5391
از خود عالمی بخواه و از عالم هیچ ...
هر چه پول در آورد کتاب خرید، پدر پرسید: (داخل کتاب‌ها) دنبال چه می‌گردی؟
آیدین گفت: دنبال خودم...
سمفونی‌مردگان_عباس معروفی
@aram380☘️☘️Читать полностью…
چقدر این حس و تجربه این حس
آشنا بود
و گاهی چقدر دوسداریم بشنویم این چنین کلمات و احساس و ولی گاهی بی رحمانه دریغ میشه
برای زنده‌ماندن و زندگی کردن، آدم باید وصل باشد؛ به عطری، نگاهی، خاطره‌ای... به قابی، به عکسی، به آدمی، خانه‌ای، اتاقی، پنجره‌ای... آدم باید وصل باشد و با دلبستگیِ قابل چنگ زدنی نسبت داشته‌باشد. آدم باید وصل باشد به ماندن، دل بسته‌بودن، ذوق کردن، آرزو داشتن، متحمل شدن، دوست داشتن...
#نرگس_صرافیان_طوفان
روزتون سرشار از شادی 🌹🌹🌹
@aram380☘️☘️Читать полностью…
ما را رشته های نامرئی امید به هم پیوند داده است. در هم تنیده و سرسخت..
رنج ها را فرو می بریم و عشق بازدم می کنیم
غم ها را می جویم و مهر جوانه می زنیم
امید می بندیم و جلا می یابیم
صیقل می خوریم درخشان تر می شویم
طوفان گلبرگ های شکوفه را با خود می برد و میوه ها سر بر می آوردند. استواری ما ثمره ی ناملایمات است.
پس در آغوش می گیریم آنچه ما را بر می کشد و پذیرا می شویم آنچه اعتلایمان می بخشد...
به درد عادت نمی کنیم
قوی تر می شویم...
@aram380☘️☘️Читать полностью…
در سفرِ بی‌پایانِ زندگی،
کوله‌باری بر دوش داریم…
پر از خاطره‌هایی که لبخند زدند
زخم‌هایی که بی‌صدا گریستند،
و تجربه‌هایی که ما را ساختند.
هر چه كوله‌بارت سنگين‌تر باشد،
سخت‌تر به پيش می‌روی
در كلوخ راه‌ها و سراشيبی‌ها!
ای انسان!
سبک‌تر سفر كن.....
#مارگوت_بیکل
@aram380☘️☘️Читать полностью…
طبیعت زیبای آسی ژایلو، آلماتی #قزاقستان.
زیبایی ببینیم 😊.
صبح بخیر زندگی 🌹🌱🌹🌱
@aram380☘️☘️Читать полностью…
ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻨﻢ…؟
ﺁﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺳﺮﻧﻮشتی ﮐﻪ #تـــــــــــو ﺭﺍ
ﺩﺭ ﭘﯿﺶ ﭘﺎﯾﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﻗﺪﺭﺩﺍﻧﻰ ﮐﻨﻢ…!؟
ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻰ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ
ﺩﺭ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺖ ﺁﺏ ﺷﻮﻡ
ﻫﻤﺎﻥ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺩﺭﯾﺎﺋﻰ ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﻏﺮﻕ
ﻭ ﺳﯿﻤﺎﻯ #تـــــــــــو ﺭﺍ ﺑﺮ ﭼﻬﺮهﺍﻡ ﺣﮏ ﮐﺮﺩ
ﺁﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ #تـــــــــــو ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ
ﻭﺣﺮﻭﻑ ﻧﺎﻡ #تـــــــــــو ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﻠﺒﻢ ﺟﺎﯼ ﺩﺍﺩ
ﻭ ﻋﺸﻖ #تـــــــــــو ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﻧﻢ ﺟﺎﺭﻯ ﮐﺮﺩ
ﺁه ﻋﺸﻖ ﻣﻦ
#تـــــــــــو ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ
ﺁﯾﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻋﺸﻖ
ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺖ ﮐﻨﻢ؟
#نزار_قبانی
@aram380☘️☘️Читать полностью…
برای زنده ماندن در این دنیای غریب باید به خود می‌آموختم که عشق بسیار شبیه نقاشی است فضای سیاهِ بین مردم، درست به اندازهٔ فضای روشنی که اشغال می‌کنیم اهمیت دارد هوای بین بدن‌هایمان وقتی استراحت می‌کنیم و نفسی که بین گفت‌و‌گوهایمان می‌کشیم همه مثل سفیدی بوم نقاشی‌اند و بقیهٔ روابط‌مان خنده‌ها و خاطرات ضربه‌های قلم‌موی نقاشی‌اند که طی زمان بر بوم می‌کشیم.
آلیسون ریچمن
@aram380☘️☘️Читать полностью…
قرن‌هاست که ما ملّتِ فردا هستیم.
در زندگیِ غم‌انگیزمان امروزْ نداریم،
و همه چیزمان شده: ان‌شاءاللّه دُرُست خواهد شد، برادر!
حالا امید و یأس،
رؤیا و واقعیت،
با یکدیگر می‌آمدند تا هر یک دیگری را خنثی کند،
و مرزِ بینِشان چنان مبهم بود که گویی ساحلی‌ست که امواجِ غلتان و خروشان، بی‌وقفه بر آن تازیانه می‌زد.
@aram380☘️☘️Читать полностью…
🎼موسیقی
بوسه
بر
لب
بزنی
یا بزنم؟!
مهر من
با مهر تو
گرچه
که
فاقد
فرق
است.
@aram380☘️☘️Читать полностью…
بدهی‌ها فقط مالی نیستند
بدهی‌ها:
کلمات مهربانانه ای هستند به وقت دلشکستگی
دلداری دادنی هستند هنگام اندوه
پشتیبانی‌ای هستند هنگام ضعف
راهنمایی‌ای هستند وقت سرگردانی
دلسوزی‌‌ای هستند وقت خشم و تندی
در آغوش گرفتنی هستند هنگام عزا
دستی بر روی شانه هستند هنگام سستی
این بدهی‌ها را می‌توان نپرداخت
اما ننگ است فراموش شوند
“ادهم الشرقاوی”
همین یه جمله کافی بود تا
مردی با این هیکل اینشکلی
به گریه بیوفته ...
@aram380☘️☘️Читать полностью…
خوشا شما که
جَهان می رود به کام شما...
هوشنگ ابتهاج
چنان تنهایی بزرگی در دنیا هست
که در حرکت آهسته‌ی عقربه‌های ساعت
دیده می‌شود.
آدم‌ها خسته‌اند
تکه‌پاره‌ی عشق‌اند
یا نبود عشق.
چارلز بوکوفسکی
@aram380☘️☘️Читать полностью…
در کودکی ، اشک نشانه‌ی ضعف بود ؛ در نوجوانی ، اعتراف به ترس مایه‌ی شرم ؛ و در بزرگسالی ، گفتنِ « نمی‌دانم » ، « نمی‌توانم » ، یا حتی « ناراحتم » ، نوعی شکست تلقی شد. ما آموختیم که احساسات را دفن کنیم—نه چون بی‌ارزش‌اند ، بلکه چون جامعه تحمل دیدن‌شان را ندارد.
اما آنچه سرکوب می‌کنیم ، نمی‌میرد.
فقط به شکل‌های دیگری برمی‌گردد : خستگی‌ای که توضیحی ندارد ، خشمی که ناگهان شعله‌ور می‌شود ، تهی بودنی که در میانه‌ی موفقیت‌ها به سراغمان می‌آید.
قدرت واقعی ، در شهامت دیدن زخم‌هاست.
در نشستن با اندوه ، بدون آن‌که بخواهیم فوراً درمانش کنیم. در گوش سپردن به ترس ، بدون آن‌که فرار کنیم. قوی بودن ، یعنی انسان بودن را تاب بیاوریم — نه آن را پنهان کنیم.
🖋 بازنویسی مفهومی از ایده‌های آلن دوباتن
برای روز مبادا، حاجی به مذهب هم معتقد بود. اگرچه با خودش می‌گفت: "کی از آن دنیا برگشته؟ اگر راست باشه!" و مثل عقاید سیاسیش به آن دنیا هم اعتقاد محکمی نداشت. مگر با پول نمیشد حج و نماز و روزه را خرید؟ پس هر کس پول داشت دو دنیا را داشت، اما مذهب را برای دیگران لازم می‌دانست و در جامعه تقیه میکرد و به ظواهر می‌پرداخت. بهمین علت در ماه محرم توی تکیه‌ها و حسینیه‌ها و مجالس روضه‌خوانی در صدر مجلس جا می‌گرفت. نذر کیومرث را هم سقایی کرده بود که خرج زیادی نداشته باشد و در دهه عاشورا، او را با لباس سیاه (که برایش کوتاه شده بود) و کشکول و پیش‌بند سفید توی جماعت می‌فرستاد که به رایگان آب به لبهای تشنه بدهد. هر وقت هم گذارش به مسجد می‌افتاد دست وضویی می‌گرفت و یک نماز محض رضای خدا می‌گذاشت.
#حاجی_آقا
#صادق_هدایت
@aram380☘️☘️Читать полностью…
فَکتِ اِمروز :
« کار من نیست » ، همیشه به این معنی نیست که از پسش برنمیام.
#تو را مــــن
#دوستــ می‌دارم
#خلافــ هر ڪه در عالم
اڪَر ...!!
#طعنہ استــ در #عقلم
اڪَر #رخنہ استــ در #دینم!!
#سعدی
@aram380☘️☘️
🎼موسیقی
اگر عشق
آخرین عبادت ما نیست؛
پس
آمده‌ایم این‌جا
برای کدام درد بی‌شفا شعر بخوانیم و
به خانه برگردیم؟!
سیدعلی صالحی
@aram380☘️☘️Читать полностью…
خودم را به نحو تحمل‌‌ناپذیری می‌شناسم.
امیل سیوران
قطعات تفکر ، یادداشت‌ها
ترجمه‌ی بهمن خلیقی
@aram380☘️☘️Читать полностью…
در دنیا چیزی ساده‌تر و آسان‌تر از
بد بودن نیست، اما آدم‌های خوب
همیشه سختی بیشتری می کشند،
چون در جنگی نابرابر با دنیا ایستاده‌اند...
#آلبر_کامو
مرا جانم صدا کن
مرا عمرم صدا کن
مرا با یک کلامِ عاشقانه،
مرا با مهربانی آشنا کن
واااای
صدا کن مرا
صدا کن مرا
صدایِ تو گُلِ تنهاییِ من
به یادِ کودکی، لالاییِ من...
@aram380☘️☘️Читать полностью…
تقریباً تمامی کشفیات‌‌مان را ما به خشونت‌‌هایمان، به تشدید بی‌ثباتی‌‌مان مدیون‌ایم. حتی خدا، تا آنجاکه مفتون‌مان می‌کند، در اعماق خودمان نیست که او را درمی‌یابیم، بلکه درست در مرز بیرونی تب‌مان، دقیقاً در آن نقطه‌ای‌ست که خشم ما با او مواجه می‌شود و یک شوک [تصادم] حاصل می‌آید، مواجهه‌ای که همانقدر برای او ویرانبار است که برای ما. انسان خشونت‌ورز، دست‌پاچه از نفرینی که به اعمال ضمیمه می‌شود، طبیعتش را تحت فشار می‌گذارد، از خودش فراتر می‌رود، فقط برای اینکه به عنوان مهاجمی خشمگین به آن بازگردد، متعاقب با مبادرت‌هایش، که او را بابت برانگیختن‌شان مجازات می‌کنند. هر اثر علیه مؤلفش می‌شود: شعرْ شاعر را در هم می‌شکند، نظامْ فیلسوف را، واقعه مرد عمل را. هر کس که با اجابت کردن رسالتش و انجام دادن آن، خود را در درون تاریخ به کار می‌اندازد، خودش را می‌کشد؛ تنها او که هر موهبت و استعدادی را قربانی می‌کند خودش را نجات می‌دهد، آنچنانکه، آزاد شده از کیفیت انسانی‌اش، می‌تواند در هستی لم بدهد. اگر آرزوی مقامی متافیزیکی را داشته باشم، به هیچ قیمتی نمی‌توانم هویتم را حفظ کنم: کمترین باقی‌مانده‌ای را که نگه می‌دارم، می‌باید منحل کنم؛ برعکس، اگر خودم را در نقشی تاریخی به خطر اندازم، مسئولیت روی دوشم این است که قوایم را تا حدی شدت بخشم که با آنها منفجر شوم. ما همواره بوسیله‌ی آن ایگو [خود] هلاک می‌شویم که تقبل‌اش می‌کنیم: نامی داشتنْ حالت دقیقی از فروپاشی را ادعا کردن است.
انسان خشونت‌ورز، پایبند به ظواهر خودش، دلسرد نمی‌شود، او باز می‌آغازد و اصرار می‌ورزد، چراکه نمی‌تواند خودش را از رنج کشیدن معاف سازد. آیا او مصمم است تا دیگران را از دست دهد؟ این انحرافی است که او برای دست‌یابی به اتلاف خودش طی می‌کند. زیر لحن مطمئن او، زیر لاف‌زنی‌هایش، یک عاشق بدبختی پنهان است. بنابراین در میان خشونت‌ورزان است که ما دشمنان خود را می‌شناسیم. و ما همه خشونت‌ورز هستیم، انسان‌هایی هار، که با گم کردن کلید راحتی، حالا تنها به اسرارِ پارگی دسترسی دارند.
#امیل_چوران
از «اندیشیدن علیه خود».
@aram380☘️☘️Читать полностью…