Telegram-канал ravanshenasibaliniy - روانشناسی بـالیـنے 🔊: Unsorted

روانشناسی بـالیـنے 🔊

30 April 2024 18:46

♦️وقتی فرزند ما و دوستی به دعوت ما، در مسیری، در جایی، ما را همراهی می کند، همه شرایط و تصمیم و برنامه ها را عمدتا طبق میل و خواسته فرزند خود انجام دادن، و به تکرار، مرتب و ثابت، جای بهتر و شرایط بهتر را به او اختصاص دادن، طوری که انگار غیر از خود و فرزندمان، کسی دیگری همراه ما نیست، این نقض آداب دانی و اصول صحیح ارتباطی است. اگر واقعا می خواهیم مهر و احترام خود را به فرزندمان ابراز کنیم، ۳۶۴ روز در سال فرصت داریم، این زمان کمی نیست...، چند ساعت و یا حداکثر یک روز با دیگران بودن و رعایت آداب و احترام به دیگری، آموزشِ عملیِ نوعدوستی و مهارت ارتباطی، به فرزندمان است، نه ضایع کردن حق و احترام او. فرزندان ما عمدتا از رفتارهای ما، الگو می گیرند و آن را درونی می کنند، نه کلام و گفتار ما.

♦️آموزش خودمحوری و بی توجهی به آنچه باید بداند و عمل کند، لطف به فرزندمان نیست، بلکه بی توجهی به آموزش مهارت های ضروری در زندگی خصوصی و عمومی او و کوتاهی در حق او که منجر به شکل دادنِ شخصیتی خودخواه است که به درد زندگی خودش هم نمی خورد. به قول ماری میچل، گاهی جهانی که در آن رشد می‌کنیم، نیازمند حفظ آداب، رسوم و سنت‌هایی هستیم که کیفیت ارتباط و معاشرت مان را بالا می‌برد.

♦️توجه دیگران به فرزند ما و ابراز مهر و دوست داشتن نسبت به او، احترام به خود ما و فرزند ماست، نه وظیفه تعیین شده او و حق مسلّم ما! با این نگاه، حس قدردانی و احترام متقابل در ما بیدار می شود، نه حس حق به جانبی که دنیا و همه مردم، به من و فرزند من، بدهکارند!

♦️ به دلیل نزدیک بودن و صمیمیت با کسی، به جای شفاف و صادقانه گفتگو کردن، تمام عصبانیت و ناراحتی از مسئله ای را، هر چند بغرنج، با بی احترامی سر او خالی نکنیم. اگر اینقدر نزدیک است که می توانیم با تندترین کلمات، ناراحتی و فشارهای روحی را بر او تخلیه کنیم و با کلمات تند، او را بیازاریم، چرا راه صمیمانه تر، بهتر و انسانی تر که گفتگو و درد دل کردن است، انتخاب نکنیم!

♦️ دیگران، حتی صمیمی ترین و نزدیک ترین دوست ما، نه علم غیب دارند، نه فن کف خوانی که بتوانند ناگفته، مشکلات و ناراحتی های ما را بفهمند. اگر بخاطر همدلی، توجه و احترامی که نسبت به ما دارند، از لحن و صدا و حال و روحیه ما، مساعد نبودن شرایط ما را، خودشان، تشخیص دادند، سفت و سخت و یک دنده، وضعیت مان را انکار و پنهان نکنیم که بعدا بهانه ای باشد تا بگوییم: تو من را درک نمی کنی... تو حال من را نمی فهمی... تو همه چیز را از زاویه نگاه خودت می بینی... ؛ در حالیکه عمدتا این ما هستیم که با عکس العمل هایمان نمی گذاریم، ما را درک کنند و بفهمند!

♦️ وقتی در مسیری و راهی و سفری با دوستی، معشوقی، محبوبی هستیم، تمام وقت، مسیر را به گوش دادن به رادیو و فکر کردن با خود، نپردازیم، تنها به این دلیل که من باید حال و هوای(mood) حرف زدن داشته باشم تا در یک مسیر چند ساعتی، بتوانم یک کلمه حرف بزنم و در غیر آن صورت، تمام طول مسیر رفت و برگشت چند ساعته را در خودم و افکار و سکوتم غرق می شوم. لویی ژان فورنیه می گوید: در این چنین مواردی، حرف نزدن، نشانه خویشتندار بودن نیست، درست این است که حرفی برای گفتن داشته باشیم.

♦️ اگر در دوستی ای که روابط شما اینقدر نزدیک است که به او بارها هدیه داده اید و به شیوه های مختلف اِبراز لطف و محبت کرده اید، هدیه گرفتن از او هم، نوعی احترام است، دقیقا مثل هدیه دادن به او. در غیر این صورت، هدیه و محبت یکطرفه و نپذیرفتن هدیه ی طرف مقابل، که در اصل مِهر را با مِهر پاسخ دادن است، و از آن بدتر، رد کردن هدیه با تندی و بی احترامی، موجب تعبیر و تعریف ناخوشایندی از محبت و سخاوتمندی ما می شود و تاثیر بدی بر روابط و دوستی ما می گذارد.

♦️ وقتی با دوستی با میل و خواست خود، همراه می شویم، بعد بدون هیچ اطلاعی، به یکباره غیب نشویم و او را منتظر نگذاریم؛ این کار، نوعی بی احترامی است. حداقل بگوییم می روم فلان مغازه، فلان بوتیک و فلان جا... نیم ساعت، یکساعت و ... بر می گردم؛ وقتی هم خیلی دوستانه از ما می پرسند کجا رفتی؟ نیاز نیست جزییات را به او بگوییم، چون این سوال، برای سر درآوردن از جزییات و سین جیم کردن نیست، بلکه سوال و تعجب از غیبت ناگهانی ماست. می توانیم خیلی کلی بگوییم رفتم فلان بوتیک... یا فلان کالا را بخرم... فلان شخص را ببینم و .... این را که نمی گوییم، حتی با یک مکثِ معنی دار و اخم، خیلی بی صدا به او می گوییم تو حق نداری حتی از من بپرسی کجا رفتی؛ این عکس العمل کاملا بی احترامی است! زبان بدن ما، ۹۳ درصد از افکار، احساس و نظرات ما را ابراز می کند.

✨ @RavanshenasiBaliniy