Telegram-канал ensafnews - انصاف نیوز: Unsorted

انصاف نیوز

16 September 2023 18:30

➖ فاتحه‌ای بر قبر بی نعش

مهدی رزاقی طالقانی، پژوهشگر اجتماعی در یادداشتی با عنوان «فاتحه‌ای بر قبر بی نعش» که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

گاهي واقعيت‌ها خيلي دير حقيقتي را عرضه مي‌کنند، چرا که حقیقت اساساً به نفع هیچ کسی نیست. در داستان سلیمان نوشته‌اند وقتی خرنوب( نمادگیاه ویرانی) سراغ سلیمان آمد، او در حال ساختن مسجدالاقصی بود فهمید که عمرش به پایان آمده است، به خدا گفت خدایا! مرگ مرا از جنّیان بپوشان، تا هم بنای ساختمان مسجد را به پایان برسانند، و هم انسان‌ها بدانند که جنّ‌ها علم غیب نمی‌دانند
سلیمان به محراب و محل عبادت خود بازگشت و در حالی‌که ایستاده و بر عصایش تکیه داده بود، از دنیا رفت. مدّتی به همان وضع ایستاده بود و جنّ‌ها به تصوّر این که او زنده است و نگاه می‌کند، کار می‌کردند. سرانجام موریانه‌ای وارد عصای او شد و درون آن را خورد. عصا شکست و سلیمان به زمین افتاد. آن گاه همه فهمیدند که او از دنیا رفته است.

حقیقتِ «مسئله علم در ایران» این است که همچون تن سلیمان، تولید علم و متمم مورد نیاز آن، زایش فرهنگ سالهاست که در ایران مرده است؛ هرچند در واقعیت موجود، ساختارها و سازمانها و ساختمانهای آن، هنوز، مانند عصای سلیمان پا برجا هستند. وزارت علومی در کار است و دانشگاه‌های مختلفی هر سال دانشجو می‌پذیرند و … .

پر واضح است که زایش نهادهای علمی و فرهنگی، به استقلال و آزادی آنها از قید و بند ساخت سیاسی و قدرت بستگی دارد. دانشگاه تهران در ابتدای دوره سلطنت محمدرضا شاه چند سالی استقلال داشت که آن هم به اصرار دکتر علی اکبر سیاسی و چند تن از اساتید مبرز دیگر بود و بعدها و پس از کودتا ۲۸ مرداد که شاه دوم پهلوی به سمت پادشاهی استبدادی رفت، به بهانه خودداری دکتر على‌اکبر سیاسى از اجراى درخواست شاه مبنى بر اخراج اساتیدی چون مهندس بازرگان و دکتر سحابى و…به استقلال دانشگاه پایان داد و حق تعیین ریاست دانشگاه توسط شوراى دانشگاه منتفى گردید و ریاست دانشگاه باز انتصابى و فضاى دانشگاه امنیتى شد. در واقع از آن تاریخ به بعد، این شاه بود که با وزرای گوش به فرمان فرهنگ، دانشگاه را اداره می‌کرد.

بخش عمده تلاش فرزانگان ایرانی که در فردای تاریخ به عنوان میراث ایران قرن ۱۴ از آن یاد خواهد شد، محصول همین چند سال استقلال دانشگاه است و باقی آنچه تحت عنوان علم در ایران این یکصد و حالا دو سال به جامعه عرضه شد یا مونتاژ و کپی برداری از پیشرفت‌های روز علمی در غرب و شرق بود، یا شبه علم.

به هر حال روند سقوط دانشگاه تهران از همان سال‌های پس از کودتا آغاز شد و کس و بی کس در ادامه کار به ریاست آن رسیدند و نیروهای نظامی پایشان به دانشگاه باز شد و سطح علمی اساتید با موج مهاجرت آغاز دهه پنجاه به شدت پایین آمد. با ادامه چنین وضعیتی در در سال‌های منتهی به انقلاب، چپ‌ها دانشگاه را در اختیار گرفتند و آن را به یک سالن اجتماع سیاسی تبدیل کردند که هر کسی دوست داشت کلاسها را تعطیل می‌کرد و در آن را می‌بست و دانشگاه عملاً جایی شبیه کف خیابان بود، همانقدر سطحی و همانقدر بی نظم و بی هدف. دانشگاه در این سالها همان حیات نیم‌بندش هم معرض خطر بود

بعد از پیروزی انقلاب در سال ۵۷، باز هم دانشگاه از سیاست خالی نشد؛ با کمک چپ‌های اسلامی، دانشگاه با انقلاب فرهنگی به کما رفت و از این تاریخ به بعد تا به همین امروز زندگی نباتی دارد، در این سالها دانشگاه تهران به نمایندگی از تمام دانشگاههای کشور، هدفمندانه به محل اقامه نماز جمعه تبدیل شد، اگر چپ‌ها در این سالها بر سر کار بودند بر تن نحیف و رنجور دانشگاه یک لباس تر و تمیز بود که همه چیز را خوب جلوه می‌داد و اگر نبودند که همان هم هم بر تن مهجور دانشگاه نبود.

ادامه:
http://www.ensafnews.com/439309
@ensafnews