Telegram-канал manojuneghan - 🔹کانال‌رسمی‌و‌مردمی‌‌ بخش جونقان‌‌،‌من‌و‌جونقان: Unsorted

🔹کانال‌رسمی‌و‌مردمی‌‌ بخش جونقان‌‌،‌من‌و‌جونقان

29 May 2025 10:41

ارسال از مخاطب من و جونقان

مردی خود را به درخت آویخت. جوانی در پارکینگ خانه، خود را به دار آویخت. پدری نفس خود را کشت. کودکی پیش از آنکه زندگی را تجربه کند مرگ را به آغوش کشید. همه این‌ها خبرهایی‌‌ست که تنها طی یک هفته در جونقان به گوش می‌رسد. و به قول مختاری:
صدا که می‌شکند
حرف که چرک می‌کند
جمله ها که نقطه چین می‌شوند
پیری یا بچه‌ای که خود را می‌کُشد
تازه معنا روشن می‌شود
بله، معنا روشن شده است. قرار جای خود را بی‌قراری داده است. ولوله‌ای میان مردم درگرفته‌ست. چه شده است؟ چرا چنین می‌کنند؟ و هرکسی به فراخور تجربه جمله‌ای می‌گوید:
اولی: می‌گویند مشکل مالی داشت
دومی: می‌گویند مدتی بود کم‌سخن شده بود
سومی: لابد مشکل خانوادگی داشته
و در هر نشستی و جمعی سخنی از این دست گفته می‌شود.
ولی به نظر می‌رسد تکثر این رخداد فراتر از چنین گزاره‌هاست. شاید چنین گزاره‌هایی تنها معلول وضعیت بنیادین‌تری باشد. وضعیتی که مدت‌هاست توازن خود را از دست داده است. و شاید چنین رخدادی در حال پاسخ به همین وضعیت است. وضعیتی که نه حرف حساب می‌شنود و نه فریادی و اعتراضی. و این بار مردم این چنین منفعلانه و در سکوت نهیب می‌زنند که حیات ناممکن شده است. و ما بازماندگان این حیات باید این نهیب را فریادی کنیم و اعتراف کنیم که نه در آگاهی و معرفت ما بلکه در هستی اجتماعی ما اتفاقی افتاده است. اتفاقی بس شوم و ناگوار. اتفاقی که نیش می‌زند، خنج می‌کشد و مدام مثل مرضی مسری بر جانمان افتاده است و تنها مرگ را نشانه رفته است. و پرسش اینجاست آیا مرگ را به زندگی تقدمی‌ست؟ آیا در این بحران سیاسی، اجتماعی، اخلاقی و بالاخص اقتصادی عطای زندگی را باید به لقایش بخشید؟ اتفاق هرچه باشد، پیامی روشن دارد، پیامی که می‌گوید رانه‌ی مرگ بر رانه‌ی حیات غلبه کرده است و ما موظفیم از شرایطی که چنین لحظه‌ای را ممکن کرده است پرسش کنیم. ما به جای جستجوی علت در ذهن و خانواده‌ی فوت‌شدگان باید از شرایط اجتماعی‌ای که چنین امری را ممکن می‌کند پرسش کنیم. راقم این سطور بر این باور است که این رخداد نه محصول دعوای خانوادگی یا بحرانی روانی-وجودی بلکه حاصل یک سرخوردگی اجتماعی‌ست. این اتفاق برآمد سرکوب تمام نیروهای اجتماعی‌ست و در این دقیقه‌ی تاریخی که هیچ‌یک از نهادهای دولتی خود را موظف به مداخله در این وضعیت نمی‌داند، شاید بهتر باشد هر فرد و خانواده نیرویی باشد برای برون رفت از این وضعیت. و در انتها بی‌آنکه قصد شعار دادن داشته باشم می‌گویم به جای سیاست مرگ و هم‌داستان شدن با حاکمیت که دهه‌هاست سیاست مرگ را پیشه کرده است از حیات دفاع کنید و از سیاست حیات سخن بگویید. و نگارنده نه در مقام یک فرد بلکه در مقام یک نیروی اجتماعی و نه با یک امید خوشبینانه بلکه با امیدی بدبینانه فریاد می‌زند که بودن بِه از نبودن است.‌ مرگ را فرصت تجربیدن است اما زندگی را نه.

@manonuneghan