيجان. آن روزها گذشته اند و انقلاب ما هم چون رودی پر خروش از پیچ و خم های زیادی گذشته است.
وقتی به آن روزهای به یاد ماندنی فکر می کنم، اولین چيزي که حسرتش را می خورم، عشق و ایثار و هبستگی است. این را فقط همان روزها داشتیم.فوقش تا پایان جنگ و نه قبل از آن و نه حتی بعد از آن، دیگر تکرار نشد.
و امروز بعد از٣٧سال از آن روزها، تنها آرزويم دیدن روی قشنگ عشق و محبت و همبستگی مردم ایران است. این بار برای ساختن و صلح ورزیدن. تبريك ٢٢بهمن تبريك محقق شدن يك آرزوی خوب است كه من و هم سن و سال هاي من بيش از بقيه آن را درك می کنیم.

محسن جلال پور

/channel/mohsenjalalpour