Telegram-канал dejnepesht4000 - دژنپشت: Unsorted

دژنپشت

06 April 2025 09:35

.
پروانه اعتمادی
و پدرش دکتر محمدحسین اعتمادی
بریده گزارشی بلند

۱۷ فروردین ۱۴۰۳
#محمود_فاضلی_بیرجندی

امسال نوروز تازه برآمده بود که خبر رسید پروانه اعتمادی گذشته شد. به ساعتی که زمان خوشی و شادمانی بود بهتر بود تا سخنی از نیستی به میان نیاید. کنون که سیزده به در هم به شادی سرآمده شاید که از او سخنی بیاورم.

پروانه اعتمادی عبدل‌آبادی دختر محمدحسین اعتمادی بود، و محمدحسین اعتمادی فرزند محمد باقر خان اعتماد، ملاک سرشناسی در عبدل‌آباد مه‌ولات از توابع تربت حیدریه. پدر زاده چهارم اسفند ۱۲۹۷ بود، و از نامداران دهه‌های ۱۳۳۰ تا ۱۳۵۰ قاینات.

پدرش در بیرجند با امیر اسدالله علم و محمد علی منصف همدرس بود و رفاقتی میان آنان برپا شد که تا انجام زندگانی پایدار ماند.

محمدحسین اعتمادی از دانشگاه تهران دکترای پزشکی گرفت. چندی در بیرجند پزشک شهرداری بود. سال ۱۳۲۷ که بیمارستان علم بیرجند دایر شد، نخستین رییس بیمارستان شد. پس در تهران رییس بیمارستان‌های فیروزآبادی و رازی شد. در دوره وزارت دکتر ریاحی، معاون وزارت بهداری شد. از دوره ۲۱ تا دوره ۲۴ مجلس شورای ملی با پشتیبانی امیر اسدالله علم نماینده قاین در مجلس بود.

از برهه‌ای که در بیرجند بود پزشک مخصوص سرکار نواب بی‌بی خدیجه علم شد. از دهه ۱۳۵۰ که سرکار بی‌بی خدیجه ناتوان و سالخورده شدند و ایشان را به تهران آوردند هم همچنان پزشک مخصوص ایشان بود.

حکومت پهلوی که به پایان رسید دکتر اعتمادی هم بازداشت شد. پنج ماه زندان بود تا آزادش کردند. پس از آن تا سال‌های پسین عمر در چند مرکز صنعتی و دارویی کار کرد تا روز سوم نوروز سال ۱۳۷۰ در تهران درگذشت. پیکرش را در بهشت زهرا به خاک سپردند. در سوگش ابراهیم صهبا و ابراهیم صفوی سرودند.
صهبا گفت:
"پزشک خوب چو میرد، هزار تن میرد!"

دکتر اعتمادی شوخ‌طبع بود. وقتی به معاینه بیمارانش می‌شتافت بیمار جان تازه می‌یافت. هر جا حاضر می‌شد شوخی و خنده یکسره برپا بود. با ابوالقاسم حالت، استاد طنزپردازی، دوستی داشت.

به پرورش فرزندانش توجه مخصوص می‌کرد تا هر یک را چنان بپرورد که شاید. همین بود که دخترش پروانه را به کلاس نقاشی استاد محمود تیمورپور فرستاد. سهراب سپهری هم از شاگردان آن کلاس بود. پروانه خانم به نزد چند استاد دیگر چون بهمن محصص هم رفت تا نقاشی آزموده شد که نام و نشانش تا بیرون ایران هم رفت. نمایشگاه‌هایی در اروپا برگزار کرد. نشان آن که در نگارگری به زبانی رسیده که اروپاییان هم از دیدنش بهره برگیرند. با رویین پاکباز درپیوست و سپس جدا شد.
درس دانشگاه را رها کرد تا به جهان نگارگری خود برسد. روزگارش را در تنهایی سر می‌کرد. هنرمندی بود در جهان خودش.

پروانه اعتمادی ۵ اسفند ۱۳۲۶ در بیرجند زاده بود. روز یکم فروردین ۱۴۰۴ در تهران درگذشت. دو روز پیش از سی‌وچهارمین سالگشت درگذشت پدرش. پیکرش را در بهشت زهرا در خاک پدرش نهادند.
بهمن کیارستمی، مانی حقیقی و علی نایینی فیلم‌هایی از زندگی او ساخته‌اند.

پروانه اعتمادی شاگردانی بار آورد که هر یک نقاشی نامدار شد. او جایی و جاهی در نگارگری معاصر ایران داشت. با این همه، از اندیشه او در نگارگری چیزی نمی‌نویسم. بماند به وقتی دیگر.

/channel/dejnepesht4000