Telegram-канал kungilkoshonasi - 👑❤️ КЎНГИЛ КОШОНАСИ ❤️👑: Unsorted

👑❤️ КЎНГИЛ КОШОНАСИ ❤️👑

28 April 2025 18:11

👑❤️ КЎНГИЛ КОШОНАСИ ❤️👑

28 April 2025 18:09

Нон, совун ва муҳаббат

Қамоқхонамизда Ғолиб деган назоратчи ишларди. Уззукун ойнага қараб қизғиш-қўнғир жингалак сочларини силлиқлаб тарагани-тараган эди. Толиққан афти ангорини кўрган одам уни консерватория талабаси дерди. Аллақандай учувчи сержантдан арзон-гаровга сотиб олган ағдарма эскича кўк плашини сира ечмас, ўзи ҳам бу униққан кийимда ойдеккина машшоқ талабага айланиб қоларди гўё.
Мен билан ош-қатиқ бўлиб қолганининг боиси илк бор камерамга кириб келганда, уни хуш-хандон кутиб олгандим. Аммо-лекин ҳаммасидан ҳам уни кўпроқ китобларим жалб қилди. Бир куни у мендан ҳаёт каминани итқитиб ташлаган эса-да, не сабабдан ютоқиб китоб ўқишимни сўраб қолди. Бундан не наф? Ахир, ҳали узоқ ўтираман. Башарти кун келиб озодликка чиққан тақдиримда ҳам манглайимда ўтириб чиққан деган ўчмас тамға қолади-ку…
Ўз навбатида мен ҳам “Китоб ўқиш ўрнига наша чекиб, қимор ўйнайми ёки пичоқбозлик қилайми?” деб сўраганимда, у ўйланиб қолди.
Тез орада биз қалинлашиб кетдик.
Иш вақти тугагач, одатда у камерамга кириб, ёнимга ўтирар ва бир нуқтага тикилганча, узоқ вақт миқ этмасди. Сўнгра мендан Худо, муҳаббат ва бахт, ҳаёт-мамот, жаннат ва дўзах ҳақида сўрарди. Ҳа, ақл-фаросати балодай эди унинг.
– Наҳотки биз ҳам одам бўлсак? – деди у кунлардан бир куни. – Қандайдир ўттиз беш лира[1] маошни деб бир ойлаб турмадан чиқмаймиз. Сизлардан нима фарқимиз бор? Бу ерга ўз ихтиёримиз билан келганмиз. Шу, холос.
Унинг ҳеч кими йўқ эди: онаси ўн йил бурун силдан ўлиб кетган, отасини эса ҳатто эслолмасди.
– Муҳаббат… – дерди у кўпинча. – Кинолардагина бўладиган самовий ишқ… Ўй-фикрларимни кўзларимдан уқиб оладиган севгилим бўлишини истайман. Биз сўз билан эмас, нигоҳларимиз билан суҳбатлашган бўлардик. Уйимиз ҳам бўларди: икки-уч хонали, бундан ортиғи керак эмас… Уйимиз ола-ғовур шаҳарда эмас, денгиз бўйидаги ўрмонда бўлишини хоҳлардим, мошиналар ва радио шовқинларидан олисда. Узоқ қиш тунлари соҳилга тўлқинлар урилиб, бўрон дарахтларни юлқилаб, ўрмондан бўриларнинг увиллаши эшитилганда, севгилим пинжимга тиқилиб: “Ғолиб, қўрқиб кетяпман…” деган бўларди. Кейин ўғлимиз туғилади, сочлари жингалак ва малла, кўккўз, дўмбоқ чақалоқ. Худди кинодагидек…
– Кейин-чи?
– Кейин… Суюклигим вафот этади… Ўз қўлларим билан гўр кавлаб, уни тупроққа қўярдим ва ўзим ҳам ўлардим!
Шундай кунларнинг бирида Ғолиб мендан китоб сўради. Самовий ишқ-муҳаббат ҳамда доно фикрлар ёзилганидан, деди у. Бунақаси менда йўқ эди. Ошналаримнинг биттасидан “Камелияга бурканган хоним”[2]ни сўраб олиб бердим. Эртаси куни Ғолиб кўзлари қизариб келди. Туни билан ухламабди.
– Ишонасанми, – деди у, – Маргаритага ачиниб, узоқ йиғладим, тонггача мижжа қоқмадим… Ё Раббий, нақадар кучли, нақадар фусункор сўзлар-а!
Ғолиб мендан яна биронта китоб сўради. Қўлимга илинганини бердим. Адашмасам, “Менинг университетларим” эди.

Ўқинг... Фақат йиғламанг!

@kungilkoshonasi