410
گرچه می گویند: می گریند روی ساحل نزدیک سوگواران در میان سوگواران. قاصد روزان ابری داروگ! کی می رسد باران؟ @mozafari_mehr
و ناگهان
دلت می‌گیرد
از فاصله‌ی بین آنچه که می‌خواستی
و آنچه که هستی
#ژوان_هریس
شکاف خورده بود کوه
از چشمه
تا به زیرِ کِتف‌هات؛
یخ بسته بود
جاده
از سراشیبِ سقوط
تا به زیرِ کفش‌هات؛
چند هزارسال
باید روی مبل نشست
چند هزارساله است
شکوفه‌ی گیلاسِ موهات؟
در من این گدازه‌ها
این گدازه‌هاست در تو
تا کجا می‌شود که نَشت کرد
میانِ اطلسیِ شانه‌هات؟
خطِ سکوت و شعورست
در وسط
تو
آن سوی خط
من
آن سوتَرَک
#مهرداد_مظفری
@daar_vag
اتوبان همت
از انتها
رشد کرده؛
با یک دوربرگردان،
چند دکل برقِ فشار قوی
و یک قابِ عکس
رو به تهرانِ با طعمِ قهوه‌ی قاجاری؛
هیچ چیز تاریک نیست،
که هر چیز شنیدنی‌ست،
و هر لیوانِ چای
داغِ داغ
سرکشیده می‌شود
ما در خیابان‌های پایتخت
گم شده‌ایم
اما
انتهای اتوبانِ همت
درونِ یک قابِ عکس
با طعمِ قهوه‌ی قاجاری
درِ دنیا را
باز گذاشته‌اند
#مهرداد_مظفری
@daar_vag
و من
اى كاش مى‌توانستم
اين دل خسته و غمگين را
دور از چشم همگان
انگار كه براى من نيست
كنار خيابانى رها كنم
#اديب_جانسور
ترجمه‌ی #سیامک_تقی_زاده
@daar_vag
نزدیک شو اگر چه تصویرت ممنوع است.
ساعت دوباره گردش بی‌تابش را آغاز کرده است
و نیمی از رخسار زمان
از لای چادر سیاهش پیداست.
از ضربه‌ای که هر ساعت نواخته
می‌شود
ترک بر می‌دارد
خواب آب
و چهره‌ای پریشان موج در موج
می‌گردد و هوای خود را می‌جوید
در بازتاب گنگ سکه‌ای در آب انداخته است.
پا می‌کشند سایه‌های مضطرب
در هیبت مدور نارون‌ها
و باد لحظه به لحظه نشانه‌ها را می‌گرداند دور تا دور میدان
اینجا خزه به حلقه شفافی چسبیده است
که روزی از انگشتی افتاده است
آنجا هنوز نوری قرمز ثابت مانده است و روی صورت شب لک انداخته است
نزدیک شو اگرچه رویایت ممنوع است.
می‌بینی! این حقیقت ماست
نزدیک و دور واهمه در واهمه
و مثل این ماه ناگزیر که گردیده است
گرد جهان و باز همچنان درست همان‌جا که بوده مانده است
و هر شب انگار در غیابت باید خیره ماند همچون ماه
در حلقه‌ی عزایی که کم‌کم عادی شده است.
#محمد_مختاری
@daar_vag
#چهرآزیک ۱
@RadioChehraziOfficial
Instagram.com/RadioChehrazi
گاهی از حافظه‌ام وحشت می‌کنم
گاهی از میان‌برِ پشتِ دست‌ها
که غرقم می‌کنند هر دو
میانِ ابرهایی دور؛
باید صبر کرد
و خوابِ این‌همه آشفته را
یک‌جا ندید؛
باید صبر کرد
و شیهه‌ی اسب‌های خیال را
با فراغِ بال شنید؛
من
هنوز هم
هر صبح قبل از خواب
و هر شب
پس از بیداری
وحشت می‌کنم....
#مهرداد_مظفری
@daar_vag
بیدار شدم با قطعه‌ای رؤیا در کف،
و ندانستم با آن چه کنم.
پس به دنبال قطعه‌ای بیداری گشتم
تا آن را لباسِ قطعه‌رؤیا کنم،
اما قطعه‌رؤیا دیگر آنجا نبود.
حال قطعه‌ای بیداری در کف دارم
و نمی‌دانم با آن چه کنم.
مگر آن‌که دستانی دیگر بیابم
که بتوانند با آن به درونِ رؤیا درآیند.
من پرنده‌یی دارم سیاه‌رنگ
تا در شب پرواز کند.
و برای پروازِ در روز
پرنده‌یی دارم خالی.
اما پی بردم
که این دو توافق کرده‌اند
که باهم در یک لانه آشیان کنند،
در یک تنهایی،
این است که گاهی،
لانه‌شان را از آن‌ها می‌گیرم،
تا ببینم چه می‌کنند
هنگامی که بازگشت ندارند.
بدین‌سان دریافتم
طرحی باورنکردنی را:
پروازِ بی‌قیدوشرط
در گشوده‌گیِ مطلق.
#روبرتو_خواروز
#بهروز_صفدری
@daar_vag
فقط بخواب، بخواب!
تنها در خواب می‌توان در میان ارواح نیکوکار بود؛ بیداری زیاد مرگ را به همراه می‌آورد.
«نامه به فلیسه»
#فرانتس_کافکا
@daar_vag
جنگل
رد پای باران است
ویرانه
رد پای طوفان
من رد پای توام
همیشه پشت در خانه‌ات
تمام می‌شوم...
#علیرضا_راهب
@daar_vag
معلق
میانِ دو توفانِ شن
یکی می‌بلعد
دیگری بالا می‌آورد؛
همچون عقربه‌ای در ساعتِ زمان
به پیش رانده و
سرگردان
دوار و دور؛
چشمانی
که خاطره ای دور آن را مکیده است:
ساعتی بسته در زندانِ سر
ساعتی ایستاده در کَرانه‌ی تن
رویِ لبه‌ی دنیا
با زبانی مشترک؛
نقطه، سرِ خط.
#مهرداد_مظفری
@daar_vag
مرا کسی به سویت نیاورد
فقط راه‌ها به تو رساندند مرا
چرا که زندگی به فصل‌ها منتهی می‌شود
و من خارهای روز قیامتم را رویانده و
از وهم و خیال خویش به هوش آمده‌ام
تا راهم مرا دریابد
#سهام_الشعشاع
مترجم: #سودابه_مهیجی
@daar_vag
دوست دارم گهگاه گم شوم
مثل پرنده‌های پاییز
می‌خواهم میهنی تازه بیابم
غیر قابل دسترس
و خدایی
که مرا تعقیب نکند
و سرزمینی که دشمنم نباشد!
می‌خواهم از پوستم بیرون بزنم
از صدایم
و از زبانم
و مثل عطر مزرعه‌ها
سیال شوم!
دوست دارم گهگاه گم شوم
مثل پرنده‌های پاییز
می‌خواهم میهنی تازه بیابم
غیر قابل دسترس
و خدایی
که مرا تعقیب نکند
و سرزمینی که دشمنم نباشد!
می‌خواهم از پوستم بیرون بزنم
از صدایم
و از زبانم
و مثل عطر مزرعه‌ها
سیال شوم!
می‌خواهم از سایه‌ام فرار کنم
و از عنوان‌هایم
می‌خواهم از مارها و خرافه‌ها بگریزم،
از دست خلفا
و حاکمان و وزیران!
می‌خواهم مثل پرندگان، دوست داشته باشم
ای شرق ِ دشنه‌ها و چوبه‌های دار!
می‌خواهم
مثل پرندگانِ پاییز
عشق بورزم!
#نزار_قبانی
@daar_vag
پشتِ همین سنگ‌های اتاق
یک اجاقِ قرمز نقاشی کن؛
با دو انسان
که برگ به تن دارند
و برای نهارِ جمعه
شکمِ سوسماری را کباب می‌کنند؛
-پیاز بخوریم؟
و تهوع
از عمقِ حلقِ تاریخ جوانه می‌زند؛
-بخوریم.
برای بعد از نهار
غروبِ جمعه را
در جمجمه‌ی کرکس‌ها جشن بگیر؛
روی همین سنگِ اتاق
مثل انسان‌های اولیه
زندگی کن.
#مهرداد_مظفری
@daar_vag
مانندِ دوره‌های زمانیِ مشابه در دهه‌ی گذشته، چند روزی درگیرِ دردِ کمر بودم. دردی چند روزه که با آمدنش، انعطاف، از میان‌تنه‌ام خداحافظی می‌کند و مانند خرسِ قطبیِ در آغازِ زمستان، می‌رود و در گوشه‌ی غاری به خوابی عمیق فرو می‌رود.
درد، آنچنان مقیم است که بندهایی از مهره‌های ستون فقرات به ماهیچه‌های صورت می‌بندد و با هر حرکتِ کوچکی در میان‌تنه، یکی از شانزده عضله‌ی صورت را به سمتی می‌کشد؛ اغلب به مرکز آن. عضله‌های صورت مانندِ عروسک‌های خیمه‌شب‌بازی، با بندهایی که در دستانِ کارگردانِ درد است، به حرکت در می‌آیند.
دو باری هم به پزشکِ متخصص، این ممیزانِ اداره‌ی ارشادِ درد، مراجعه و از نحوه‌ی کارگردانیِ این دردِ "کمرشناس" شکایت کردم.
ممیزِ اول درد را به دوره‌ی پیش از تولد مربوط می‌دانست و از این رو راهکاری برایِ لغوِ مجوزِ فعالیتِ کارگردان، صادر نکرد؛ که اساسا قانون عطفِ به ماسبق نمی‌شود؛ و دومی، در کمالِ ناباوری، وجودِ همچو عنصری را در میانه‌ی تنِ نازنین، انکار و پرونده را مختومه اعلام کرد.
در میانه‌ی دهه‌ی گذشته، به طورِ اتفاقی، دوستی مُسکنی معرفی کرد که بسیار اثرگذار بود؛ بعد از چند روز عدم پذیرش و انکار و مدارا، مصرفِ یک قرصِ آن، درد را بدرقه می‌کرد و انعطافِ در خوابِ زمستانی فرورفته را به جنگلِ تن بازمی‌گرداند.
امروز که چند روزی از صحنه‌گردانیِ دوباره‌ی درد در پشتِ صحنه‌ی میان تنه و رویِ پرده‌ی صورت می‌گذشت، دوباره دست به دامانِ همان مسکن شدم و به طورِ شگفت‌آوری، بعد از چند ساعت، پرده پایین آمد و من، تنها تماشاگرِ حاضر در تماشاخانه‌ی تن، برای خروجِ هرچه سریعترِ عواملِ صحنه، ایستاده کف زدم. گرچه هیچ کدام از اجراهای ایشان تا به امروز مورد پسندم نبوده و می‌دانم که نخواهد بود.
اما، این بار، در میانه‌ی کف زدن بود که فکری به ذهنم خطور کرد:
بالاخره، روزی، در میانِ یکی از همین صحنه‌گردانی‌ها، مسکنِ معروف هم خسته خواهد شد و به جرمِ کهولتِ بنایِ سالنِ نمایشِ تنم، دست از همکاری خواهد کشید؛ و من، باید تا ابدِ حیاتم، با این نمایش خو بگیرم.
درست مانندِ آن پرندگانِ پیری که دیگر هیچ کوچی از مرگ دورشان نخواهد کرد.
#مهرداد_مظفری
@daar_vag
تَرَک برمی‌دارد
آن‌طور که صدایش را می‌شنوی
و ردی باقی می‌گذارد
از نقطه‌ی تماس
تا لحظه‌های مجاورت؛
همان شکاف است
فاصله‌ی دو دنیا
اینجا
روی زمین
دنیایی در این دست
و آن دیگری
در دستی دیگر
سر به زیر و
ساده و
خاموش؛
#مهرداد_مظفری
@daar_vag
دست‌های بی‌کار
پیچ و مهره‌های زنگ زده را
در کاسه‌ی سرم
بالا و پایین می‌کنند؛
ریشه‌ای از گوشه‌ی ناخن
هر لحظه بلندتر و
نیش‌دارتر
می‌گزد و پیش می‌رود؛
استخوان سرد است و
انگشت‌ها منگ و
مو‌ها گیج؛
شعله‌ها همگی خاموش‌اند
رواق‌ها پوسیده
زندان‌ها پر
دل‌ها خالی
جان‌ها بر لب
دهان‌ها مملو از کف؛
بانگِ کوچ کی برخواهد زد غافله‌ی دنیا؟
نه توشه‌ای را نیاز است و
نه رکابی را پای؛
که این بار از پَست‌گاه
به ازل
هبوط خواهم کرد
#مهرداد_مظفری
@daar_vag
اینجا خون مرا ارزشی نیست
بریزد اگر به ضرب گلوله‌ای
آن گلوله از خان تفنگ دزدی خواهد بود
که ورم فتق مرا
در جیب شلوارم
اسکناس انباشته انگاشته است
خون مرا اینجا
هیچ ارزشی نیست
نه حاکمی خودکامه به کار است
تا مزدورش
شعار مرا به کوبش باتون
لای دندان‌هایم خرد کند
و نه ماموری مخفی
خپ کرده در بلندای بامی
تا جلجتای سر بی‌مغزِ از اندوه و خیال آکنده‌ام را نشانه بگیرد
خون من اینجا بریزد اگر
عابری که ببیند
تف کند به دلزدگی
دو قدم آنسوتر
دلم به معنای خون تنگ است
در وطنم
آی
ستاره بارانِ شب‌های ظلمانی
آی
ابرِ پُر بارش
شبِ پُر پنجره‌ی تنهایی
آی سکوتِ بَره کُش
آی سینه‌ی خوش از خُفتگی
سین از سلام برداشته‌ام
شاید تا به کام که رسیدم
حرفی از پشتِ دالان سرک بکشد
در گوشم دمی زمزمه کند
و خوابِ این همه آشفته را رنگی رقیق بزند
#مهرداد_مظفری
@daar_vag
من
آدمِ اول نبودم
اما از اول آدم بودم
وهم‌ناک و
بی‌امان و
بی‌بها؛
پشت می‌کنم به پیش‌خوان دنیا
دست در دستِ حواشیِ انتظار
و غروب
از پشتِ پلکم که بگذرد
دیگر قدم از قدم برنخواهم داشت؛
من
شاید
از اول هم
آدم نبوده‌ام؛
#مهرداد_مظفری
@daar_vag